Ekradon ⇒ [Przy fontannine] Znajomo¶æ

[Niara]

Kobieta u¶miechne³a siê pogodnie i ruszy³a powoli w stronê zamku królewskiego. Jej d³uga suknia porusza³a siê delikatnie kiedy stawia³a kolejne kroki. Zawsze chodzi³a z gracj±, jak gdyby nale¿a³a do królewskiego rodu. Kiedy jeszcze mieszka³a w Planach tak w³a¶nie siê czu³a, jednak po wygnaniu straci³a swoj± pewno¶æ siebie, mimo to zawsze porusza³a siê tak zwiewnie ¿e wielu mê¿czyzn zwraca³o na ni± uwagê, oczywi¶cie bez wzajemno¶ci.

Minêli du¿y drewniany budynek karczmy, po czym Niara skrêci³a w jedn± z bocznych ulic. Lawirowali przez chwilê miedzy domami, kiedy skrêcili w kolejn± uliczkê ich oczom ukaza³ skwer z du¿± fontann± na ¶rodku. Fontanna zbudowana by³a z trzech posagów, g³ównego i dwóch pobocznych. G³ówny pos±g przedstawia³ kobietê w d³ugiej sukni trzymaj±c± wiadro, po jednej jej stronie sta³ ma³y ch³opiec, po drugiej za¶ dziewczynka, z wiadra kobiety p³ynê³a woda sp³ywaj±c powolutku po ca³ej rze¼bie. Ca³o¶æ tworzy³a doskona³± harmoniê.

Szum sp³ywaj±cej wody cudownie koi³ zmys³y, a delikatne podmuchy wiatru g³adzi³y twarz dziewczyny. Odwróci³a siê do nowego znajomego.

- To chyba moje ulubione miejsce w tym mie¶cie - powiedzia³a, a jej g³os brzmia³ jak ¶piew, by³ tak delikatny i d¼wiêczny jak szum li¶ci pobliskich drzew.

[Daren]

Na wypowiedzenie Niary u¶miechn±³ siê. Dopiero gdy ujrza³ rze¼bê mina mu zrzed³a. Poszed³ do niej jak zahipnotyzowany. Ignorowa³ wszelkich ludzi znajduj±cych siê na skwerze. Kamienna twarz kobiety do z³udzenia przypomina³a twarz jego matki. Nagle przed oczyma ukaza³a mu siê... Jego matka... ¦miej±ca siê. Przymkn±³ oczy. Gdy je otworzy³ ca³y czas widzia³ twarz z zimnego kamienia. Westchn±³, po czym odwróci³ siê do Niary. U¶miechn±³ siê. Nie chcia³, by by³o widaæ po nim, ¿e jego dusza zanosi siê p³aczem.
- Ma pani doskona³y gust... - rzek³. - Rzeczywi¶cie bardzo piêkne miejsce... "Tak piêkne jak pani..." - doda³ sobie w my¶lach. Oczy go nie zdradza³y. Mimo, i¿ by³ m³ody, nie sprawia³ wra¿enia ch³opaczka odurzonego urokiem jakiej¶ m³odej panienki. Laurendile ziewnê³a, po czym znowu schowa³a siê do kieszeni jego p³aszcza.

[Niara]

- Jestem Niara - powiedzia³a - Nie "Pani" - doda³a z u¶miechem, po czym spokojnie podesz³a do fontanny. Zgrabnie usiad³a na kamiennym basenie otaczaj±cym sp³ywaj±c± z posagu wodê. To miejsce sprawia³o, ¿e mimo obecno¶ci ludzi czu³a siê swobodnie. Tutaj mog³a byæ sob±. Jedna nogê po³o¿y³a na kamiennej zabudowie i podci±gnê³a j± do brzucha, druga za¶ zwisa³a swobodnie w dó³, jej d³uga i jak siê teraz okaza³a szeroka suknia sp³ywa³a delikatnie oplataj±c sylwetkê kobiety, opadaj±c na ziemiê i ods³aniaj±c delikatnie stopê dziewczyny po³o¿on± na kamiennym murku. O dziwo nie nosi³a trzewików, tylko proste, acz bardzo zgrabne sanda³y z bia³ych rzemyków. D³onie opar³a za plecami i odchyli³a g³owê do ty³u by spojrzeæ w niebo. ¦wieci³o s³once, ale niebo jak siê okaza³o nie by³o b³êkitne, raczej szaroniebieskie zupe³nie jak jej oczy. U¶miechnê³a siê do siebie, jakby zupe³nie zapomnia³a o obecno¶ci Darena. Patrzy³a w niebo nie my¶la³a o niczym, po prostu czu³a siê dobrze. Po chwili oprzytomnia³a i spojrza³a rozmarzonymi ¶wietlistymi oczyma na towarzysza.

