Néeko to kotołaczka, której serce bije czystym, niewinnym rytmem – każda jej myśl, każdy gest przesiąknięty jest dobrocią. Mimo tego, że życie nie oszczędzało jej trudności i nie obdarzyło możliwością słyszenia ani mówienia, niesie w sobie promienną radość, która rozjaśnia każdy dzień. Jest jak promyk słońca, pojawiający się nawet w najciemniejszych momentach, rozpraszający smutek i lęk swoją obecnością.
Jej serce jest niezwykle czułe, gotowe otworzyć się na każdego, kogo spotka. Uśmiecha się często, szeroko i szczerze, a jej oczy pełne są blasku, jakby widziała piękno tam, gdzie inni widzą tylko szarość. Uwielbia obdarowywać innych drobnymi upominkami, starannie dobieranymi z miłością i starannością. Czasami są to ręcznie wykonane błyskotki, czasami świeżo zerwany kwiat, a czasem po prostu gest – ciepłe przytulenie czy zabawne grymasy, które rozbawiają każdego. Gdy nie może wyrazić swoich myśli słowami, jej dłonie stają się jej głosem, mówiącym w języku pełnym serdeczności. Choć życie bywa dla niej trudne, zawsze radzi sobie najlepiej, jak potrafi. Jest cierpliwa i wyrozumiała, nigdy nie skarży się na swoje problemy. Każdy dzień traktuje jako dar, wierząc, że świat mimo wszystko jest piękny, a ludzie – dobrzy. Może dlatego jest aż tak ufna, czasami wręcz naiwna. Wierzy, że każdy, kogo spotka, ma dobre intencje, co niestety nie zawsze wychodzi jej na dobre. Czasem ludzie wykorzystują jej niewinność i bezwarunkową ufność, ale ona nigdy nie przestaje wierzyć w dobroć, jakby miała w sobie nieskończone pokłady wiary w ludzkie serca.
Mimo tego że czasami bywa manipulowana, jej ciepłe i pomocne usposobienie nie słabnie. Jest jak latarnia na wzburzonym morzu, niezłomnie oświetlająca drogę innym, nawet wtedy, gdy sama nie zawsze znajduje drogę dla siebie. 

Néeko ma długie, falujące włosy w kolorze bieli, które spływają kaskadą, przypominając blask księżyca w pełni. Jej twarz promienieje radością, a szeroki, beztroski uśmiech odsłania idealnie białe zęby. Ostre kocie uszy, wyrastające z jej głowy, nadają jej wygląd drapieżnika, pełnego energii i wdzięku. Wzrok przyciąga również bujna, puszysta kitka, która wygląda na pełną życia, jakby była przedłużeniem jej osobowości. Kobieta do kompletu posiada niezwykle przyjemną dla oka jasną cerę, szczupłą figurę oraz może się poszczycić wzrostem około jednego sążnia. Całości dopełnia niesamowicie jasny błękit oczu Néeko. Mimo że już nie należy do wielkiego rodu, nadal ma w sobie pozostałości jakoby była szlachcianką. 

Jej ruchy są szybkie, niemal bezszelestne, jakby ślizgała się nad ziemią. Każdy gest, każde obrócenie ciała jest pełne gracji, perfekcyjnie wyważone i dokładne. Wydaje się, że czas zwalnia wokół niej, gdy ona sama porusza się w rytm melodii, którą "słyszy" tylko ona. Nie ma w jej ruchach ani odrobiny zawahania — każda zmiana kierunku, każdy krok, choć lekki, jest niczym starannie wyćwiczony taniec, płynny i harmonijny.
Całość jej postaci promienieje niewymuszoną zwinnością, sprawiając, że wygląda na istotę, która potrafi zdominować przestrzeń, w której się znajduje, pozostając jednocześnie elegancką i enigmatyczną.

Było sobie państwo. Państwo chciało mieć zwierzęta na tyle mądre, że nie trzeba będzie się ich wstydzić - tak zaczęła się tradycja rodu Tanemdbaun. Od dwóch pokoleń posiadali oni kotołaki, które rodzone pod dachem posiadłości wiernie zamieszkiwały dwór, służyły rodzinie i godnie reprezentowały swój gatunek. 

Pewnego razu, gdy Karina - ulubiona biało-szara kotołaczka młodszej córki Rozette Tanemdbaun, Lily - doczekała się miotu, na świat przyszła trójka pięknych zmiennokształtnych. Biało-szary kot a także dwie białe kotki, z czego jedna miała śliczne, błękitne oczęta. 
Jak się później okazało, najładniejsza kotka z miotu ma jedną, okropną dla dzieci Tanemdbaun cechę.

Néeko urodziła się jako trzecia z miotu w szanowanej rodzinie kotołaków Tanemdbaun, której linia od pokoleń była znana z magicznych talentów i kocich zdolności. Była wyjątkowa już od narodzin – jej białe futro i niebieskie oczy wyróżniały ją wśród rodzeństwa. Jednak jej odmienność nie kończyła się na wyglądzie. Była głucha, co od początku wywoływało niepokój wśród członków rodziny.

Rodzeństwo Tanemdbaun, Lily i Arthur, od samego początku nie akceptowało jej. Dzieci Tanemdbaunów były wychowane w przekonaniu, że kotołak musi być perfekcyjny – głuchota w ich oczach była nie tylko defektem, ale i wstydem. Traktowali ją z dystansem, unikali zabawy z nią, a nawet wyrażali niezadowolenie, że w ogóle się urodziła. W ich świecie Néeko była obciążeniem, a nie pełnoprawnym członkiem rodziny.

