Demenstin wywodzi się z arystokratycznego rodu co też pozwoliło jej w pełni opanować etykietę, której pomimo buntu i ucieczki nie potrafi się 

wyzbyć. Jest pełna wewnętrznych przeciwieństw i trudno odnajduje się w nowej rzeczywistości. Przeważnie jest poważna i nie pozwala sobie na 

pokazywanie emocji. Perfekcyjnie ukrywa uczucia i ciężko do niej dotrzeć. Jej serce jest gorące i pełne miłości do wszystkich stworzeń jednak 

nauczona bolesnymi doświadczeniami chowa się w swojej zimnej powłoce, która służy jej za tarczę ochraniającą przed kolejnymi ciosami. Z całej 

siły broni się przed zaangażowaniem w jakiejkolwiek kwestii. Pomimo tego, że jest Nemorianką nie uważa się za rasę wyższej rangi, chociaż dumna, 

wyuczona postawa powoduje takie jej mylne odbieranie. Zdecydowanie zyskuje przy bliższym poznaniu pokazując wtedy swoją ciepłą, latami 

ukrywaną stronę.

Schowane pod zasłoną rzęs, skrzące się intensywnie szmaragdowe oczy są niesamowicie widoczne na bladym jedwabiu jakim jest jej skóra. 

Pełne, lekko rozchylone wargi sprawiają, że Demenstin wygląda bardzo kusząco. Niewinna, pociągła twarz upodabnia ją do Anioła do którego 

wbrew pozorom nie jest jej tak daleko. Zawsze wyprostowana sylwetka daje wrażenie wyższej niż w rzeczywistości (Demenstin mierzy 169cm), 

a talia opasana gorsetem jest wąska jak nigdy. Demenstin to szczupła, długonoga brunetka z lekko falowanymi włosami. Ma gładkie dłonie i długie 

palce, a na jednym z nich -  Nemoriański pierścień z zielonym oczkiem. Odkąd uciekła z zamku jej ubraniami są: czarno- burgundowa suknia i 

długa, zamszowa peleryna z kapturem, które po długiej wędrówce już dość mocno się zniszczyły. Na łabędziej szyi nosi naszyjnik, którego dłuższy 

fragment opada na jej białe jak śnieg plecy. Porusza się z niezwykłą gracją. Nawet pomimo największego zmęczenia nie traci perfekcyjnej 

postawy. Ma zmysłowy, bardzo opanowany głos, dzięki któremu świetnie ukrywa swoje emocje. Gdy czegoś dotyka wydaje się, że to tylko 

muska opuszkami palców. Jej uroda onieśmiela i sprawia, że mężczyźni bardzo szybko są Nią oczarowani. Tak. Demenstin jest piękna.

Demenstin narodziła się na przepięknym łożu w komnacie strzelistego, błądzącego w chmurach swoim wierzchołkiem pałacu oddalonego gdzieś gdzie 
żaden śmiertelnik nie ma dostępu - w Otchłani. Jej matka, Estra zmarła w połogu zostawiając córkę na pastwę losu. Demenstin miała jeszcze ojca, 
Madresa. Jednak ten był chciwym, żądnym władzy i Jej pięknego ciała Nemorianem, który nie znał słowa ''nie''. Był wymagający i napastliwy. Karał 
ją surowo za każdy sprzeciw nie zważając na okoliczności. Strach wywołał chory szacunek więc dziewczyna z uniżeniem wykonywała rozkazy ojca, 
który gdy stała się olśniewającą kobietą powziął ją za swoją nałożnicę. Z czasem Demenstin z pozoru stała się wyrachowaną i obojętną na uczucia 
damą dworu z perfekcyjnymi manierami, które oczarowywały nawet najwspanialszych młodzieńców. Regularnie wykorzystywana przez brutalnego 
ojca zatraciła w sobie odczuwanie radości i sensu istnienia. Wiedziała, że jedyną nadzieją dla niej jest ucieczka i wyrwanie się z sideł złoczyńcy 
jakim był Madres. Zdawała sobie sprawę z nikłych szans powodzenia jej planu jednak postanowiła, że woli zginąć próbując odzyskać wolność niż 
tkwić w tym przerażającym procederze. Wyuczona alchemii Nemorianka potrafiła sporządzić truciznę, która oddałaby jej to co dotychczasowe 
życie jej zabrało. Przez wiele dni gromadziła niezbędne składniki przygotowując potajemnie w swojej komnacie eliksir, który miał spowodować 
natychmiastowe duszności i zatrzymanie akcji skamieniałego serca jej oprawcy. Skuteczność działania potwierdziła się gdy siłą wlała ojcu do ust 
pełną fiolkę zabójczego napoju w czasie gdy ten nieświadomy niczego Nemorianin oddawał się conocnym przyjemnościom z Jej udziałem. Mężczyzna 
zmarł, a Demenstin przywdziała najpiękniejszą suknię jaką miała, zabrała mały nóż, sakiewkę ze złotem i czarną, zamszową pelerynę z dużym 
kapturem, która miała chronić ją przed chłodem. Cicho zamknęła drzwi komnaty i wymknęła się w poszukiwaniu innej przyszłości. Większość drogi 
pokonała w powietrzu, jednakże czuła silną potrzebę stąpania po ziemi, kamieniach i trawie więc gdy już była wystarczająco daleko od pałacu 
zdecydowała się na pieszą wędrówkę. Samo wydostanie się z Otchłani było ciężką próbą jednak dzięki swoim mocom Nemorianka poradziła sobie z 
opuszczeniem twierdzy w której od maleńkości była zamknięta. Nie wiedziała ile dni minęło od kiedy uciekła. Nie znała słońca więc nie umiała też 
odróżnić następnej doby od poprzedniej. Trwała samotnie przemierzając ciemne, ponure miejsca, które przyprawiały ją o dreszcze. Dookoła nie było 
zupełnie nikogo. Po pewnym czasie Demenstin z przerażeniem odkryła, że nie wie do czego dąży, czego szuka. Czuła, że czeka ją niekończąca się 
tułaczka.