- Przepraszam - powiedzia³a spokojnie - to miejsce wprowadza mnie w szczególny nastrój. Tutaj odp³ywaj± ode mnie wszystkie zmartwienia i problemy, tu mogê zapomnieæ o wspomnieniach i skupiæ siê na magii tego miejsca. Nawet w domu nie potrafiê w tak krótkim czasie wprowadziæ mojego umys³u w stan takiej medytacji. - zamy¶li³a siê na chwilê - Ach! Przeprasza... pewnie Ciê nudze?

[Daren]

Bacznie obserwowa³ co poczyna Niara. Gdy zapatrzy³a siê w niebo, Daren podrapa³ siê w ty³ g³owy nadaj±c sobie wyraz zafrasowania. Gdy kobieta do niego podesz³a, wys³ucha³ co mia³a do powiedzenia, lecz przerwa³ jej w po³owie s³owa.
- Och nie! Sam czasami lubiê sobie pomedytowaæ - rzek³, po czym u¶miechn±³ siê ciep³o. Jak tu siê nie u¶miechn±æ do tak urodziwej kobiety? Daren ponowi³ próbê wej¶cia w jej umys³. Na pró¿no. Laurendile zlecia³a z ramienia czarodzieja i spoczê³a przy szyi kobiety. Daren dozna³ jednej ze swoich wizji. Wytrzeszczy³ raptownie oczy i po kilku sekundach je przymkn±³. Przy³o¿y³ palce do skroni.

[Niara]

Niara u¶miechne³a siê ciep³o. Kiedy ma³a wró¿ka usiad³a jej na ramieniu przywita³a siê z ni±

- Witaj Laurendile, tak masz na imiê, prawda? - zapyta³a, a wró¿ka kiwnê³a tylko g³ow±. Niara podnios³a g³owê i spojrza³a na Darena

- Jest urocza - powiedzia³a, nagle zauwa¿y³a ¿e z Darenem co¶ siê dzieje. Odruchowo chwyci³a go za ramiê. Jej twarz by³a teraz pe³na troski.

- Co siê dzieje, Daren? czy co¶ siê sta³o - zapyta³a z nieukrywanym zdziwieniem.

[Daren]

- Nie, nic mi nie jest - rzek³ potrz±saj±c g³ow±, gdy Niara siê o niego spyta³a. Usiad³ na brzegu fontanny i zamoczy³ palce w wodzie. W niej odbija³a siê kamienna twarz kobiety. Odwróci³ siê do kobiety i u¶miechn±³ siê ciep³o.
- Ale dziêkujê, ¿e pytasz - rzek³ ci±gle siê u¶miechaj±c.

[Niara]

Niara nadal by³a zaniepokojona, a t³umaczenia Darena na wystarczy³y by uspokoiæ jej troskliwe serce, jednak nie odezwa³ siê ju¿ na ten temat. Wiedzia³a, ze w niektórych strawach nie mo¿na byæ zbyt w¶cibskim, nawet je¶li kieruje siê dobrem drugiej istoty i autentyczn± trosk±.

Usiad³a obok mê¿czyzny na fontannie i poprawi³a w³osy d³oni±.

- D³ugo zamierzasz zostaæ w Ekradonie? - zapyta³a zmieniaj±c temat.

[Daren]

Ukry³ twarz w d³oniach. Z zamy¶lenia wyrwa³y go s³owa Niary:
- D³ugo zamierzasz zostaæ w Ekradonie?
Opu¶ci³ rêce i spojrza³ na Niarê.
- Hmm... Jeszcze z dzieñ, mo¿e dwa... A dlaczego pytasz?
Laurendile siedzia³a na ramieniu kobiety jak zaczarowana. ¦wiec±cymi oczyma wpatrywa³a siê we w³osy kobiety. Przechyli³a malutk± g³ówkê na praw± stronê i podnios³a brwi.

