Stalowe nerwy, wielkie pokłady cierpliwości.. nawet do największych głupców. Zdecydowany, wie czego chce i konsekwentnie do tego dąży. Nie 

lęka się śmierci, w zasadzie nie odczuwa strachu, a nawet jeśli, to i tak nie da po sobie poznać. Honorowy, nie da skrzywdzić swoich towarzyszy. 

W ciężkich sytuacjach zachowuje zimną krew. Zawsze dotrzymuje danego słowa. Poddać się nie istnieje w jego słowniku. Ceni sobie porządek, 

jak i prawo, co nie oznacza, że zawsze będzie go przestrzegał. Jest z pozoru oschły i ponury. Kulturalny jegomość, nie wyciąga pochopnych 

wniosków bez poznania drugie osoby. Czasem bywa zbyt porywczy. Darzy wszystkich (jak dotąd bez wyjątku) elfów szczerą nienawiścią.

Wysoki na 1,95 m mężczyzna o nienagannej budowie ciała. Ma krótkie włosy srebrnej barwy, zaś oczy czerwonej. Zawsze chodzi wyprostowany 

przez co może budzić wrażenie aroganckiego, choć w rzeczywistości nie ma tego w charakterze. Ubiór ma zazwyczaj ciemną barwę. Wyjątek 

stanowi zbroja ciemno - czerwonej barwie (w porównaniu do reszty stroju jest jaśniejsza). Cechą charakterystyczną jest czarno - czerwona 

maska, którą rzadko zdejmuje.

Vladimir narodził się w Szarkanii, krainie leżącej nieopodal Alaranii. Jego ród miał głębokie tradycje wojskowe, większość osób służyła w tamtejszej 
armii. On nie był wyjątkiem, jego edukacja miała charakter militarny. Całą sprawę ułatwiał jego wzrok, dzięki niemu szermierka była dziecinną 
zabawą. Od siedemnastego roku życia brał udział w wojnie obronnej, w której agresorem był elfy. Był skutecznym dowódcą, żołnierze go lubili za to, 
iż prowadził ich do zwycięstwa. Nie umknęło to uwadze dowództwa. W wyrazie uznania otrzymał dość nietypową zbroję, jak na standardy jego 
kraju. Przewyższała ona pod każdym względem typowe pancerze szarkańskie. Vladimir szybko awansował w hierarchii wojskowej. W całej karierze 
przegrał jedynie dwie bitwy. Z każdej z nich wyciągał cenne rady na przyszłość. Po czterech latach wojna dobiegła końca, lecz nienawiść do 
elfickiej rasy nadal pozostała. W wolnym czasie, pod okiem przyjaciółki zaznajamiał się z magią ognia i powietrza. W zamian udzielał jej lekcji 
fechtunku. Taki stan rzeczy trwał dość długi, biorąc pod uwagę czas życia Vlada czas.  Wkrótce po swoich dwudziestych czwartych urodzinach 
opuścił ojczyznę. na pożegnanie otrzymał od swojego ojca katanę. Młodzieniec szybko przekonał się, iż jest bardzo wytrzymała oraz współgra z 
jego magią. Odkrył to podczas walki z elfimi agresorami. Los przywiódł go do Alaranii. W czasie podróży po tej urokliwej krainie napotkał po drodze 
rannego jastrzębia. Okazało się, iż umiał on jako tako mówić w ludzkiej mowie oraz czarować. Od tamtej pory Rashka, bo tak zwał się ów ptak był 
towarzyszem Vlada po dziś dzień. 

Co będzie dalej? Czas pokaże...