Oglądasz profil – Amalthea

Ta postać nie została jeszcze zaakceptowana
Awatar użytkownika

Ogólne

Godność:
Amalthea
Rasa:
Płeć:
Kobieta
Wiek:
23 lat
Wygląda na:
20 lat
Profesje:
Opiekun, Uzdrowiciel, Wędrowiec
Majątek:
Ubogi
Sława:
Znany

Aura

Informacje o graczu

Nazwa użytkownika:
Amalthea
Grupy:
Płeć gracza:
Kobieta

Skontaktuj się z Amalthea

Pola kontaktu widoczne tylko dla zalogowanych użytkowników.

Statystyki użytkownika

Rejestracja:
2 tygodnie temu
Ostatnio aktywny:
1 tydzień temu
Liczba postów:
0
(0.00% wszystkich postów / średnio dziennie: 0.00)

Połączone profile


Atrybuty

Krzepa:niezbyt silny, raczej wytrwały, wrażliwy
Zwinność:zręczny, szybki, precyzyjny
Percepcja:dobry wzrok, dobry słuch, wyostrzone czucie, wyczulony na magię
Umysł:bystry, ineligentny, silna wola
Prezencja:olśniewający, arytokratyczny, charyzmatyczny

Umiejętności

UnikiMistrz
Umiejętność niemalże przekazana od duszy dzikiego stworzenia
ŚpiewMistrz
Pisanie i czytanieBiegły
Czytanie aurBiegły
Gra na harfieZaawansowany
PływanieOpanowany
KrawiectwoOpanowany
ZielarstwoOpanowany
Odnajdywanie portali i źródeł magiiPodstawowy
HistoriaPodstawowy
KulturoznawstwoPodstawowy
ReligioznawstwoPodstawowy
Wiedza o duchachPodstawowy

Cechy Specjalne

UnikornizacjaDar
Dusza Amalthei połączyła się z duszą jednorożca. Od tamtej pory dziewczyna przejęła wszelkie dary, które się z tym wiążą: regenerację, świetlistą aurę oraz, co najważniejsze, zdolność przemiany w to majestatyczne stworzenie.
Echo EquestrisZaleta
Amalthea dużo bardziej niż przeciętny człowiek czy istota magiczna odczuwa połączenie z naturą - nie potrafi może rozmawiać ze zwierzętami, aczkolwiek rozumie ich głęboko skrywane uczucia i potrzeby.

Magia: Intuicyjna

EmocjiCzeladnik
Niemalże instynktownie nauczyła się posługiwać tą magią po połączeniu dusz. Dzięki magii emocji, Amalthea jest w stanie pokazać innym piękno tego świata.

Przedmioty Magiczne

Mroczny

Charakter

Amalthea to postać pełna sprzeczności, która uosabia zarówno ponadczasową magię, jak i ludzką kruchość. Jako jednorożec była istotą czystą, niewinną i ponadczasową – symbolem piękna, harmonii i nieśmiertelności. Żyła w zgodzie z naturą, nie znając ludzkich emocji takich jak miłość, smutek czy strach. Jej spokój i oddalenie od świata ludzi nadają jej aurę niezwykłości. Jako człowiek była krucha, chora i często przytłoczona ograniczeniami swojego ciała. Przez to nauczyła się cenić najmniejsze przejawy życia – śpiew ptaków, dotyk wiatru na skórze czy zapach lasu. To zrodziło w niej niesamowitą wrażliwość na piękno, której nie zatraciła, nawet gdy jej dusza połączyła się z duszą jednorożca. Po przemianie w magiczne stworzenie charakter Amalthei zyskał na sile i determinacji, ale pozostała w niej ludzka czułość i empatia. Z jednorożcem dzieli jego dumę, majestat i odwieczną samotność, ale wciąż pamięta, jak to jest być słabą i zależną od innych. Dlatego jest pełna współczucia i zrozumienia, szczególnie wobec tych, którzy cierpią. To istota rozdarta między dwoma światami – światem ludzi i światem magii. Często czuje się obca w obu, ale to sprawia, że jest pokorna wobec wielkich tajemnic istnienia.

