Veislyn jest bardzo przywiązana do "swego ludu", przede wszystkim Krydian oraz w mniejszym stopniu Driad, wśród których się wychowała. Największym uczuciem, co zrozumiałe, darzy swoją "matkę", Datrię. Obie są względem siebie lojalne, szczere oraz otwarte. Przez takie podejście Krydiany do relacji z "córką", Jeleniołaczka nie potrafi kłamać, a jeżeli już próbuje, zawsze zdradzi ją postawa, spojrzenie czy ruchy; stara się rozwiązywać od razu trapiące ją problemy, smutek odpędza pozytywnymi myślami. Zazwyczaj z uśmiechem w oczach i na ustach, rozwesela przebywające w jej otoczeniu osoby, ciesząc się ogólną sympatią. Jest pogodzona z samą sobą, ma jasno określone priorytety, do których przede wszystkim zalicza się ochrona swojej "rodziny". Jednakże pomimo głębokiego przywiązania, nieodparcie pociąga ją ciekawość świata poza lasem, inne istoty, ich kultury, sposób życia. Są momenty kiedy, siedząc w środku nocy na gałęzi drzewa i patrząc na księżyc, wyobraża sobie, że podróżuje po niezmierzonych równinach, targuje się z kimś w mieście, bądź po prostu idzie przed siebie odkrywając nowe miejsca i poznając ich mieszkańców. Lecz zaraz powraca do niej obraz jej ludu i uczucie przejmującej tęsknoty oraz obawy. Choć mówi Datrii o wszystkim, tego pragnienia nigdy jej nie wyjawiła, nie chcąc sprawić jej bólu czy zawodu. Wbrew wybujałym fantazjom, Veislyn jest szczęśliwa i czerpie satysfakcję z codziennych zajęć i obowiązków, kocha życie w lesie. Czerpie motywację z małych rzeczy, uśmiechu i aprobaty "matki", samej chęci pomocy innym czy własnego rozwoju. Mimo dorastania wśród społeczności wojowniczek i umiejętnego posługiwania się bronią, z natury jest pacyfistką i wolałaby unikać jakiejkolwiek przemocy, a morderstwo uważa za hańbę i prymitywny sposób postępowania, lecz w konieczności nie będzie się wahać i pewnie chwyci za oręż. Magia jest w niektórych przypadkach już zaawansowaną bronią, może służyć do czego wykorzysta ją jej właściciel, sama jednak preferuje używać ją jedynie do pomocy czy neutralnych zajęć. W czasie wolnym lubi przechadzać się po puszczy, rozmawiać ze zwierzętami, podziwiać przyrodę i rozmyślać. Przy okazji swoich wędrówek zawsze przyniesie do domu brakujące zioła czy owoce. Gdy nie ma ochoty na spacery oddaje się ulubionym zajęciom, takim jak plecionkarstwo, struganie, łucznictwo. W wolnych chwilach niezmierną radość sprawia jej także rozmowa z innymi mieszkańcami, również dziećmi oraz Starszą Krydianą, której ogromną wiedzę i mądrość podziwia.

	Veislyn ma 173 cm wzrostu, lecz dzięki temu, iż zawsze trzyma się prosto uchodzi za nieco wyższą. Poprzez wieloletnią praktykę w posługiwaniu się bronią, wykształciła się jej drobna muskulatura, a szczupłe ciało cały czas jest w formie. Rysy jej twarzy można uznać za łagodne, omijając kryjącą się w nich zawziętość. Długie, kasztanowe, rzadko przycinane włosy sięgają jej aż do pasa; elementem charakterystycznym jej zwyczajowej fryzury jest warkoczyk zaplatany przy szyi z krótszych pasm włosów związywany krótkim rzemieniem. Jej zwyczajowej fryzurze towarzyszą również wplecione w kosmyki włosów różnorakie kwiecie. Czekoladowa karnacja zdobiona licznymi tatuażami ładnie kontrastuje z oczami barwy wiosennych liści. Głowę jeleniołaczki, prócz złotego diademu, otrzymanego od „matki”, który jest dla niej niezwykle cenny, wieńczy nieduże poroże, które również daje iluzję, iż jest wyższego wzrostu. Od pasa w dół odznaczają się jej smukłe, jelenie nogi, zakończone kopytami. Prawa, na wysokości uda, okraszona jest blizną długości palca, na pierwszy rzut oka niemal niewidoczną. Zazwyczaj ubiera się w proste, nie krępujące ruchów, zwiewne sukienki lub lniane koszule i spodenki, a dłonie ma zawinięte w płucienny bandaż, aby złagodzić otarcia od strzelania z łuku. Krydiany jak i Driady wśród których żyje, znają jej przyjazne i zazwyczaj wesołe usposobienie, lecz dla nieznajomego, który zobaczyłby ją po raz pierwszy wydałaby się poważna, a nawet groźna czy wroga przez zaciętość ukrytą w jej spojrzeniu i ruchach. Jednakże głos ma przyjemny, delikatnie głęboki oraz lekko zachrypnięty, co sprawia, iż sympatycznie się jej słucha, zarówno gdy mówi, jak i śpiewa. Pomimo jeleniołackiej krwi płynącej w jej żyłach, która warunkowałaby godność i wdzięk, Veislyn porusza się nad wyraz niezgrabnie, jakby określili jej pobratymcy. Skutkiem tej nieforemności jest łagodne, niemal niezauważalne utykanie, a co więcej nierzadko niedbałe i omal zuchwałe ruchy.  

