Althenor ma skłonność do koszmarów w nocy. Jest znudzony życiem, najchętniej popełniłby samobójstwo, lecz cały czas jest w nim pewna nadzieja, że jest 

jeszcze ktoś, albo coś, na świecie, co jest warte więcej, niż podcięcie żył. Nie jest rozrzutnym mężczyzną, nie lubi tłoku i słodkich, aroganckich dziewczyn. 

Cały czas sądzi, iż nikogo już nie pokocha na tym świecie. Kiedy musi długo czekać, niecierpliwi się i prawie zawsze rezygnuje z zamierzonego celu. Althenor 

jest szarmancki, lecz, według niego, nie ma żadnych okazji na okazanie jej. Lęka się, iż to, co naprawdę kochał i szanował, straci bezpowrotnie lub zostanie 

to skrzywdzone. Boi się, że nie zdoła ochronić swoich przyjaciół i bliskich, że nie wystarczy mu sił. Na tym świecie, poszukuje szczęścia,  jakiego jeszcze nie 

znalazł.

Althenor to dosyć wysoki mężczyzna, mierzący 190 cm. Ma blond włosy, sięgające do ramion, nie są one równo przycięte, lecz nierówne i potargane. Ma 

smutne, ciemne oczy, zawsze mające pustkę w sobie. Wygląda jakby był znudzony życiem. Kiedy uśmiecha się, widać rząd białych, równych zębów.Ogólnie z 

jego wyrazu twarzy można wyczytać, iż nie interesuje się niczym, jest arogancki. To nie prawda. Najczęściej ubiera się w białe koszul, czarne kamizelki i 

ciemne spodnie. Na spodnie zakłada pas. Miecz zawsze chowa do skórzanej, zdobionej pochwy, która wielokrotnie przyczepiona jest do jego  pleców. W 

stosunku do nieznajomych mówi oschłym głosem, jakby coś mu się nie podobało, czyli dosyć często. W wielu przypadkach porusza się zgarbiony.

Pewnego razu, w Adrionie, urodziło się szkaradne dziecko. Jego rodzice, szczególnie ojciec, zareagowali strasznie burzliwie, wręcz gwałtownie. Matka 
wzięła dziecko i zaopiekowała się nim. Czasami chciała je zostawić, ponieważ niemiłosiernie łkało, ale instynkt macierzyński nie pozwalał jej na to. Ojciec 
nie widywał w ogóle dziecka, uważał, że zhańbiło ono jego ród. Althenor, tak nazwała go matka, dopiero kiedy miał dwa latka, ponieważ gwałtownie 
zabrała dziecko, po dwutygodniowym wypoczynku w łóżku i zamknęła je w komnacie, dorastał jako szczęśliwy chłopiec, który nigdy nie wiedział co to 
znaczy mieć ojca, oraz nigdy go nie widział. Chłopiec, pod opieką matki, wyrósł na przystojnego młodzieńca. Ojciec nie chciał widzieć syna, kiedy on 
wychodził na dwór lub do lasu. 

*

Rankiem, obudziłem się w mojej przestronnej komnacie. Nudził mnie już jej ciągły widok co wieczór oraz ranek. Wygramoliłem się z łóżka i podszedłem 
do szafy. Wyciągnąłem ubrania, zdjąłem poprzednie i włożyłem nowe. To miał być zwykły dzień na dworze, lecz nie był. Wyszedłem z komnaty i 
skierowałem się do bramy, dosyć maleńkiego, zamku. Popchnąłem ogromne wrota, a one otwarły się przede mną. Zalała mnie fala słonecznego światła. 
Skierowałem swoje kroki do mojego ulubionego stawu, gdzie kumkały żaby i rosły lilie. Kiedy już dotarłem, usiadłem na brzegu. Patrzyłem się to na 
żaby, to na swoje odbicie w tafli wody. Wtedy ją zobaczyłem. Podniosłem wzrok i zauważyłem przechadzającą się wśród krzewów młodą brunetkę, o 
delikatnej postawie i mlecznej skórze. Jej czerwone usta wyraźnie odznaczały się na jasnej skórze. W momencie, kiedy odwróciła się do mnie, ujrzałem na 
jej twarzy błękitne oczy, wlepiające się we mnie. Oczarowała mnie. Patrzyłem na nią, aż nie usiadła obok mnie. Rozmawialiśmy i pożegnaliśmy się. Ja 
cały czas o niej myślałem.

*

Był parny wieczór, cicho na dworze. Wszyscy już spali, a księżyc oświetlał ulice. Brunetka skradała się między wąskimi uliczkami, tak, aby nikt jej nie 
zauważył, ani nie usłyszał. W końcu dotarła na dwór, gdzie mieszkał jej ukochany. Nie widzieli się od tak dawna. Skrycie podeszła do okna, gdzie mieściła 
się komnata, w której mieszkał jej luby. Mieściła się ona na parterze, wiec mogła łatwo tam wejść. Zapukała lekko w okno. Po kilku sekundach okno 
otworzył jej mężczyzna. Rozpoznała go. Wciągnął ją za ręce w górę, do pokoju. Kiedy już w nim się znajdowała, najpierw objęli się, potem zaczęli 
namiętnie całować. Powoli zbliżyli się do łóżka. Zaczął ją rozbierać (...)

*

Pod koniec roku, czyli w zimę, stała się masakryczna historia. Ojciec nie tolerował dziewczyn z ulicy. Więc kiedy dowiedział się o romansie Althenora z 
Arosą, wściekł się. Wezwał syna do swojej komnaty, w której była ukryta jego ukochana. 
- Gdzie ona jest?! Wiem, że ją porwałeś!
- Nie podnoś głosu na własnego ojca! - odparł jego ojciec.
- Ty nie jesteś i nigdy nie będziesz moim ojcem, starcze. - zawtórował mu Althenor.
- Pożałujesz tego. 
W tym momencie straże wprowadzili Arosę. Jej ukochany próbował się do niej dostać, lecz wojownicy go przytrzymali. Do sali wkroczyła jakaś kobieta, 
chyba wiedźma. Althenora ogarnęła złość. 
- Gdzie jest matka?!
- Już jej nie zobaczysz - zarechotała wiedźma.
Mężczyzna próbował się wyrywać z całych sił. 
- Uro, rozkaż mu zabić ją. - zagrzmiał władczo ojciec.
W tym momencie czarodziejka wybełkotała coś i Althenor nie widział nic poza Arosą. Jego postrzeganie świata się zmieniło, wszystko wokół było 
przyćmione, oprócz czerwonej Arosy i czerwonego sztyletu, który niósł jego ojciec. Nieuchronnie chłopak wziął sztylet, a straże go puściły i zaczął, 
wolnym krokiem, podążać do przestraszonej Arosy. Kiedy doszedł już do niej, wojownicy jego ojca, zaczęli mocniej ją trzymać. W końcu Althenor pchnął 
Arosę sztyletem w brzuch. Czar przestał działać oraz mężczyzn upadł na kolana. Straże puścili  jego ukochaną i chłopak ją złapał. Ojciec i wiedźma zaczęli 
się śmiać. Po twarzy Althenora zaczęły ściekać łzy. Z pełnym nienawiści spojrzeniem spojrzał na ojca. Wyciągnął sztylet z Arosy i złapał go. Pobiegł w 
kierunku niczego nieświadomego ojca. Wbił mu sztylet prosto w serce. (...)