Dziewczę o dobrym i wielkim sercu. Kocha przyrodę, a w szczególności wiatr. Uwielbia czuć go we włosach, na twarzy. Najbardziej lubi ten moment tuż przed burzą, kiedy wiatr zrywa się i unosi w powietrze piasek, kurz i pył. Kiedy liście zerwane z drzew tańczą w rytm jego melodii. Kocha również deszcz. Rytmicznie spadające krople, tłukące o szyby, strumieniem spływające w dół dają jej radość. Lubi również zwierzęta. A ze względu na swoją bądź co bądź dziecięcą naturę kocha też dzieci. Potrafi być odpowiedzialna, wie, gdzie jest jej miejsce, lecz umie też czuć radość z prostych rzeczy i czynności. Jest osobą prawą, ale jej charakter bywa chaotyczny, przez jej chorobę. W jednej chwili bywa szczęśliwa, by w drugiej popaść w głęboką depresję. Im jest starsza, tym trudniej ukrywa się jej chorobę. Kiedyś winę zwalano na jej niedojrzałość, teraz nie ma już na co jej zrzucić. Mówi się o niej, że jest lekko szurnięta, dlatego nie ma męża i nikt nie stara się o jej rękę. W rzeczywistości nikt jednak nie pojmuje, jak trudno żyje się z nieustanną burzą emocji w głowie, w sercu i w duszy. Zdarza jej się nad sobą nie panować, najczęściej w chwilach radości, jednak kiedy jest rozgniewana, bywa, że nie może utrzymać emocji na wodzy. Nie krzyczy, nie robi krzywdy innym, lecz sobie. Potrafi uderzyć pięścią w ścianę, biec tak długo, aż rozboli ją całe ciało i nie będzie mogła złapać tchu, kopnie twardy pniak tak mocno, że złamie sobie palec u nogi. Są dni, że nienawidzi siebie, siebie i swojej choroby, tego, kim jest, jaka jest i że jest. Czasem chciałaby umrzeć, bo jest już zmęczona życiem w ciągłych nerwach, w ciągłych wahaniach. Bywa, że brakuje jej sił. O tym, co przeżywa, nie wie nikt prócz niej. Nigdy nie przyznała się rodzicom, że tam, w środku przeżywa to wszystko. Jest jednak pewna, że jej wahania nie są normalne i to, co w niej siedzi to choroba. W tajemnicy przed rodzicami odwiedzała rapsodyjską bibliotekę, szukając rozwiązania problemu. Znalazła jedynie opis z wyraźnie wypisanym czarnym atramentem fragmentem: „Lek: BRAK”. Dlatego nigdy nie przyznała się rodzicom, że wie, iż nie jest normalna. Mimo to stara się żyć tak, jak najlepiej potrafi.

Mahiri jest kobietą o niskim wzroście, mierzy sobie ledwo 159 cm. Szczupła, a w pewnych partiach ciała wręcz chuda. Brzuch ma płaski, a jej talia jest niezwykle wąska. Na szczęście los obszedł się łagodniej z jej kobiecymi przymiotami, jakimi są piersi. Mogłoby się bowiem wydawać, że szczupłość jej brzucha i talii będzie miała również odzwierciedlenie w biuście. Jest jednak inaczej. Mahiri ma ładne, krągłe piersi w średnim rozmiarze. Przy jej sylwetce nie są one ani zbyt duże, ani zbyt małe. Jej biodra mają przyjemny dla oka kształt, choć nie może się ona poszczycić ponętnymi krągłościami. Ma ładne, choć niezbyt długie nogi. Za to jej dłonie są wyjątkowo piękne. Delikatna, alabastrowa skóra, szczupłe palce, o lekko zaróżowionych paznokciach, zawsze przypiłowanych na kształt łagodnych migdałów. Wydawać by się mogło, że w jej wyglądzie nie ma nic nadzwyczajnego, jednak przechodząc do twarzy, zauważymy coś, co przykuwa uwagę. A mianowicie oczy. Piękne duże oczy, o migdałowatym kształcie, z krótkimi, ale gęstymi ciemnymi rzęsami. Najbardziej jednak wzrok przykuwa kolor tęczówek dziewczyny, ponieważ przybierają one barwę nie ściśle zieloną, a raczej miętową. Mają kolor młodych listków tej właśnie rośliny i mienią się jadeitowymi iskierkami, a ich wyraz jest zawsze tajemniczy, jakby pod jej spojrzeniem ukrywało się coś pociągającego, coś, co należałoby odkryć. Nos półelfki jest średniej wielkości, leciutko zadarty, co dodaje jej twarzy charakteru. Usta natomiast ma pełne, o idealnym kształcie, w kolorze płatków dzikiej róży. Brwi natomiast są jasne i dosyć rzadkie, lecz nie wydają się one nienaturalne, ponieważ cera dziewczyny jest niezwykle blada. Jej jasnobrązowe włosy zmieniają nieco odcień w zależności od pory roku, latem, kiedy przebywa dużo na słońcu, robią się znacznie jaśniejsze, złote pasma przeplatają się z ciemniejszymi, tworząc wrażenie, jakby gęste pukle zmieniły kolor na ciemny blond. Zimą natomiast są wyraźnie brązowe, podobne nieco do kory młodego dębu. Zazwyczaj nosi je spięte w lekki, luźny kok na karku. Lubi wpinać w niego kwiaty w różnych kolorach, na wiosnę są to żywe, ścięte w ogrodzie kwiecia, zimą natomiast używa spinek, gdzie kwiatki wykonane są z różnego rodzaju tkaniny, tak by przypominały te wiosenne, zebrane w ogrodzie. Nie lubi, kiedy jej włosy przylegają ściśle do głowy, luźne fryzury dają jej swobodę i dzięki nim może wypuszczać na twarz pojedyncze kosmyki, które tylko dodają jej uroku.



