Garean już od dziecka wykazywał się posiadaniem intelektu daleko wykraczającego ponad poziom większość jego rówieśników. Jest bystry, inteligenty i 

posiada znakomitą pamięć.  Odczuwa głęboką więź z naturą, zwierzętami i roślinami, nad którymi  jako druid sprawuje opiekę i nieustannie nad nią czuwa. 

Choć rzadko widywany jest w ludzkich osiedlach, znany jest jako osoba rozmowna, a nawet często dowcipna. Jego gra na instrumencie doskonale 

odzwierciedla pokój jaki panuje w jego duszy i umyśle. Za najwyższe dobro Garean uznaje harmonię człowieka z otoczeniem i dążenie do wewnętrznej 

doskonałości ducha z ciałem. Jedyną rzeczą, której się lęka, jest sam strach - ten, który popycha ludzi do szaleństwa i prowadzi do samozniszczenia.

Garean wyglądem niewiele odstaje od przeciętnego mężczyzny. Ma sześć stóp wzrostu i jest dobrze zbudowany.  Jego twarz jest troszkę pociągłą w pionie i 

dość zarośnięta. Włosy ma średniej długości, suche i matowe, o kolorze owocu kasztanu. Spojrzenie jego ciemnobłękitnych oczu jest pogodne i przyjazne dla 

innych istot. Nos, uszy i usta są zupełnie zwyczajne, nie przyciągają uwagi widzącego swoimi walorami. Garean poruszą się zwinnie i szybko w każdym 

terenie. Potrafi wysoko skakać i wspinać się na wysokie drzewa. Niestraszne są dla niego upału czy przymrozki. Życie w surowych warunkach sprawiło, iż 

jest wytrzymały na zmęczenie i potrafi poradzić sobie z dala od osiedli ludzkich, w głębi dziczy. Ubrany jest zawsze w tą samą, szarozieloną szatę z 

kapturem na której da się zauważyć kilka łat i niewielkich dziur. Nigdy nie rozstaje się ze swoim kijem i plecakiem z materiału, w którym trzyma 

najpotrzebniejsze rzeczy.

O o jego wiadomo bardzo niewiele - czyli dokładnie tyle, ile sam Garean zdecydował się ujawnić. Prawdą jest, iż dokładnie trzydzieści dwa lata temu, on 
wraz z rodzicami jechał jednym z wielu leśnych traktów razem z kupiecką karawaną, która została zaatakowana przez łotrów żądnych cudzych bogactw. W 
wyniku ataku zginęli wszyscy jadący w karawanie. Martwe ciała, głównie bogatych kupców, w tym pewnie jego rodziców, zostały rozebrane i ograbione z 
wszelkich bogactw, tak jak wozy wypełnione złotem, futrami i wszystkim co miało jakąś wartość i co można było zabrać ze sobą. Trzyletnie dziecko nie 
przeżyłoby nocy w chłodzie, miejscu pełnym dzikich bestii... Gdyby nie zjawił się na miejscu pewien mężczyzna o sędziwym wieku. Jego imię brzmiało 
Akelaos. Kiedy stanął na drodze przecinającej las, zobaczył jak kruki tłumnie zebrały się, aby zaucztować na ciałach zarżniętych niczym bydło ludzi, a wokół 
leżały szczątki zniszczonych wozów . Kiedy ostry dziób ptaka wbił się w oko jednej z martwych kobiet, nagle z jednego z wozów dobiegł płacz dziecka, 
którego dźwięk nie umknął uszom starca. Znalazł on małego chłopca i zabrał go do wioski, w której mieszkał. Dziecko płakało nieustannie, nie dając 
staruszkowi spać, więc postanowił on zagrać małemu na instrumencie zwanym okaryną. Tej nocy mały zasnął spokojnie, a nad jego losem zaczęło jasno 
świecić słońce...

Starzec okazał się być jednym z druidów, szanowanych za zdolności leczenia wszelakich chorób ciała i służących radą tym, którzy cierpieli na duchu. Kiedy 
mały podrósł, Akelaos zauważył, że mały dzieli z nim swoje zainteresowanie naturą... i okaryną. Postanowił więc nauczyć chłopca, którego nazwał 
imieniem własnego dziadka - Garean. Młody adept okazał się być nadzwyczaj zdolny i w wieku 13 lat, zdołał doścignąć zdolnościami swojego mistrza - 
wliczając w to zielarstwo i magię, akurat, aby zdążyć przed jego przejściem do stanu wiecznej harmonii z wszechświatem. Garean pożegnał się ze 
staruszkiem i zabierając wszystko co miał opuścił wioskę, zostawiając tuziny niepocieszonych wieśniaczek, które uwielbiały jego grę na okarynie.

Dziś, Garean podróżuje razem ze swoją przyjaciółką, Sirah po pustkowiach nietkniętych ludzką stopą, z rzadka odwiedzając wioski rozsiane po całym 
świecie. Uniknął wielu niebezpieczeństw czyhających na takich wędrowców jak on, dzięki swojej zręczności i sprytowi. Cieszy się każdym dniem w świecie, 
w którym jutro jest tak niepewne...