Jednocześnie Amalthea posiada niesamowitą odwagę, która wykracza poza fizyczną siłę – to odwaga, by nieustannie stawiać czoła trudnościom, by szukać sensu nawet w cierpieniu i by bronić tego, co piękne i niewinne. Ma w sobie nostalgię za tym, co utracone – zarówno za zdrowiem, którego kiedyś jej brakowało, jak i za pełnią życia, którą jako jednorożec trudno jej w pełni zrozumieć. Jej dusza jest jak spokojne jezioro, w którym odbija się blask księżyca, ale pod tą powierzchnią kryje się burza uczuć, marzeń i pytań o własną tożsamość. Jest połączeniem ludzkiej delikatności i magicznej, nieokiełznanej siły – żywym dowodem na to, że największe piękno rodzi się w trudach i kontrastach. Zdrada jest dla niej abstrakcją, ponieważ jednorożce, będąc czystymi istotami, nie znają fałszu ani złej woli. Nie potrafi zrozumieć, dlaczego ktoś świadomie rani drugą osobę – dla niej każda rana, fizyczna czy emocjonalna, jest czymś, co należy leczyć, a nie zadawać. Niesprawiedliwość wydaje się jej równie obca, jakby była złym snem – jednorożce postrzegają świat jako ciągły, harmonijny przepływ, gdzie wszystko ma swoje miejsce. Myśl, że coś mogłoby istnieć poza tym porządkiem, wydaje się jej nielogiczna i bolesna.

Jednak w tej nowej, czystej perspektywie jest też pewna pustka. Utraciła zdolność w pełni pojmowania emocji takich jak zazdrość czy zawiść, które kiedyś były częścią jej ludzkiej natury, a jednocześnie odseparowała się od głębszego rozumienia ludzkiej miłości i przywiązania. Miłość, którą zna teraz, jest spokojna, nieznająca granic ani egoizmu, ale przez to wydaje się odległa i trudna do wyrażenia dla tych, którzy jej towarzyszą
Kiedyś, jako człowiek, znała miłość w całej jej nieuporządkowanej, ziemskiej naturze – jako pasję, tęsknotę, przywiązanie, czasem ból. Rozumiała jej zawiłości, akceptowała, że może być jednocześnie źródłem szczęścia i cierpienia. Jednak po przemianie, gdy ludzka część jej duszy zderzyła się z czystością jednorożca, miłość przybrała inny wymiar.

Teraz widzi miłość jako wszechogarniającą siłę – coś, co nie ma początku ani końca, co istnieje w każdym przejawie życia, w powiewie wiatru, w promieniach słońca, w samej istocie istnienia. To uczucie, które jest absolutnie czyste, bezwarunkowe i wolne od egoizmu. Nie rozumie już miłości, która rani, wiąże się z zazdrością czy poczuciem własności – dla niej jest to zaprzeczenie samej idei miłości, coś, co ją głęboko myli i zasmuca.

Jej miłość jest niemal transcendentna, wykraczająca poza ciało, słowa czy gesty. Może kochać ludzi i świat z równą siłą, ale jednocześnie nie rozumie, dlaczego inni potrzebują dowodów tego uczucia. To, co czuje, jest tak oczywiste, tak wszechobecne, że nie potrzebuje wyrazu – istnieje w każdej jej myśli, spojrzeniu, obecności. Jednak ta czystość czyni ją trudną do zrozumienia dla ludzi, którzy pragną miłości bardziej namacalnej, pełnej ludzkich emocji i wyzwań.