	Veislyn przyszła na świat w jednym z plemion jeleniołaków pod koniec lata, w pewną pogodną noc. Aktualnie już tego nie pamięta, lecz jej rodzice bardzo ją kochali, była ich pierwszym dzieckiem.  Zanim jednak zdążyła się przyzwyczaić do swojej rodziny, jej klan napadły nocne kreatury. Podczas panicznej ucieczki w popłochu, mała sarenka przewróciła się, ugodzona strzałą w zadnią nogę, z którą do teraz miewa pewne problemy. Stado, w panującym mroku nocy oraz ogólnym poruszeniu, nie zauważyło braku jednego osobnika. Veislyn zostawiona sama sobie, przycupnęła pod pobliskim, rozłożystym drzewem, kuląc się ze strachu i bólu. Na całe szczęście, potwory które napadły wioskę, nie dojrzały małego, trzęsącego się kłębka sierści, zakopanego w jesiennych liściach oraz nie zwróciły uwagi na zapach krwi, który ponadto był wszechobecny, wielu zostało ranionych. Już tej samej nocy wróciły się. Młody jeleniołak, powoli wykrwawiający się, tracił stopniowo siły, bezbronny, wyczerpany i przerażony. Bardzo martwiła się o swoich rodziców, do teraz nie wie czy żyją, bądź czy jeszcze ją pamiętają, gdyż w jej umyśle są tylko mglistym wspomnieniem. Przeleżała tak trzy dni, a trzeciej nocy znalazła ją, półżywą, Krydiana o imieniu Datria. Zlitowała się nad małą sarenką i zaniosła ją do swojego domu, do Szepczącego Lasu, tym samym podejmując nad nią opiekę i stając się dla niej matką. Z początku Veislyn była przestraszona nowym otoczeniem, nieznajomymi istotami, z czasem jednak, stopniowo zaczęła traktować mieszkańców jak rodzinę, a las jak dom. Dzieciństwo przeleciało jej beztrosko, gdy już przyzwyczaiła się do nowej rzeczywistości. Kiedy strach uleciał, szybko zyskała sympatię tamtejszych dzieci (bardzo ją z początku dziwiło, że są to same dziewczynki), z którymi uwielbiała się bawić. Niedługo też zajęło, nim zaczęła traktować Datrię jak matkę, Krydiana bardzo o nią dbała, a z czasem pokochała jak własną córkę. Dni mijały i nadszedł w końcu czas, aby zająć się wykształceniem młodej jeleniołaczki. Z początku "matka" uczyła ją niezbędnych prac domowych, posługiwania się bronią, zaczątków zielarstwa. Opowiadała jej o Magii i o różnorodności świata. Nauczyła pisać oraz czytać. Veislyn chłonęła wiedzę jak gąbka, fascynowało ją także z jaką pasją i oddaniem Datria mówiła jej o niektórych rzeczach, np. o gotowaniu czy sporządzaniu wywarów. Dziewczyna pobierała również nauki od innych Krydian, często pod okiem jednej z nich, ćwiczyła z koleżankami walkę czy magię. Wykonywała też inne zajęcia w towarzystwie współplemieńców, dosyć szybko przyzwyczaiła się do nocnego trybu życia. Jednakże w gruncie rzeczy nie będąc nocnym stworzeniem, wychodziła czasem na światło dnia, zawsze jednak pytała "matkę" o pozwolenie. Fascynowała ją odmienność wyglądu natury o różnych porach dnia, zawsze żałowała, że jedynie ona może ją oglądać. Czasem podczas swoich wypraw napotykała driady, które na początku dość nieufnie i podejrzliwie podchodziły do jej wyjaśnień. Z czasem Veislyn bardziej się usamodzielniła, lecz nie wpłynęło to w żadnym stopniu na jej relacje z innymi Krydianami oraz Datrią. Wszakże jej wykształceniem magicznym zajęła się najstarsza z Krydian, gdyż jeleniołaczka przejawiała zdolności magiczne w dwóch dziedzinach, nie tylko Ducha, ale również Życia. Obecnie myśli nad zrealizowaniem swojego największego marzenia - podróżowania. Już za dziecka urzekały ją opowieści o odległych krainach, innych kulturach, różnorodności stworzeń. Teraz pragnie zobaczyć to na własne oczy, zwiedzać, poznawać... Jednak dalej nie wie jak powiedzieć o tym "matce".

	Veislyn wraz ze swoją przyrodnią matką zamieszkują jedną z jaskiń, będącą częścią podnóża Gór Dasso, stykającym się niemal bezpośrednio z drzewami Szepczącego Lasu. Pieczara dzieli się na cztery osobne pomieszczenia, z czego jedno, główne, zostało przeznaczone na kuchnię z jadalnią, dwa mniejsze na pokoje dla zamieszkujących ją kobiet, a ostatnie zostało zaaranżowane na schowek na broń i rzeczy mniej lub bardziej codziennego użytku. Wnętrze ich domu jest dość surowo urządzone, nie posiadają zbyt wiele, tylko tyle, ile jest im potrzebne do życia i normalnego funkcjonowania oraz ile jest im w stanie dać natura.