Latem nosi się lekko, jej suknie są zwiewne, wykonane z szyfonów i tiuli, lubuje się również w koronkach i gipiurach. Przepada za strojami, które nosiła jeszcze w Rapsodii, w ciepłych pastelowych barwach. Jednak zimne jesienie i mroźne zimy Rododendronii zmusiły ją do tego, by w tych okresach nosić stroje cięższe i cieplejsze, dostosowane do tutejszej mody. Nie stroni więc od ciężkich aksamitów i wielowarstwowych spódnic, nosi także haftowane gorsety i suknie z długimi, szerokimi rękawami. Przepada za wstążkami i kolorowymi haftami.

Mahiri urodziła się w Rapsodii, gdzie mieszane małżeństwo takie jak jej ojca – elfa i matki – człowieka, nikogo nie dziwiło. Jej rodzice przez wiele lat starali się o potomstwo, nie miało znaczenia czy urodzi się dziewczynka, czy chłopiec, lecz lata mijały, a w ich domu nie kwiliło żadne maleństwo. Matka Mahiri chodziła do medyków, lecz żaden z nich nie wiedział jak jej pomóc. W końcu, kiedy już stracili nadzieję, okazało się, że już niedługo w ich życiu pojawi się nowa istota. Kilka miesięcy później, kiedy wiosenne kwiaty kwitły i roztaczały swoją woń nad słoneczną Rapsodią na świat przyszła mała, wtedy jeszcze jasnowłosa dziewczynka. Mahiri.

Jej ojciec był szlachcicem – jednym z elfich lordów, lecz matka pochodziła z dalekiego Ekradonu i nie miała arystokratycznego pochodzenia. Dlatego zamiast na dworze zamieszkali w miejskiej posiadłości. Na brak wygody nie było jednak co narzekać. Mahiri miała wszystko, a nawet więcej niż potrzebowała. Jednak od początku była inna niż dzieci, z którym pozwalano się jej bawić. Miała więcej energii, nie potrafiła usiedzieć w miejscu. Dziewczynki w jej wieku grzecznie haftowały, szydełkowały i naciągały koraliki na kolorowe niteczki, ale nie Mahiri. Dla niej to wszystko było trudniejsze niż dla innych. Bywała bardzo smutna, do tego stopnia, że nie miała sił wstać z łóżka, a czasem było wręcz odwrotnie, miała tyle siły i energii, że nie potrafiła przestać biegać. Niestety dla rodziców było to utrapienie. Kochali ją, ale zaczynało już im brakować sił. Odesłano więc ją do szkoły z internatem. Dopiero tam zaczęła zastanawiać się nad sobą. Bez rodziców, pod surowym okiem nauczycieli zrozumiała, że musi zacząć ukrywać to, co siedzi w jej wnętrzu. Do domu, po latach nauki wróciła już inna, bardziej ułożona, spokojniejsza, lecz w jej środku aż gotowało się od emocji. Widziała to jej matka, lecz nie potrafiła jej pomóc. Chcą by Mahiri nie była sama kupiła dla niej papugę – Gettiego. A było to sześć lat temu. Od tamtej pory wiele się zmieniło. Mahiri postanowiła odejść od rodziców, nie była już w stanie znieść tego, jak na nią patrzą, a patrzyli inaczej. W głębi serce wiedzieli, że ich córka nie jest do końca normalna. Naśmiewano się z niej. Mówiono, że jest szurnięta, że jest wariatką, że gada z papugą, nie ma przyjaciół i nigdy nie wyjdzie za mąż. Mahiri miała tego dosyć. Odesłano ją więc do pewnej szlacheckiej rodziny do Rododendronii. Pani domu miała szóstkę dzieci w różnym wieku, uznano, że Mahiri może przyda im się jako dorosła do towarzystwa. Nie nadawała się na ułożoną nianię, ale z pewnością potrafiła zrozumieć dzieci, w których było pełno energii. I tak trafiła do zimnej i pozbawionej magii krainy. Lata mijały, a dzieci jej pani dorosły i nie potrzebowano już zwariowanej opiekunki, dlatego odesłano ją gdzie indziej…