Inaczej do sprawy podchodzili ich rodzice. Państwo Tanemdbaun byli ludźmi o dobrym sercu i wielkim rozumie. Rozumieli, że mimo swojej ułomności Néeko zasługuje na szansę. Zatrudnili specjalnego nauczyciela, aby nauczył ją języka migowego, aby mogła lepiej komunikować się z otoczeniem. Nauczono ją też podstawowych zaklęć i magii – choć nie mogła słyszeć inkantacji, jej wrodzone zdolności kotołacze umożliwiały jej intuicyjne czarowanie. Rodzice przekazali jej wszystko, co mogli, aby miała jak najlepszy start w życiu.

Mimo tego, że Néeko odczuwała odrzucenie ze strony rodzeństwa, Lily oraz Arthura, nigdy się nie poddała. Zawsze starała się być wesoła i radosna, próbując rozświetlić każdy dzień w domu Tanemdbaunów. Przynosiła kwiaty, zabawiała się z motylami, a czasem nawet usiłowała pomagać w kuchni, choć te próby często kończyły się katastrofą. Była nieustannie pełna energii, pragnąc, by ktoś docenił jej starania.

Niestety, gdy państwo Tanemdbaun zmarli, Lily i Arthur postanowili, że nie chcą dalej zajmować się głuchą kotką. Wyrzucili ją z domu, pozostawiając sobie tylko jej zdrowsze, "pełnowartościowe" rodzeństwo. Néeko, porzucona i zdezorientowana, długo błąkała się po ulicach w postaci kota, szukając schronienia i jedzenia. Była samotna, choć starała się nie tracić nadziei.

Po wielu tygodniach tułaczki znalazła ją para skromnych rzemieślników – Adem i Cornaria. Byli małżeństwem, które prowadziło warsztat na uboczu miasta. Adem wyrabiał zbroje, a Cornaria zajmowała się szyciem. Kiedy zobaczyli Néeko, zrozumieli, że potrzebuje pomocy. Nie mogli z nią rozmawiać, ale szybko odkryli, że porozumiewanie się za pomocą pisma działa doskonale. Néeko, choć głucha, była bardzo spostrzegawcza i szybko nauczyła się nowych rzeczy.

Z czasem Adem i Cornaria nauczyli ją swoich rzemiosł. Néeko chłonęła wiedzę jak gąbka – nauczyła się szyć z Cornarią, pomagając jej w tworzeniu pięknych ubrań, a także asystowała Ademowi przy zbrojach, wyszywając na nich delikatne wzory. W ramach wdzięczności za okazaną jej dobroć, zaczęła tworzyć małe dzieła sztuki – wyszywała ozdobne wzory na kawałkach materiałów, robiła koraliki z resztek. Te drobiazgi szybko stały się popularne w miasteczku.

Choć Néeko nie zdobyła sławy, stała się postacią lubianą i szanowaną. Mieszkańcy doceniali jej ciężką pracę, a także jej pogodnego duch. Pomimo wszystkich trudności, jakie spotkały ją w życiu, nigdy nie straciła swojej radości. Ułomności nie zdefiniowały jej życia – to jej wytrwałość, dobroć i umiejętność czerpania radości z najprostszych rzeczy sprawiły, że znalazła swoje miejsce na świecie.

Pokój Néeko na poddaszu domostwa Cornarii i Adema jest skromny, ale pełen ciepła i kreatywności. To niewielkie pomieszczenie o niskim, drewnianym suficie, z którego gdzieniegdzie zwisają kolorowe pióra, które Néeko zbiera podczas spacerów po mieście. Promienie słońca wpadają przez małe, okrągłe okno, rozświetlając wnętrze i rzucając miękkie cienie na podłogę.

Meble są proste i funkcjonalne – łóżko o drewnianej ramie, z miękkim kocem, który Néeko sama wyszyła w drobne kwiatowe wzory, niewielki stolik do pracy i krzesło o lekko zużytej tapicerce. Na stoliku zawsze leżą skrawki tkanin w różnych kolorach, kawałki nici, igły i paczuszki z koralikami, które wykorzystuje do tworzenia ozdób. Obok znajdują się pióra o przeróżnych kształtach i barwach, starannie poukładane w małych, drewnianych skrzyneczkach.

Ściany pokoju zdobią kartki papieru z odręcznymi rysunkami i notatkami, które Néeko zapisuje w wolnych chwilach. Większość rysunków przedstawia kwiaty, koty, a czasem wymyślone przez nią magiczne stworzenia. Kartki są przyczepione do ścian za pomocą małych szpilek, co nadaje pomieszczeniu artystyczny charakter.

Pod łóżkiem i w kątach pokoju znajdują się wiklinowe kosze, pełne złożonych kawałków materiału – jedwabie, lniane skrawki, a nawet resztki zbrojnych płyt, które czasem przynosi jej Adem. Néeko lubi mieć wszystko uporządkowane, więc jej tkaniny i materiały zawsze są starannie poskładane i podzielone kolorami.

Na parapecie małego okna stoi niewielki bukiecik polnych kwiatów, z którymi Néeko czuje się szczególnie związana – przypominają jej dom Tanemdbaunów, ale też symbolizują nowy rozdział w jej życiu. Pomimo skromności, pokój jest pełen życia i twórczego ducha, a każdy kąt odzwierciedla niezwykłą osobowość młodej kotołaczki.