Ilanar należy do osób bardzo otwartych, chętnie zawiera nowe znajomości, jednak nie jest osobą, która od razu bezgranicznie ufa innym po ich poznaniu. Zbyt wiele razy w życiu napotykał na swojej drodze różnego rodzaju oszustów czy naciągaczy. Zazwyczaj na jego twarzy gości uśmiech i patrzy w dość wesołych barwach na życie, nie przejmując się rzeczami, na które nie ma większego wpływu. Należy też do gaduł, którym usta nie zamykają się, zanim nie powiedzą tego, czego chcieli do samego końca. Wyjątkiem jest sytuacja, w której lisołak jest w wybitnie złym humorze, wtedy raczej stara się unikać towarzystwa i związanej z nim rozmowy. Pomimo całego pozytywnego usposobienia nie ma on jednak większego problemu z tym, by pozbawić życia zwierzę, magiczną bestię czy też człowieka oczywiście, jeżeli będzie musiał to zrobić. Zazwyczaj szuka on kogoś, kto będzie miał dla niego zlecenie, będzie w stanie odpowiednio dużo zapłacić. Jednak nie przyjmuje on zleceń na istoty zupełnie pozbawione magii, ponieważ nie uważa on, aby było to godne go wyzwanie. Jego głównym celem jest zarobienie pieniędzy, aby móc pozwolić sobie na utrzymanie jego życia na odpowiednim poziomie. Dzięki wielu przeżytym przygodom, raczej nic nie jest w stanie go przestraszyć, a jego jedyną obawą jest to, że kiedyś zabraknie mu zleceń.

Ilanar w swojej ludzkiej postaci mierzy 5,7 stopy, z tłumu wyróżniają go za to jego długie aż za ramiona rude włosy, które przez większość czasu pozostają w nieładzie. Każdy, kto z nim rozmawiał, zwracał również uwagę na jego lawendowe oczy, którymi zawsze wręcz przeszywa rozmówcę. Zupełnie tak jakby przesyłał magiczną sondę, chcąc się dowiedzieć czegoś o zamiarach jego rozmówcy. Jego twarz ma bardzo delikatne rysy, nie jest pokryta żadnym zarostem, przez co zupełnie nie wygląda on na swój wiek. Nie jest on bardzo umięśniony. Należy raczej do osób o dość szczupłym wyglądzie z delikatnymi zarysami mięśni, w niektórych partiach. Na sobie nosi zazwyczaj długą, przewiewną, czerwoną szatę, którą ma spiętą przy pomocy czarnego, magicznego pasa na wysokości brzucha. Spod rozcięcia w szacie da się zauważyć wielką szramę znajdującą się na jego klatce piersiowej, a która jest konsekwencją niedocenienia przeciwnika, który swoją magią spowodował, że blizna nigdy nie zniknie. Natomiast jego szyja jest zawsze ozdobiona naszyjnikiem z czerwonym podłużnym kryształem.



W swojej lisiej postaci Ilanar wygląda jak każdy inny przedstawiciel tego gatunku. Wyróżniają go jedynie dwie rzeczy. Pierwszą jest dość długie futro, które jest w dodatku bardzo zadbane. Z kolei drugą rzeczą są jego oczy, które są dokładnie tak samo lawendowe, jak w ludzkiej postaci i w ten sam sposób przeszywają napotkane istoty, które w nie spojrzą.

Ilanar został stworzony w państwie Arrantalis przez jednego z tamtejszych magów, który zapragnął mieć lisołaka za swojego ucznia. Z tamtym miejscem wiążą się też pierwsze jakiekolwiek wspomnienia rudowłosego. Pamięta, jak stawiał pierwsze kroki i powoli rozwijał się. W trakcie swoich pierwszych lat życia uczył się tego, co każdy mały człowiek. I o ile te czynności przychodziły mu tak, jak każdemu, o tyle możliwości przemiany w lisa były bardzo zaskakujące. Przez pierwsze kilka lat życia, umiejętności likantropi działały samoistnie i chłopak nie mógł ich w żaden sposób kontrolować. Jego stwórca starał się mu z tym pomagać, jednak nigdy nie będąc w skórze zmiennokształtnego, nie był w stanie doradzić mu czymkolwiek użytecznym. Ilanar musiał dojść do tego wszystkiego sam. Z każdym kolejnym dniem starał się opanowywać swoje przemiany, tak by zdarzały się one, jak najrzadziej. W tamtym czasie był to jego jedyny obowiązek, miał zrozumieć i opanować swoją możliwość transformacji, by móc jej używać wtedy, kiedy będzie chciał. Zajęło mu to kilka lat, jednak ostatecznie opanował swoją moc w stu procentach, mogąc przybierać lisią postać w dowolnym momencie życia.
