Arturov jest bardzo zamkniętym w sobie człowiekiem. Nikt nigdy nie widział go uśmiechniętego.Nie da rady go rozbawić. Unika towarzystwa. Bez problemu 

zabija, lecz jego piętą achillesową jest to że nie umie znieść czyjegoś cierpienia. Przyjmuje każde zlecenie na zabicie jakiegoś plugawego stwora. Szczególnie 

nienawidzi nieumarłych. Ten typ potwora wpędza go w szał. Wyjątkiem są potwory szlachetne- gryfy, smoki, jednorożce. Nie przyjmuje zleceń na nie. Co 

wieczór i po każdym wykonanym zadaniu idzie do karczmy zalać problemy.  Z wybrykami natury walczy nie z przymusu i potrzeby pieniędzy tylko z 

nienawiści do nich. Taki tryb życia mu odpowiada. Bardzo szanuje kobiety, ale nie stara się ich uwieść. Lubi wyrafinowany język i często stara się takim 

posługiwać. Ze względu na przeżycia w dzieciństwie, nie zależy mu na życiu, z tego względu nie stawia pułapek i się nie zakrada. Stawia na otwartą walkę.

Arturov jest dosyć wysokim i muskularnym mężczyzną. Ma całkowicie czarne, długie włosy z jednym białym warkoczykiem po prawej stronie twarzy. Jego 

skóra jest dosyć blada, widać na niej wiele ran, zadrapań i ugryzień. Ma szare oczy i  popękane usta nad którymi widnieją niewielkie wąsy. Nigdy się nie 

uśmiecha. Na jego ubraniach zawsze widać ślady walki. Bardzo dba o higienę- codziennie kompie się w rzece, pierze ubrania i związuje włosy. Na lewym 

nadgarstku ma wytatuowany swój znak- smok.

W tym liście zawrę całą swoją mroczną przeszłość, a list włożę do butelki i puszczę go w morze.

Urodziłem się małej wiosce około tysiąc kilometrów stąd na wschód, nie pamiętam już nawet nazwy tej zabitej dechami dziury. Moja matka zwała się 
Asparigina, a ojciec Metlejev. Taty już nie pamiętam, był żołnierzem, kiedy miałem trzy lata poszedł na wojnę, z której nie wrócił. Moja staruszka była 
najlepszą kobietą na ziemi. Do siódmego roku życia wszystko układało się dobrze, miałem rodzinę i przyjaciół. 
Pewnego dnia obudził mnie dźwięk rogu. Bez wątpienia był to róg strażnika naszego miasta. Pierwsza myśl jaka wpadła mi do głowy to myśl tata wrócił. 
Bez namysłu wybiegłem z chaty nie zważając na krzyk matki. Wywaliłem drzwi i wtedy zobaczyłem pierwszego potwora w moim życiu. Był to pół byk- pół 
człowiek. Miał zęby wielkie jak moje palce, był wyższy od najwyższego mężczyzny w osadzie. Jego skóra była ciemno brązowa, a w łapie trzymał martwego, 
krwawiącego strażnika. Bestia pochyliła się nade mną i sapnęła mi śmierdzącym oddechem w twarz. Następnie uderzył mnie, a ja pod wpływem jego siły 
poleciałem na kilka metrów i uderzyłem o ziemię z impetem. Nagle światło zgasło. Po kilku godzinach obudziłem się. To co widziałem do dziś mi się śni po 
nocach. Wszędzie trupy, wszędzie! Wstałem, kręciło mi się w głowie. Na okół słyszałem pojękiwanie niedobitków. Nie pewnym krokiem podszedłem do 
jakiejś chaty i chwyciłem leżącą pod jej drzwiami włócznie. Za rogiem stał ten stwór. Zakradłem się i zadałem jeden celny cios w serce. Znów straciłem 
przytomność.
Obudziłem się w ciepłej chacie, ogień z kominka ogrzewał mnie i pewnego starca, który swoim mądrym wzrokiem patrzał na mnie. Ów mędrzec Był mi ojcem 
do czasu aż dorosłem. Nauczył mnie walki, czytania, pisania, sztuki przetrwania i wielu innych rzeczy. Kiedy miałem 18 lat do chaty przyszedł patrol 
wojskowy. Zbrojni pojmali dziadka i skazali go na śmierć przez powieszenie za czarną magie, którą odprawiał. Bez sukcesu starałem się im udowodnić, że 
Albrecht jest niewinny, że to pomyłka... 
Znowu byłem sam, wtedy pierwszy raz zobaczyłem Arileła, który wylądował mi przed nosem. Od tego czasu trzymał się zawsze blisko mnie.
Pewnego dnia postanowiłem iść. I tak zaczęła się moja tułaczka, zwiedziłem wiele obcych krajów, z kilku musiałem uciekać, bo za kradzieże chcieli mnie 
zabić. I tak po ponad 20 latach wędrówki doszedłem aż tutaj, gdzie postanowiłem uczciwie zarabiać na życie pomagając ludziom. Nie mam domu, bo nawet 
nie chcę. Mam złe wspomnienia z ciepłym kominkiem. 


Arturov Ivanov- 
zabójca i tropiciel potworów