Dawniej Jane była wesoła i wiecznie roześmiana. Wręcz emanowało od niej radością! Zarażała szczęściem każdą napotkaną osobę. Ale to było kiedyś. Teraz nikt nie pomyślałby, że ta chłodna i rozsądna kobieta to ta sama optymistka, co przed laty.
Obecnie jest raczej realistycznie nastawiona do świata. Zimna i twardo stąpająca po ziemi. Od zawsze czuła się sama, przestała ufać ludziom. Nie jest również dla niej problemem zabić. Po wygnaniu z wioski gotowa była zrobić wszystko, aby przetrwać. Mimo to, można na nią liczyć. Ciężko przychodzi jej okazywanie uczuć, ale jest bardzo przyjacielska.
Potrafi być naprawdę nieobliczalna. Nie przepada również za szlachtą, gdyż jej biologiczni rodzice należeli do tej kasty i pozbyli się jej... to tylko dodatkowo wydrążyło dziurę w jej sercu i pchnęło ku karierze skrytobójczyni. Nie zabije nikogo, jeżeli nie będzie mieć konkretnego powodu. Dąży do pozbawienia życia człowieka, który wrobił ją w młodości w morderstwo swojej najlepszej przyjaciółki.

Jej krótkie włosy, sięgające odrobinę poniżej ramion, kolorem przypominają krwawą czerwień. Oczy Jane są barwy fiołkowej oraz nadają wrażenie, iż jej twarz jest groźna. Lecz drobny nos i ładne, pełne usta, niemal całkowicie zaprzeczają temu. Niby niewinna twarzyczka, która jednak jest oszpecona dosyć sporą blizną, przecinającą jej nos i policzek. Na dodatek rana jest widoczna, podkreśla ją śniada cera zabójczyni. 
Ma szczupłą figurę, podkreślaną wcięciem w talii, i długie nogi. 
Od niedawna ubiera się w czarne lub szare ubrania. Zwykle jest to koszulka w kolorze hebanu i pasujące krótkie spodenki, wszystko to przepasane kilkunastoma pasami, trzymającymi jej oręż. Na wierzch zakłada długą bluzę z kapturem, który dodatkowo służy jej do ukrywania twarzy. Nogi natomiast zasłania wysokimi butami. 
Zwykle nosi przy sobie kilka broni. Jej ulubioną jest miecz, który wydaje się niemal cały czarny. Na rękawicy ma przyczepioną miniaturową kuszę, a w kieszeniach kilka mniejszych noży. Na palcu widnieje natomiast pierścień, z wyrytymi nań inicjałami; JLV.
Porusza się cicho i niemal bezszelestnie. Zawsze stara się mówić powoli, czym nieświadomie podkreśla swój twardy ton głosu.

