"Nie zabiję cię, ani nie skrzywdzę, o ile ty również nic mi nie zrobisz" tym kieruje się w życiu O'Hara. Amrita wiele przeżyła, dlatego też jej charakter jest skomplikowany. Każdy, kto chce ją bliżej poznać, nie powinien na dzień dobry wypytywać ją o wszystko. Jako iż Amrita należy do smoczej rasy, jest dość energiczna i impulsywna. Przez wiele lat starała się zachować spokój, lecz i jej zdarza się nieraz wpaść w szał. Jest raczej cicha, ale otwiera się przed bliskimi jej osobami. Ufna z niej osoba, lecz szczyci się odwagą i siłą. Nie potrafi natomiast odmówić ludziom w potrzebie. 
Jest optymistką, nieraz słyszała, jak jej przyszywani rodzice nazywają ją "radosnym kwiatem". Mówili tak na nią głównie dlatego, iż została znaleziona przez matkę na łące pełnej irysów. Sama nie wiedziała, dlaczego znalazła się tam, na łące. Przez różne teorie, jakie podsunął jej umysł, smoczyca była smutna i zraniona. Od wielu lat krzywdzi ją fakt, że jej biologiczni rodzice mogli jej nie chcieć i pozbyli się jej. Lecz dzięki ludziom z miasta, w którym przyszło jej żyć, zapomniała o smutkach i żyła szczęśliwie. Zawsze była chętna pomóc. Zważając na swoją wielką siłę, ciągnęło ją do wszelkiego rodzaju prac. 
Jej długowieczność jednak sprawiła, że musiała pożegnać się z wieloma ukochanymi osobami, których śmierć nie ominęła. Po kilku takich przeżyciach, przestała zbliżać się do ludzi. Uznała, że jeśli nikogo nie pokocha, nie będzie jej boleć strata tego kogoś. 
Amrita nie cierpi wścibskich osób, ale ludzi (czy też przedstawiciele innych gatunków), którzy są dla niej mili, traktuje jak przyjaciół. Stara się być twarda i nie okazywać strachu czy smutki, lecz kiedy jest radosna, nie ukrywa tego.

Smocza postać:
Amrita jako smok mierzy około pięć sążni (1097.28 cm) wysokości i siedem sążni (1280.15 cm) długości. Jej ciało pokrywają białe jak śnieg łuski, twarde niczym hartowana stal. Oczy podchodzą pod kolor granatowy, nie można dostrzec w nich źrenic. Z głowy wyrastają jej liczne kolce, które mogłyby bez problemu połamać kości niejednemu śmiałkowi. Ostre jak brzytwa zęby mogą zgryźć nawet kamienie. Błoniaste skrzydła są potężne, na ich końcu znajdują się również kolce, podobne do tych, co na głowie. Służą głównie do podczepiania się do stromych powierzchni. Na pierwszy rzut oka, smoczyca wydaje się podchodzić pod gatunek owych gadów, który posiada "lodowy oddech". Amritę niestety wkurza fakt, że jest z takowymi mylona. 
Ludzka postać:
Jako człowiek Amrita jest niezwykle piękna. Jej białe, prawie blond włosy spływają delikatnie wzdłuż pleców, tworząc słabiutkie fale. Obecnie, aby nie przeszkadzały, upina je wysoko na głowie w luźny kucyk. Wpina kilka wsuwek ze wzorami czarnych kwiatów, jako ozdoby. Jej rysy twarzy są bardzo ładne, wąskie usta i szczupłe kości policzkowe dodają Amricie uroku. Oczy natomiast są niebieskie, niemal podchodzą pod kolor łusek, ale tylko z bliska można to dostrzec. 
Jest wysoką i szczupłą osóbką, z krągłościami tu i ówdzie. Ubiera się w przewiewne ubrania, najczęściej suknie, które nie przeszkadzają jej podczas walk w tej postaci. Obecnie jest to czarna suknia z długim rękawem, odsłaniająca jej nieco łydki. Chodzi boso, nienawidzi obcisłych rzeczy. Mówi delikatnym głosem, który przywodzi na myśl śpiew ptaków. Jej uśmiech natomiast jest promienny i zawsze szczery. W tej formie jest znacznie zwinniejsza niż jako smok, gdyż wielkość gadziej postaci nie ogranicza jej tak bardzo.