[Niara]

Niara u¶miechnê³a siê szczerze spogl±daj±c na ma³± wró¿kê. By³a urocza i urzekaj±ca. Dopiero po chwili odwróci³a g³owê by spojrzeæ na Darena. W³a¶ciwie jej pytanie powodowane by³o czyst± ciekawo¶ci±. dopiero teraz zaczê³a siê nad tym zastanawiaæ, chyba go polubi³a. Co prawda by³ to jedynie krótki spacer, ale Daren wydawa³ siê niezwyk³a osob±.

- Pytam z ciekawo¶ci - odpowiedzia³ szczerze, ale bez u¶miechu, zastanawia³a siê dlaczego mê¿czyzna schowa³ twarz w d³oniach, co siê sta³o, ¿e tak siê zachowuje, jakby zobaczy³ co¶ czego siê ba³, albo co¶ co wywo³ywa³o u niego lêk. Przesz³o¶æ? Nie, przecie¿ to jej przesz³o¶æ wywo³ywa³a lêk i przera¿enie, w jednej chwili przed oczami Niary stanêli wszyscy ci którzy j± ranili. Potrz±sa³a g³owa, nie czas na wspomnienia, nie mo¿e sobie na nie pozwoliæ, one tylko utrudniaj±. My¶lami wróci³a do mê¿czyzny siedz±cego obok.

- Daren - zaczê³a niepewnie - czy co¶ siê sta³o? Jeste¶ jaki¶ inny... - zapyta³a ponownie, choæ wcze¶niej zaprzeczy³ by dzia³o siê co¶ z³ego.

[Daren]

Spojrza³ g³êboko w oczy Niary. Us³ysza³ pytanie:
- Czy co¶ siê sta³o? Jeste¶ jaki¶ inny...
- Nie, to nic takiego... - próbowa³ j± zbyæ. Jednak w jej oczach ujrza³, i¿ nie "³yka ona haczyka". Usiad³ naprzeciwko niej. Spu¶ci³ wzrok i ponownie spojrza³ jej w oczy, po czym powiedzia³:
- Bo widzisz... mam bardzo rzadk± zdolno¶æ - potrafiê przewidywaæ przysz³o¶æ.

[Niara]

Niara równie¿ patrzy³a Darenowi w oczy. Kiedy us³ysza³a o jego zdolno¶ci, nie zdziwi³a siê, ona co prawda nie miewa³a wizji przysz³o¶ci, ale w snach czêsto widzia³a przesz³o¶æ ró¿nych ludzi. Niekiedy bardzo smutna przesz³o¶æ... Usiad³a bli¿ej mê¿czyzny i po³o¿y³a mu d³oñ na ramieniu.

- S±dzê... ¿e rozumiem. Wiêc teraz... mia³e¶ tak± wizjê? - zapyta³a znów niepewnie - Ja co prawda nie widzê przysz³o¶ci, ale czasem mogê zobaczyæ przesz³o¶æ, bardzo czêsto przesz³o¶æ ludzi którzy wiele wycierpieli. - doda³a od siebie. Chcia³a by poczu³ siê pewniej, by siê jej nie ba³. Chcia³a mu pokazaæ ¿e mo¿e jej zaufaæ.

[Niara]

Daren d³ugo nic nie mówi³, w koñcu Niara zrozumia³a ¿e nie otrzyma od niego odpowiedzi. Zrobi³o siê ju¿ pó¼no, s³oñce nieub³aganie chyli³o siê ku zachodowi. Dziewczyna wsta³a i po¿egna³a siê uprzejmie z mê¿czyzn±, po czym odesz³a w stronê miejskich stajni.

Zasta³a Lunê wypoczêta i najedzon±, w tej stajni zawsze potrafili dbaæ o konie. Wyprowadzi³a zwierzê, zap³aci³a stajennemu i powoli ruszy³a w stronê bram miasta. Kiedy wyjecha³y poza mury wsiad³a na grzbiet Luny i odjecha³a w stronê w domu.

Ci±g dalszy: Niara