Urodziła się w bogatej rodzinie Norbury. Jednakże jej rodzice pragnęli chłopca, który będzie dumnie reprezentował ich dom. Z uwagi na jej płeć, szybko została oddana do sierocińca. Tam dorastała jako szczęśliwe i ufne dziecko. Została zaadoptowana przez właścicielkę sierocińca — Grethę, tylko z dobroci serca kobiety. Wioska zamieszkiwana była głównie przez ludzi, nikt nie pragnął mieć dziecka Elfickiego pochodzenia. W wieku osiemdziesięciu dwóch lat, długo po śmierci Grethy, zaprzyjaźniła się z rodzeństwem, które należało do rasy ludzkiej — Lilian i Vincentem. Cieszyła się każdym dniem spędzonym w ich towarzystwie. Cała trójka bardzo lubiła pływać nad rzeką. Jednakże pewnego dnia, kiedy Jane przechadzała się po głównym placu, zza rogu wybiegł Vincent i zaczął ją bić. Krzyczał, że to ona jest winna. Nie wahał się nawet wyciągnąć sztyletu. Na twarzy Jane pojawiły się przez to liczne rany. W obronie własnej uderzyła chłopaka w prawie ramię, prawie mu je łamiąc. Dopiero potem dowiedziała się, że Lilian została brutalnie zamordowana, a Vincent oskarżył Elfkę o zabicie jego siostry twierdząc, że była ona w tym czasie z dziewczyną. Z braku dowodów i świadków Jane została winna zbrodni i wygnana z wioski. Przestała wtedy ufać ludziom, zaczęła wyzywać ich od zdrajców. To wydarzenie całkowicie zmieniło jej charakter. Z miłej i radosnej dziewczyny zmieniła się w zimną i nieufną osobę. Całkowicie zamknęła się w sobie. W tym czasie nauczyła się trudnej sztuki przetrwania. Kradła i oszukiwała, aby mieć pieniądze na jedzenie. Żyła w odosobnieniu od zamieszkałych terytoriów. Nieraz została zaatakowana przez wściekłych sprzedawców, których okradła. Dzięki temu wydarzeniu obznajomiła się w dziedzinie walki wręcz. Na swojej drodze potkała pewnego Alchemika — Aleksandra, który pomógł jej w potrzebie. Nauczył ją Bestiologii oraz odczytywania pism runicznych. Zastąpił jej ojca, którego wcześniej nie miała. Dzięki niemu nauczyła się również kilku tajników magii, czyli tworzenia iluzji, panowania nad powietrzem i wchodzenia do cudzych snów. Zaczęła również na własną rękę szkolić się szermierki i łucznictwa. Pomógł jej w tym podróżujący Łowca. Nigdy nie poznała jego imienia. Nauczył ją posługiwania się krótkimi mieczami. Od tamtej pory pokochała to zajęcie. Pewnego dnia Aleksander zamknął się w pokoju i nie wychodził przez dwa dni. Niedługo po tym ofiarował jej dwa krótkie miecze, które zostały zaklęte. Zaś sam Alchemik popełnił samobójstwo, wypijając truciznę. Nie poznała przyczyny tego wydarzenia. Życie zaczynało ją nudzić. Zatoczyła okrutne koło, powracając do kradzieży i oszukiwania. Ponownie zaczęła izolować się od ludzi. Na nowo stwierdziła, że rasa ludzka jest potwornie słaba. Ludzie niemogący pogodzić się z rzeczywistością szukają kogoś, kogo mogliby za to wszystko obwinić. Myślą, że dzięki temu poczują się lepiej. W dniu, w którym otrzymała tajemniczą wiadomość, wszystko się zmieniło. Dowiedziała się, że prawdziwym zabójcą jej dawnej przyjaciółki jest jeden ze zmiennokształtnych. Nic jej nie wiadomo o dokładnej tożsamości sprawcy, jednakże zemsta pochłonęła jej umysł całkowicie. Została płatną zabójczynią, bezlitosną skrytobójczynią, mającą nadzieję, że pewnego dnia odnajdzie tajemniczego nadawcę wiadomości oraz mordercę Lilian.

~*~
Co się działo potem... 

Jane podróżując po Alarani dostała zlecenie zabicia mężczyzny, który był oszustem i złodziejem. Spokojnie przyjęła to zadanie. W pogoni za swoim celem dotarła aż na skraj Lasu Driad, gdzie poznała całkiem barwną grupkę — dwóch wilkołaków, Skierrę i Lukę, oraz Rhian; podróżniczkę. Podczas tego spotkała również Feliksa, sabotażystę, z którym zawędrowała potem do Rapsodii.
W mieście została zaatakowana przez tajemniczego, płatnego zabójcę. Zdenerwowana faktem, że ktoś wpisał ją na listę osób do wyeliminowania, postanowiła poszukać człowieka, który za tym wszystkim stał. Wraz z sabotażystą uknuła spisek, dzięki któremu mogliby szybko znaleźć owego człeka. Lecz pomysł nie wypalił, a elfka w defekcie straciła swoje ukochane dwa ostrza i łuk. Ukradła więc miecz, który emanował dla niej dziwną energią...
Cała sprawa zaowocowała jednak faktem, iż Jane poznała imię zleceniodawcy, który kazał ją zabić. Dzięki plotkom ludzi z Rapsodii, szybko go odnalazła. Mężczyzna, Lonan, zdawał się wiedzieć o zabójstwie Lilian — jej przyjaciółki. Posiadał nawet pierścień, który był dla elfki niczym skarb, a w przeszłości należał do Lilian. Zleceniodawca był przekonany, że w momencie morderstwa, widział tam rudowłosą dziewczynę — upierał się, że to Jane ją zabiła. W przypływie gniewu, dziewczyna pozbawiła go głowy, a z jego zbrojowni zabrała całkiem sporo nowej broni.
Tak uzbrojona po zęby pożegnała się z sabotażystą, po czym wyruszyła w dalszą podróż, w poszukiwaniu rozwiązania, i swojego zleceniodawcy, który jest jej winien pokaźną sumkę.