Nie znała swoich prawdziwych rodziców. Nie wiedziała, skąd pochodzi. Nie miała pojęcia, jak się tam znalazła. <br>Cadha i Artair O'Hara - jej przyszywani rodzice - opowiadali, że znaleźli ją na łące, na której rosły irysy. Była wtedy małym brzdącem. Nadali jej imię. Przyjęła również ich nazwisko. Dzięki temu, Amrita zyskała kochającą rodzinę i ciepły dom. <br>Mieszkali w Rapsodii. To piękne miejsce, każdy był tam na co dzień uśmiechnięty. Opowiadano, że w szczytach Fellarionu żyją smoki, a łzy rapsodii mogą wyleczyć nawet najgroźniejsze choroby. Oczywiście to były, według Amrity, tylko legendy. Przez całe miasto przepływa rzeka nefarii. Nikt nie narzekał tam na niedostatek. To idealne miejsce do życia. Wiele osób specjalizowało się tam na wyrobach ziół, lecz rodzina O'Hara zajmowała się zupełnie czymś innym. <br>Artair, ojciec Amrity, pałał się wojaczką, jak również historią i alchemią. To dzięki niemu dziewczyna zgłębiła wszelkie tajniki tych dziedzin. Ojciec bardzo często, kiedy tylko podrosła, zabierał ją na różne wyprawy, które nie sięgały dalej niż do Łez Rapsodii. Matka natomiast przekazała jej wszystko, co wiedziała na temat zachowania na dworach szlacheckich. Amrita nie ukrywa, że nauka etykiety szła jej opornie. <br>W swoje piętnaste urodziny dziewczyna odkryła coś, co całkiem zmieniło jej życie. Dotychczas żyła w niewiedzy, nie miała pojęcia, kim tak naprawdę jest. Dopiero po piętnastu latach, po raz pierwszy przemieniła się w smoka podczas kolejnej wyprawy do lasu z Artairem. Pokłóciła się wtedy z ojcem, ponieważ ten zarzucał jej spotkanie z synem jego przyjaciela. Lecz mimo wszystko Artair obiecał nic nie powiedzieć nikomu z miasta, nawet swojej żonie, matce Amrity, na temat przemiany swojej córki. To był ich sekret. <br>Wtedy smoczyca zainteresowała się odczytywaniem aur. Chciała wiedzieć, z jakim przedstawicielem danej rasy ma do czynienia. Jej przyszywani rodzice byli ludźmi. Tylko ludźmi. <br>Artair uczył córkę walki wręcz, jak również posługiwania się bronią białą. Był typowym wojownikiem, który w przeszłości nieraz stoczył wygraną bitwę. Zaprzestał, kiedy tylko założył rodzinę. Zajął się uczeniem w szkołach. <br>W różne święta Amrita często tańczyła podczas spektakli. Uwielbiała festiwale. W wieku osiemnastu lat była podrywana niemal przez każdego młodego śmiałka, który tylko ją poznał. W mieście pomagała również każdemu, kto takiej pomocy potrzebował. Stąd jej rodzice, jak każdy człowiek i elf w Rapsodii, nazywali ją szczęśliwym, radosnym kwiatem. <br>Jednakże szczęście odeszło od niej tak szybko, jak przyszło. Ona w wieku sześćdziesięciu ośmiu lat nie starzała się. Przez dłuższy czas wyglądała jak osiemnastoletnia kobieta. Ludzie zamieszkujący Rapsodię, zaczęli coś podejrzewać. W końcu jeden z jej dawnych zalotników - który obecnie był w jej wieku, lecz jego czas nie oszczędził - naskoczył na nią i zaczął wyzywać od wampirów. Niektórzy jednak myśleli, że Amrita jest elfem, lecz nie potrafiła ona strzelać z łuku oraz nie posiadała szpiczastych uszów. Dlatego też jej dawny adorator tak ją wkurzył, zmuszając O'Harę do przemiany w smoka na oczach całego miasta. <br>Ludzie przestali uśmiechać się do Amrity i prosić ją o pomoc. Nikt nie chciał narazić się smoczycy w obawie o własne życie. Nie długo po tej awanturze jej rodzice zmarli. <br>Amrita po raz pierwszy straciła bliskie jej osoby. Tylko ojciec ją akceptował taką, jaką naprawdę była. Kiedy straciła jego wsparcie, załamała się. Odcięła się od innych, uznając, że dzięki temu nie będzie jej boleć ich strata.