Aura

Silna i pewna siebie emanacja rozciąga daleko swoją poświatę. Błyszczy i połyskuje nią dumnie, chociaż nie potrafi określić się co do swej barwy. To nic, i tak jest wyjątkowa, gnąc się i tańcząc na wietrze, chwali się swoją elastycznością i siłą, gdy nie daje się porwać nawet silnym podmuchom. Nie krępuje się swej melodii, głośno wyzwalając agonalne krzyki, przemieszane w melodii złożonej z dźwięków, których nawet nie jesteś w stanie zinterpretować. Onieśmiela cię, wyzywa i prowokuje, podpuszczając pytaniem, czy nie wydaje ci się, że jest tu jeszcze ktoś oprócz ciebie? Czujesz słony smak potu na wargach? Ale jeśli nie zlękniesz się tego wrażenia, jeśli nie pozwolisz, by cię odepchnęła i zbliżysz się bardziej… zobaczysz najpiękniejszą paletę barw, jaką są w stanie stworzyć metale. Żelazo, srebro, miedź, platyna i rtęć. Mogłyby formować ostry oręż, ale miast tego przeplatają się delikatną, akwarelową mozaiką, płynnie przechodząc jedna w drugą, starannie rozprowadzone po gładkiej i aksamitnej powierzchni. Krzyki agonii zagłusza teraz ten sam szum wiatru, co wcześniej, jednak teraz jest łagodny. Niesie ze sobą szept liści i uwodzicielską woń palonych kadzideł, a usta zlepia nagle słodki i łagodny pocałunek. Bo pozory czasem mylą.