Jaki jest Lolarian? Ma pozytywne nastawienie do życia. Stara się widzieć dobre strony w każdej osobie. Uważa, że zło wynika nie z powodu bycia złym, 

ale z niezrozumienia i cierpienia. Wyciąga dłoń nawet do swoich przeciwników, chociaż wie, że może go to wiele kosztować. Nie jest jednak głupcem. 

Potrafi logicznie myśleć i analizować sytuację, lecz jednocześnie żyje głową w chmurach wśród wzniosłych ideałów. Jest idealistą. Wierzy w honor, 

prawdomówność i dobro ludzkiego serca. Nigdy nie łamie danego słowa, nie odwraca się od swoich przyjaciół i nie ustępuje w swoich dążeniach. Przez to 

często nazywają go głupcem, szczególnie członkowie Czarodziejskiej rodziny, którzy uważają, że najważniejszy jest interes rodu i ten osobisty. Wzniosłe 

ideały oraz dobro ogółu to dla nich fraszka i czcze gadanie bohaterów z opowieści. Lolarian zaś się temu przeciwstawia. Walczy ze złem poprzez 

zrozumienie i akceptację, dając swoim wrogom szansę na rehabilitację. Jest niezwykle wrażliwą osobą pełną empatii do drugiej osoby i wewnętrznego 

ciepła. Jest gotów umrzeć za swoje przekonania. Pełen samozaparcia chce udowodnić całemu światu, że moc nie płynie z żądzy potęgi, a z dobroci serca 

oraz emocji śmiertelnych dusz. 

Lolarian jest wysokim, szczupłym mężczyzną o atletycznej budowie ciała. Ma jasno-złote włosy jak wszyscy w rodzie Pelagiusów (pytaniem jest, w jaki 

sposób Szayel narodził się z czarnymi) i oczy tej samej barwy. Nosi zazwyczaj lekki skórzany pancerz z ochronnymi płytkami. Pod spodem ma przewiewną 

koszulę i luźne spodnie. Nie przypisuje większej uwagi do odzienia, wychodząc z założenia, że to nie szaty zdobią człowieka. Na jego twarzy zawsze gości 

ciepły uśmiech, choć gdy jest na osobności ma tendencje do zamykania się w sobie. Porusza się pewnie, bez pośpiechu, jednak gdy jest mu śpieszno potrafi 

pędzić przed siebie bez wytchnienia dobre kilkadziesiąt minut.

Lolarian, podobnie jak Szayel, urodził się w Aturon, a ściślej rzecz ujmując w siedzibie rodu Pelagiusów. Jego narodziny nie poprzedziły żadne znaczne 
wydarzenia, właściwie to przeszły bez echa. Pomimo upływu wielu wieków rodzicie Lolariana wciąż rozpamiętywali gorzkie wydarzenia związane ze 
swoim pierwszym synem, Szayelm. Bardziej niż radość czuli obawę przed popełnieniem błędów z przeszłości. Z tego powodu nie poddawano go takiemu 
intensywnemu szkoleniu jak Szayela. Właściwie to tylko Mateus starał się go nauczyć magii, ale widząc, że chłopak nie posiada talentu zrezygnował po 
paru bezowocnych latach. Była to gorzka pigułka dla potężnej familii Czarodziei. Ich potomek, przyszyła głowa rodu nie miał w sobie ani krzty talentu 
magicznego, nie mówiąc o darze swego brata. Prorocy i wyrocznie zgodnie mówiły, że Lolarian nie ma żadnej przyszłości w świecie Czarodziei i magii. 
Rodzice Lolariana byli załamani. Szczególnie ojciec – Mateus, który wiązał z nowym synem wielkie plany. Poddawano go wielu próbom, nawet 
magicznym rytuałom wzmacniającym magię, ale wszystko na marne. Z tego powodu w wieku dwunastu lat został wysłany do szkoły wojskowej w 
Aturon, gdzie musiał przebywać wśród zwyczajnych ludzi, odwiedzając rodzinę tylko pod koniec roku na dwa miesiące. Podczas tego okresu oddalił się 
od swojej rodziny, znajdując rodzinę wśród w wojskowej akademii. Tam go rozumieli, a przynajmniej lubili. Chociaż prawdopodobne, że w większości nie 
za to jakim był, lecz kim był. Pelagiusem. 