Od tamtego czasu jego stwórca zaczął jego szkolenie w magii, jak sam stwierdził, wolał go wcześniej nie rozpraszać i dać mu tylko ten jeden cel, jakim było opanowanie lisiej formy. Czarodziej, rozpoczynając jego szkolenie, zdawał sobie sprawę, że lisołak poprzez posiadanie genów czarodzieja, będzie miał naturalny talent do magii, jednak to jak Ilanar rozumiał magię, zupełnie go zaskoczyło. Widział on magię w zupełnie innym świetle niż każdy uczony czarodziej. Mag pokazywał mu na początku najprostsze sztuczki jak podpalenie świeczki przy pomocy magii czy przewrócenie przedmiotu przy pomocy wiatru, jednak były one banalne dla młodego lisołaka, który wykonywał je bez większych trudności. Magik nie chciał, aby dziecko stał się zbyt potężne, jak na swój wiek, dlatego też odpowiednio dozował wiedzę, jaką przekazywał swojemu młodemu uczniowi, a którą ten chłonął bardzo chętnie i tylko wyczekiwał na moment, by dowiedzieć się czegoś nowego. Ilanar uwielbiał spędzać czas ze swoim stwórcą, jednak podczas jego szkolenia zdarzały się momenty, w których zostawał sam z książkami. Czarodziej w tym czasie najczęściej eksplorował okoliczne ruiny w poszukiwaniu magicznych istot lub zapomnianych form magii. O ile lisołak lubił czerpać wiedzę bezpośrednio od swojego nauczyciela, o tyle uważał, że z książek dowiaduje się więcej, dodatkowo bez kontroli mógł on próbować potężniejszych zaklęć i patrzeć jak jego moc oddziałuje na różne przedmioty.
Wiele lat minęło, zanim mag uznał Ilanara za gotowego, by ten wyruszył z nim na wyprawę. Nie wiedział on bowiem jaką wiedzę dokładnie posiadał. Gdyby zdawał sobie z niej sprawę, zapewne zabrałby go szybciej. Zwiedzali mnóstwo starodawnych katakumb, odkrywając dawno zaginione sekrety. Podczas tych misji mag pokazywał zmiennokształtnemu zupełnie inne zastosowanie magii, takie jak wykrywanie ukrytych zagrożeń czy też innych form magii, które ich otaczały. Lisołak był tym bardzo zaciekawiony i zupełnie jak za dawnych lat wysłuchiwał nauk stwórcy, zdając sobie sprawę, że tę wiedzę może posiąść jedynie od kogoś, kto ją opanował. Nie dowie się tego z ksiąg. Dlatego też starał się pomagać swojemu nauczycielowi przy wykrywaniu portali, magicznych miejsc czy pułapek, które chroniły potężne artefakty. Zapewne trwałoby to bardzo długo, gdyby nie jeden nieszczęśliwy wypadek podczas podróży, kiedy to po rozbrojeniu pułapki ukazał się potężny byt ognia, który natychmiast zaatakował Ilanara i jego mistrza. Ten drugi odepchnął swojego ucznia po czym, poświęcając całą swoją moc, wystrzelił magiczny pocisk w stronę żywiołaka, powodując jego śmierć. Ilanar był pod wrażeniem mocy swojego mistrza, jednak zobaczył też to, co zrobił jego przeciwnik. Korzystając z własnej magii, ognisty stwór nie tylko bez problemu odbił pocisk czarodzieja, ale też posłał w jego stronę języki ognia, które natychmiast spopieliły jego ciało. Zmiennokształtny widząc to, nie zastanawiał się ani chwili i po prostu uciekł w drugą stronę, korzystając z chwili nieuwagi żywiołaka i pognał z powrotem do dawnego mieszkania czarodzieja.
