To ciepła i serdeczna osoba, wzbudzająca sympatię i zaufanie. 

Z pewnością jej sposób bycia wynika z częstego obcowania z naturą. Las jest jej domem, zna doskonale niemal wszystkie jego zakamarki. 

Choć można uznać ją za kobietę dorosłą, w wieku ponad dwudziestu lat nadal w głębi duszy pozostaje małą dziewczynką. Jest bardzo wrażliwa i zawsze chętna do pomocy. Nie lubi się nad sobą użalać i zwykle zaraża otoczenie swoim optymizmem. Jak każda kobieta marzy o swoim księciu z bajki i niegasnącej miłości.



Jest bardzo obowiązkowa i pracowita. Ojcu, który oczywiście także jest druidem, udało się rozbudzić w córce ciekawość świata i głód informacji. Tilia zawsze wprost chłonęła wiedzę. Chciała się uczyć i nauka nie sprawiała jej żadnych trudności. Do dziś bardzo lubi w leśnym zaciszu lub małej chatce zgłębiać tajniki wiedzy. Kocha księgi i światy, które może odkrywać dzięki nim.  Bardzo dobrze zna się na ziołach, wie kiedy należy je zbierać, w jaki sposób suszyć i jakie posiadają właściwości.



Często na długie tygodnie znika w lesie, za towarzyszów mając jedynie wiekowe drzewa i dzikie zwierzęta.

Tilia jest ładną kobietą o brzoskwiniowej skórze i miłym, ciepłym głosie. Niewysoka, drobnej budowy, porusza się z wdziękiem i gracją. Ma długie, lekko kręcone kasztanowe włosy i zielone oczy, w których zwykle odbijają się jej wszystkie uczucia. We włosy często wplata kwiaty lub listki.

Tilia przyszła na świat w niewielkiej chatce w głębi lasu. Jej ojciec także jest druidem, matka zwykłą kobietą, która ukochała las.
Dzieciństwo Tilii było bardzo szczęśliwe, przebiegało w harmonii z otaczającym ją lasem. Choć była jedynaczką, nigdy nie narzekała na brak 
towarzystwa – wszak wokół miała tylu przyjaciół! Każda żyjąca istota była doskonałym towarzyszem. Dzięki wrodzonej empatii, Tilia od najmłodszych lat świetnie rozumiała prawa rządzące naturą, a kiedy ojciec zaczął uczyć ją mowy zwierząt i roślin, stworzenia te stały się jej jeszcze bliższe.
Kilka razy matka zabrała Tilię do miasta. Nie było to miłe miejsce. było tam głośno, brudno i niebezpiecznie. Przygnębione, samotne zwierzęta i uwięzione w niewielkich donicach rośliny. Tilia rozumiała, że od czasu do czasu jest potrzeba by wyprawić się do miasta jednak nie lubiła tych wypraw. Chociaż cukrowe figurki były takie pyszne…
Wyprawy z ojcem nad Kryształowe Jezioro i Wodospad Snów były natomiast przepełnione harmonią i spokojem. Na każdym kroku dziewczynka chłonęła wiedzę przekazywaną jej przez doświadczonego druida i cały czas była nią tak samo zafascynowana. Choć nauka przychodziła jej łatwo z każdą chwilą chciała wiedzieć więcej.
Pewnego dnia ojciec zaprowadził ją do Kamiennego Ołtarza. Ta wyprawa na długo pozostanie w pamięci dziewczyny. Choć las nie miał dla niej tajemnic, w tym miejscu wyczuwała coś magicznego.

Kilka lat temu matka Tilii przepadła bez wieści w Menaos. Nie udało się ustalić, jaki spotkał ją los. Zbyt niewiarygodne było przypuszczenie, by dobrowolnie opuściła swój las i ukochaną rodzinę.