Dwunastoletni Pelagius szkolił się w rzemiośle wojennym do ukończenia osiemnastego roku życia. Jego instruktorzy zauważyli, że ma pewną smykałkę 
do wojenki. Po zdaniu ostatnich testów zaproponowano mu posadę w gwardii królewskiej, co nie było zasługą wyłącznie jego talentów, acz i pozycji. Ród 
Pelagiusów cieszył się wielkim uznaniem na dworze władcy Aturon za wręcz tradycyjne powiązanie i pomoc, a szczególnie jego ojciec, Mateus. Ten 
wiedząc, że wśród Czarodziei by się nie sprawdził znalazł dla syna najlepsze rozwiązanie. Lolarian zgodził się i już mając 19 lat stał się najmłodszym 
członkiem gwardii królewskiej. Tam zaczął się jego intensywny trening. Członkowie rodu natomiast patrzyli na to bezprecedensowe wydarzenie w 
długiej historii Pelagiusów z oburzeniem. Niektórzy uważali, że lepiej byłoby zabić czarną owcę niż ośmieszać się takim antymagicznym członkiem 
rodziny. Swoich zamiarów jednak nie zrealizowali ze względu, że był on synem głowy rodu. Nie zmieniało to jednak faktu, że czuł się wyjątkowo obco 
podczas zlotów rodu, gdzie wszyscy żywo dyskutowali o sprawach magii, a on mógł tylko się przysłuchiwać i kiwać głupkowato głową.  


Kiedy miał dwadzieścia trzy lata dowiedział się o rodzinnym sekrecie, a mianowicie o Szayelu. Upłynęło czterysta lat od jego ucieczki i wiedza o nim 
zaginęła wśród zwykłych ludzi, ostając się wyłącznie w marmurowych murach posiadłości. Pelagiusowie zaś niechętnie o tym mówili. Jako ród oddany 
radzie Czarodziei oraz Zakonowi Strażników Ludzkości wstydzili się swojego członka, który był uważany za wybrańca i tego, który poprowadzi zarówno 
Pelagiusów, jak i ludzi do świetności. Poznawszy prawdę zrozumiał, czemu ojciec patrzył na niego z takim zawodem w oczach. Uważał go za porażkę. Miał 
być dla niego kimś w rodzaju drugiego, lepszego Szayela, a okazał się gorszym, pozbawionym talentu zwyczajnym śmiertelnikiem. Pewnego dnia 
powiedział wszystko matce, a ta opowiedziała mu całą, długa historię związaną z Szayelem. O tym, jakie pokładali w nim nadzieje nie tylko oni, ale i cała 
rada, i o tym, jak wszystko zaprzepaścił swoimi chorymi żądzami. Wtedy również dowiedział się, że od długiego czasu trwają poszukiwania Szayela. 
Postanowił, że pomoże uchwycić swojego o wiele, wiele, wiele starszego brata i przemówić mu do rozsądku. Znalazł bowiem w jednej z opuszczonych 
komnata pamiętnik należący do Szayela i zaznajomiwszy się z nim dostrzegł w nim iskierkę dobra. Dobra stłamszonego wielkim brzemieniem 
odpowiedzialności i wiary we własną potęgę. Ukrywając ten fakt przed wszystkimi dalej wykonuje swoje obowiązki, szukając jakichkolwiek wzmianek o 
swym bracie. 


Fabuła obecnie (będę się starał w miarę aktualizować)

Lolarian spotkał Szayela w Kryształowym Królestwie i doszło między nimi do potyczki, w wyniku której zginął jego ojciec, Mateus. Pokonani wraz z 
matką uciekli do Aturon zawiadomić starszyznę rodu o stracie.