Kiedy tylko drzwi domu zamknęły się za nim, a strach na chwilę odpuścił, Ilanar poczuł straszliwy smutek. Został zupełnie sam, nie wiedział, jak sobie ma poradzić. Wiedział natomiast, czego chce, a jedyne czego chciał w tamtym momencie to zemsta, na tym przebrzydłym żywiołaku za odebranie mu jego nauczyciela i stwórcy. Lisołak od tamtej pory brał tylko takie zlecenia, które pozwalały mu jakoś przeżyć i nie zabierały za dużo czasu, bowiem całą jego resztę pożytkował na studiowanie książek, które znajdowały się w domostwie czarodzieja. Dowiedział się on z nich wielu rzeczy, takich jak tworzenie magicznych przedmiotów, co miał zamiar wykorzystać w odpowiednim czasie. Poza tym opanował tajniki magii ognia, które miały za zadanie pozwolić mu odpierać ataki żywiołaka. Do tego poznał część sztuczek z domeny magii powietrza, która miała wzmacniać jego zdolności oraz ogień, który sam przywołuje. Nie miał, jednak zamiaru walczyć ogniem z ogniem, dlatego też wyszukał odpowiedni tom o magii wody, która miała być jego główną bronią. Ilanar przez wiele lat studiował księgi, cały czas wzmacniając swoją moc magiczną, będąc napędzanym wyłącznie przez własny gniew.
Po całym przebytym treningu Ilanar wrócił do miejsca śmierci jego stwórcy, jeszcze raz przebył całe katakumby, będąc przygotowanym na walkę i unicestwienie żywiołaka. Znalazł go dokładnie w tym samym miejscu, w którym zginął jego mistrz. Żywiołak natychmiast ruszył do ataku, posyłając ogniste czary w stronę lisołaka, ten natychmiast bardzo szybko zablokował je swoimi własnymi zaklęciami, po czym szybko wytrącił go z równowagi czarem magii powietrza, aby następnie przebić jego ciało potężnym pociskiem stworzonym z wody. Przeciwnik Ilanara starał się coś z tym zrobić, jednak kolejne zaklęcia spadały na niego raz za razem, nie pozwalając mu jakkolwiek zareagować. Trwało to zaledwie kilka chwil, aż żywiołak, zginął pod gradem czarów lisołaka. Zanim ciało przeciwnika zdołało upaść na podłogę, Ilanar wyciągnął wcześniej przygotowany kryształ, po czym pochwycił ognistą esencję żywiołaka i korzystając z wcześniej poznanych zaklęć, zapieczętował ją w kamieniu, który momentalnie zabarwił się na czerwono. Zaraz po tym zmiennokształtny zawiesił go na zakupionym łańcuchu, po czym założył go na szyję. Miała to być jego pamiątka, to, co go doprowadziło do tej chwili, a także wspomnienie po jego stwórcy, który zginął w tym miejscu.
Ilanar od tamtej pory przyjmował dużo cięższe zlecenia, wiedział bowiem, że tylko w taki sposób może się cały czas doskonalić i zdobywać większą moc. Jeździł po całym świecie, szukając ciekawych zleceń, znajdując przy okazji ich wykonywania potężne artefakty, które albo sprzedawał, albo zachowywał dla siebie. Najczęściej odwiedzał jednak tereny Nowej Aerii, w której mógł bez problemu pozbyć się wszystkich zdobyczy, niespecjalnie martwiąc się o to, czy ktoś zapyta go o ich pochodzenie. Za zarobione w ten sposób pieniądze mógł bez problemu żyć na poziomie, do którego przywykł. Wiedział jednak, że przed nim jeszcze mnóstwo bitew, które mogą przynieść mu zarówno wielką fortunę, jak i szybką śmierć, gdy nie doceni on swojego przeciwnika. Dlatego też nie czekając, aż okazja przyjdzie do niego, ruszył do kolejnej karczmy w poszukiwaniu osoby, która będzie potrzebowała kogoś takiego jak on.