Przechadzając się zaniedbanymi uliczkami wszelakich miast i wsi widząc tłoczących się przy murze żebraków nie pomyśli o jałmużnie ani o swej powinności, po prostu się stamtąd wyniesie. Nie znosi wszelakiego odoru biedy, nędzy. Jest przyzwyczajony do perfum arystokracji i zapachu znakomitych dzieł mistrzów sztuki kucharskiej. Gdy już ma się podporządkować śmiertelnikowi, zrobi to jedynie w celu stworzenia pozorów władzy aby w odpowiednim momencie... Uznaje jedynie własne cele, misje, powinności. Dotychczas nigdy nie szukał przyjaciół, ani też nikt nigdy nie szukał Jego. Przyzwyczaił się do samotności i odtrącenia przez innych, to było bez znaczenia. Wątpił w sens ludzkiego istnienia jak i innych ras śmiertelnych, widział jedynie ich śmierć oraz bezsensowne żądze. Posiada niejasne skłonności do współżycia ze śmiertelnymi rasami. Charakteryzuje go zwyczaj wykorzystywania swej charyzmy niżeli złota w celu osiągnięcia zamierzonego celu. Gdy nastanie czas walki nie zawaha się sięgnąć po swoje ostrze.

Dartana charakteryzują długie, kruczoczarne włosy sięgające do okolic szyi oraz gładka, owalna twarz. Posiada mały nos tuż nad miękkimi niby jedwab i czerwonymi niczym krew ustami. Oczy jarzące się błękitem morza w których można utonąć i zapomnieć o otaczającym Cię świecie. Oraz dumny, cichy głos niczym wiatr mącący w umysłach słabych ludzi podatnych na pokusę najgorszego zła. Ubrany zazwyczaj w swój płaszcz barwy drugiego ulubionego koloru - czerni. Natomiast opinającą tors koszulę zdobi kolor najczystszej czerwieni, wraz z płaszczem ubiór ten sprawia zdumiewające wrażenie. Wrodzona godność w jego postawie świadczy o pewności siebie jaką wokół siebie roztacza.                                                                                     W swej naturalnej postaci Dartan jawi się jako skrzydlaty demon o pionowych źrenicach pełnych pogardy i gniewu. Skóra czarna niczym węgiel dopasowywująca się do włosów pozostających niezmiennymi. Wszelakie pozostałe cechy Łowcy Dusz przekładają się również na ludzką formę ze wzajemnością. Sprawia to przystosowanie i wygoda dla samego posiadacza daru przemiany.

Dartan Azarei zrodzony w czeluściach Piekieł Łowca Dusz z ludzkiego grzechu żądzy władzy, bogactwa i sławy. Od zarania dziejów rodzili się jemu podobni z kolejnych niegodziwości śmiertelnych istot aby prowadzić je złudną drogą grzechu... aż do ich śmierci. Takoż i teraz kruczoczarne Dziecię Mroku przyszło na potępiony zewsząd świat demonów aby zabijać, niszczyć i złudzić. Wedle rozkazu Najpodlejszego, Najmroczniejszego i Najpotężniejszego Księcia Ciemności każdego obowiązywała surowa nauka i mordercze treningi. Wszystko to służyło przygotowaniu Sług Zła na zejście do świata śmiertelnych. Nie było wyjątków. Od poczęcia poddawano organizm Dartana szybkiemu rozwojowi poszczególnych cech, m. in. szybkości i siły. Uczono wymuszać na innych swą wolę, w czym posiadał wrodzony talent, władać mieczem. Treningowi towarzyszył złowieszczy bat Podżegaczy, którym traktowano każde Dziecię Mroku. Zahartowywano tymże sposobem charakter oraz nienawiść Piekielnych. Nauka trwała kolejne lata, rzadko kiedy mieli odpoczywać, jeść, pić... To były ludzkie słabości. Mieli być bliscy ideału. Po ukończeniu 30 lat Dartan Azarei ukończył swą naukę i w ramach oznaki przynależności do Łowców Dusz otrzymał wspaniały miecz - Ostrze Cieni. Niezastąpiony druh i towarzysz Piekielnego przez całe nieśmiertelne życie. Rękojeść dopasowywała się do właściciela, słuchała tylko jej powiernika. Była lekka niczym pióro kruka, niezwykle ostra i co najważniejsze, należała do tylko i wyłącznie jego samego. Wkrótce po przyjęciu został zesłany do świata śmiertelników. Począł pełnić swą misję sprowadzania śmiertelników na zgubną ścieżkę grzechu przez kolejne dziesiątki lat, doskonalił w tym czasie swą umiejętność władania mieczem, skradanie się jak i jeździectwo. Miał ku temu okazję gdy spotkał na swej drodze Cienistego, którego imię wziął od koloru sierści. Niezwykle trafne jak przypuszczał. Wracając... Gdy kolejny z niezliczonych ludzi odnalazł śmierć w swej żądzy zza Piekieł bram wychynął wierzchowiec. Wraz z nim usłyszał słowa:"Niczym wiatr pędź między ludzi rzeszy, by ukazać ich grzechy". Od tamtej pory samotny jeździec przemierzał równiny, lasy i góry coraz bardziej zatracając się w swych rozmyślaniach o celu istnienia. Bowiem jakiż on istniał dla niego? Nie wiedział. I to go najbardziej złościło. Brak celu na końcu swej drogi znanej mianem życia, w wyniku poszukiwań odnalazł swoje przyziemne istnienie. Zamiast igrać z ludźmi, starał się z nimi współżyć i dostosować. Zaczął się ubierać jak oni, starymi zniszczonymi spodniami zastąpił nową parą nabytą u krawca, a kurtkę Płaszczem Mroku. Odnalazł go u pewnego kupca, zapytawszy go o "specjalny towar" mruknął coś niezrozumiale o ludzkiej chciwości i ukazał mu ubiór. Wraz z nastaniem nocy pozwalał mu znacznie lepiej wtapiać się w mrok polepszając jego umiejętność skradania. Takoż i obecnie wędruje, zwiedza... A przede wszystkim, poszukuje celu swojego istnienia.