<br><br>Po dziesięciu latach życia w samotności i patrzenia, jak jej ukochane osoby odchodzą z tego świata jedna po drugiej, w mieście pojawiła się czarodziejka. Nikogo to nie zdziwiło, w końcu tym miastem rządziły maginie. Lecz Elysia, jak okazała się mieć na imię czarodziejka, pasjonowała się czarną magią. Przygarnęła ona Amritę pod swoje skrzydła i zaczęła uczyć O'Harę. Dziewczyna poznała tajniki pism runicznych, sporządzania trucizn oraz oszukiwania innych. Przez dwadzieścia lat żyła razem z Elysią, zamknięta w ogromnym mieszkaniu czarodziejki. Po tym czasie ludzie, którzy pamiętali ją jako smoka, zdążyli umrzeć. Amrita jednak zmuszona była uciec, gdyż fanatyczna pasja Elysii przejęła umysł czarodziejki. Smoczyca nie chciała przyjąć jej nazwiska, ponieważ było ono jej pamiątką po rodzicach. Zabrała natomiast kilka złotych, zaczarowanych spinek, które bardzo jej się spodobały. Przypominają jej o tych weselszych chwilach z Elysią. <br><br>Amrita wyruszyła w podróż. Przez wiele kolejnych lat żyła w wiosce, której mieszkańcy byli naprawdę zróżnicowani, więc czuła się tam jak w domu. Lecz na osadę napadli Łowcy. Chcieli oni zdobyć skrzydła aniołów, ogony pokus oraz, co najgorsze, smocze zęby. O'Hara obroniła wioskę, ale mimo to część mieszkańców padła ofiarą okrucieństw łowców. Ona również coś straciła. Podczas potyczki z jednym z napastników, O'Hara została złapana. Łowca targał ją za jej długie włosy. Szybko chwyciła jego miecz, który tkwił bezwładnie w jego dłoni, po czym odcięła włosy. Po zakończeniu walki Amrita uciekła, czując się zagrożona. <br><br>Przez wiele lat podróżowała, żyjąc dzięki temu, co miała. Co jakiś czas polowała na zwierzynę i sprzedawała ją w mniejszych miastach czy wioskach, a czasami kantowała i oszukiwała ludzi, żebrząc o pieniądze. Na dłuższy czas zatrzymała się w Danae, spędzając w tamtejszej bibliotece długie godziny. Nauczyła się odczytywać mapy i wykształciła się w dziedzinie bestiologii. <br><br>Do dzisiaj Amrita podróżuje po świecie. Bardzo pragnie zostać pewnego dnia zaakceptowana przez kogokolwiek. Samotność była dla niej straszną udręką. Jej serce obawiało się cierpień, ale niedługo po tym odkryła, że strach przed cierpieniem jest jeszcze gorszy.<br><br>~*~<br>Co działo się potem...<br><br>Amrita zawędrowała na Równiny Theryjskie. Zamierzała spokojnie odpocząć, gdy nagle pojawił się przed nią dziwny, czerwonowłosy nieznajomy. Erhall, gdyż tak się przedstawił, okazał się również przedstawicielem smoczej kasty, na co O'Hara niezmiernie się ucieszyła. Gdy do jej towarzystwa doszli jeszcze Benkej - elf o niesamowicie przyciągających oczach - i Brenna - czarodziejka z niespotykanym kolorem włosów, fioletowym - Amri czuła się pewniej. Starała się mimo wszystko nie ukazywać swej przynależności do pradawnych, gdyż przez to miała już wiele problemów... <br>Kiedy cała czwórka postanowiła odpocząć, a następnego dnia udać się do Leonii, nagle zostali zaatakowani przez łowców nagród. Ależ owszem, polowali na smoki. Amrita została zmuszona do przemiany, przez co postradała zmysły; jako smok naprawdę ciężko jest jej się kontrolować. Na szczęście dzięki Brennie i Erhallowi nic poważnego nikomu - poza łowcami, rzecz jasna - się nie stało. <br>Gdy wreszcie wyruszyli, los okazał się bardzo zgubny. Łowcy ich wyprzedzili. O'Hara uciekła wraz z Brenną, odlatując z nią jak najdalej.