W głębi duszy czuje tę różnicę, tę przepaść między tym, co teraz zna, a tym, co kiedyś rozumiała. Może czuć miłość do kogoś z całym swoim istnieniem, ale nie potrafi jej wyrazić w sposób, który byłby zrozumiały dla ludzi – słowami czy czynami. To sprawia, że czasem wydaje się zimna lub obojętna, mimo że jej serce bije w harmonii z każdą istotą, którą kocha. Jej miłość to nie tylko emocja, ale sposób, w jaki postrzega świat – jako miejsce pełne światła, które zasługuje na ochronę, nawet jeśli tego światła czasem nie widzi nikt poza nią.

Postrzega innych jako istoty pełne wewnętrznego światła, nawet jeśli sami go w sobie nie dostrzegają. Widzi w ludziach zarówno ich piękno, jak i braki, ale nie ocenia ich w sposób ludzki – dla niej nie ma dobra ani zła, tylko działania wynikające z miłości lub jej braku. Inni wydają jej się często zagubieni, uwięzieni w emocjach, które dla niej są już obce, ale jednocześnie fascynują ją swoją intensywnością i złożonością. W każdym dostrzega potencjał do wielkości, choć nie zawsze rozumie, dlaczego tak wielu wybiera cierpienie lub rani innych. Patrzy na ludzi z cichym współczuciem i delikatną troską, choć pozostaje od nich w pewien sposób oddalona, jakby widziała ich z perspektywy innego świata.

Jej celem w życiu jest przywrócenie harmonii światu – uczynienie go miejscem, w którym wszystko znów będzie w równowadze, a ludzka ignorancja, cierpienie i krzywdy zostaną zastąpione światłem i spokojem. Pragnie uzdrowić to, co zostało złamane, nie przez walkę czy przemoc, ale przez delikatne przypomnienie o pięknie i magii, które istnieją w każdym zakątku życia. Chce, by ludzie dostrzegli swoje wewnętrzne światło i zrozumieli, że świat może być pełen miłości, jeśli tylko przestaną odwracać się od niej. Jej misja to naprawa świata nie tylko na zewnątrz, ale przede wszystkim w sercach tych, którzy w nim żyją.

Wygląd

Postać jednorożca:

Jako jednorożec, Amalthea jest smukłym, białym stworzeniem o lśniącej sierści, która odbija światło, nadając jej niemal eteryczny wygląd. Jej oczy są duże, głęboko osadzone, o barwie ametystu, emanujące mądrością i tajemniczością. Na czole widnieje długi, spiralny róg, który połyskuje srebrzystym blaskiem. Porusza się z gracją i lekkością, jej kroki są ciche i płynne, jakby unosiła się tuż nad ziemią. Jej obecność wprowadza aurę spokoju i magii do otoczenia.

Postać ludzka:

Po przemianie w ludzką kobietę, Amalthea zachowuje wiele cech swojej pierwotnej formy. Ma smukłą, delikatną sylwetkę o porcelanowej cerze, niemal przezroczystej, co nadaje jej wygląd istoty nie z tego świata. Jej włosy są długie, opadające kaskadami na plecy, o srebrzystobiałym odcieniu, lśniące w świetle niczym jedwab. Oczy pozostają niezmienione – duże, o głębokim ametystowym kolorze, pełne zadumy i nieziemskiego smutku. Jej głos jest melodyjny, cichy, przypominający szept wiatru wśród drzew, niosący ze sobą echa dawnej magii. Porusza się z tą samą gracją co wcześniej, jej kroki są lekkie i niemal bezgłośne, a każdy ruch emanuje naturalną elegancją. Jej twarz jest owalna, z wysokimi kośćmi policzkowymi, co nadaje jej arystokratycznego wyglądu. Usta są pełne, o subtelnym, naturalnym odcieniu różu, często wyrażające delikatny smutek lub zadumę. Jej wzrost jest średni (165 cm) harmonizujący z jej eteryczną aurą i delikatną budową ciała.

W obu formach Amalthea zachowuje aurę tajemniczości i piękna, które przyciągają uwagę i budzą podziw wszystkich, którzy mają okazję ją spotkać.

Historia