Jego charakter jest nieco tajemniczy, ale bywa i dociekliwy, jak i sympatyczny, jego chęć poznawania nowych osób jest nieco neutralna. Najpierw analizuje, 

a potem ocenia i wybiera osoby do rozmów. Nie wychodzi przed szereg, prawie zawsze trzyma się na uboczu. Stara się zachować swój sekret jak to 

możliwe. Czasami bywa tak, że jego dzika natura wychodzi na zewnątrz  i zachowuje się jak typowe dzikie zwierzę.

Saeiron to niewielki człowiek, o wzroście około 176 cm, ma delikatnie opaloną skórę, twarz ma nieco przystojną z charakterystycznymi, zielonymi  oczami. 

Włosy są brązowego koloru z domieszką kasztanowego odcienia. Sylwetka jest smukła lecz zbita i nie widać za bardzo umięśnionych części ciała.



W formie wilkołaka jego wzrost powiększa się, jego mięśnie ulegają deformacji na szersze i większe, futro, które pojawia się na jego ciele, przybiera biało-

szary kolor, zaś twarz wydłuża się i wygląda jak u wilka -  ostre zębiska i złoto-żółte oczy z pionowymi źrenicami. Z jego palców wyrastają szpony ostre i 

twarde, zdolne rozciąć nawet twardy metal, a sam tulów nabiera solidnych kształtów, co daje naprawdę straszliwy wygląd.

To zaczęło się w latach, gdy Searion był jeszcze 8 letnim dzieckiem. Ojciec wysłał go do Srebrzystego Lasu po zioła, które rosły na tamtejszych terenach.
Ojciec kazał małemu synkowi uważać i mieć się na baczności, gdyż w lesie mogą pałętać się dzikie zwierzęta. Ale jak to maluch, chłopak zignorował 
uwagi ojca i ruszył przed siebie w stronę lasu, zabierając ze sobą worek na zioła, kijek oraz parę drobnych monet. Gdy tak szedł ścieżkami pogwizdując i 
nucąc cicho jakąś sobie znaną melodię, napotykał dwóch nieznanych mężczyzn, kłócących się ze sobą.
-Larry: Co ty chcesz Crash? Oddawaj mi moja monetę.
-Crash:  Przecież widziałem jak ją chowasz do kieszeni.
-Larry: Nie żartuj sobie! Ja jej nie mam. 
-Crash: Ty, patrz.  Jakieś dziecko...
-Larry: A no racja.
-Seairon: Witam. Czy może wiecie gdzie w tym lesie znajdują się rzadkie zioła?  
-Crash: Nie, raczej nie wiemy, musisz szukać sam.
-Seairon: Trudno to muszę liczyć na siebie...A słyszałem jak kłóciliście się o jakąś monetę?
-Larry: Tak, on twierdzi, że mu ją zabrałem.
-Crash: Bo to prawda.
-Seairon: Może pomogę wam...- wyciąga z niewielkiej torby jedną, złotą monetę i daje Crash'owi.
-Crash: Dzięki mały, dobry z ciebie dzieciak...- Pogłaskał chłopca po głowie.
-Crash: Teraz mamy na...- Nie dokończył, by chłopak się nie domyślił.
-Larry: Mhm...To na nas już czas. Do zobaczenia.- Odeszli w inną część lasu.

 Mały Seairon ruszył przed siebie ścieżką, którą wskazał mu ojciec. Idąc już dłuższy czas, doszedł do rozwidlenia tak jak opowiadał mu tata. 
Skręcił w prawo i wszedł w gęstwiny machając przed sobą kijkiem, by pozbyć się liści i krzaków. Niedaleko zobaczył niewielki głaz, a obok niego 
opisywaną wcześniej roślinkę. Ruszył w kierunku zioła, po chwili zerwał je delikatnie, by nie uszkodzić korzenia. Radosny i zadowolony wylazł z gęstwin, 
wracając na stara ścieżkę i podążył w kierunku drogi do domu, gdy nagle usłyszał dziwny dźwięk. Postanowił to więc sprawdzić, niestety znów był 
zmuszony pałętać się w gęstych liściach, krzewach i innego rodzaju roślinnościach , aż w końcu doszedłszy do celu, dźwięk nieco się zmienił i przybrał 
barwę odgłosów walki. Spojrzał przez krzaki zaciskając w dłoniach kijek, widział walczącego,wcześniej napotkanego człowieka, z agresywnym wilkiem, 
jedno ciało wilka leżało obok, nie wiadomo czy był to martwy towarzysz, czy ktoś inny. Walka nie trwała długo, gdyż pijany Crash rzucił to co miał i 
zaczął uciekać przed wilkiem lecz ten nie rezygnując, ruszył w jego kierunku, by dopaść cel. Zaś chłopczyk podszedł do rzuconych rzeczy, by zbadać co w 
nich się znajduje, niemal uszedł kilka kroków, gdy wilk podniósł łeb i ugryzł malucha w nogę, przekazując mu rzadkie cechy posiadane przez owego wilka 
odmiennego gatunku, najwyraźniej zajmującego wyższa hierarchie likantropi. Seairon uderzył kijkiem z impetem w wilczy łeb, po czym złapał się za 
ugryzioną nogę, rozerwał kawałek spodni i obwiązał sobie szybko ranę. Z powrotem wrócił na ścieżkę prowadzącą do domu lecz z braku sił i upływu 
krwi padł na ziemie, a gdy się ocknął leżał już w domu, a przy nim ojciec, wypowiadając słowa chłopak tyko się uśmiechnął i zasnął. Wyzdrowiał i uczył 
się od ojca tego, co on umiał. Parę lat później, gdy Searion dorósł, postanowił opuścić rodzimy dom, bo wiedział, że odkąd ugryzł go tamten wilk, dzieje 
się z nim coś nieplanowanego i nie chce skrzywdzić bliskich, więc ruszył w przygodę swojego życia.