Oglądasz profil – Skierra

W tej karcie postaci zostały wprowadzone zmiany i wymagają one ponownej akceptacji
Awatar użytkownika

Ogólne

Godność:
Skierra Ulf, choć zastanawia się nad zmianą imienia
Rasa:
Wilkołak, niegdyś ludzki kapłan
Płeć:
Nieokreślono
Wiek:
30 lat
Wygląda na:
0 lat
Profesje:
Majątek:
Sława:

Aura

Przeciętnej siły aura o barwię mocno kobaltowej, której miejsce powoli zajmuje cynowy odcień. Poświata również powoli się zmienia. Wciąż widać dawny ametystowy blask jednakże z każdym dniem staję się on bardziej szmaragdowy. Wydziela zapach mokrej ziemi oraz sierści. Powłoka jest twarda i bardzo ciężko ją złamać, charakteryzuje się także elastycznością ukazywaną poprzez różne, nagłe zgięcia i wygięcia. Trzeba uważać na ostre brzegi i chropowatą powierzchnię, ponieważ można się skaleczyć. Jedynie będąc ostrożnym i uważnym można dostrzec gładkie miejsca. Lepi się do podniebienia i coraz bardziej parzy język przez swój pikantny posmak.

Informacje o graczu

Nazwa użytkownika:
Skierra
Grupy:
Płeć gracza:
Mężczyzna

Skontaktuj się z Skierra

Pola kontaktu widoczne tylko dla zalogowanych użytkowników.

Statystyki użytkownika

Years of membership:
8
Rejestracja:
8 lat temu
Ostatnio aktywny:
4 lat temu
Liczba postów:
58
(0.06% wszystkich postów / średnio dziennie: 0.02)
Najaktywniejszy na forum:
Las Driad
(Posty: 29 / 50.00% wszystkich postów użytkownika)
Najaktywniejszy w temacie:
[Skraj lasu] Wilk w skórze człowieka
(Posty: 16 / 27.59% wszystkich postów użytkownika)

Połączone profile


Atrybuty

Krzepa:silny, wytrwały, wytrzymały
Zwinność:bardzo szybki
Percepcja:wyostrzony wzrok, wszechsłyszący, niezwykle czuły węch
Umysł:Żelazna wola
Prezencja:odpychający, nieokrzesany

Umiejętności

PływanieOpanowany
Wbrew pozorom, wilki mogą lubić pływać.
PolowanieBiegły
Ta umiejętność była mu niezbędna do przeżycia i pozostania w stadzie.
PrzetrwanieBiegły
Przetrwać w dziczy leży w jego nowej, wilczej naturze.
Składanie sięOpanowany
Nie do końca jeszcze potrafi poruszać się bezszelestnie, ale już naprawdę trudno usłyszeć jego kroki.
TropienieMistrz
Niezwykle czuły na przeróżne zapachy nos może podążać nawet za śladowymi ilościami łagodnego zapachu.
WspinaczkaOpanowany
Czasami trzeba poruszać się po trudniejszym terenie, takim jak ostre, skaliste podłoże prowadzące pod górę.
SzpiegostwoPodstawowy
Dzięki umiejętności składania szpiegostwo wcale nie jest aż takie trudne.
Kontrolą nad tłumemBiegły
Prawie nie długich i poruszających kazań, pomogło mu w znacznym stopniu wpływać na wiejską ludność. Gdyby musiał to powtórzyć, na pewno by sobie z tym poradził.
NiebianologiaBiegły
Będąc kapłanem Najwyższego, trzeba wiedzieć to i owo o jego świecie, długach, nawet jeśli to informacje niepotwierdzone.
ReligioznawstwoBiegły
Będąc kapłanem, stykał się z innymi religiami i poznawał ich zwyczaje.

Cechy Specjalne

Klątwą lykantropiiKlątwa
Klątwa czy dar? W jego opinii długo przechylał się ku pierwszemu, jednak teraz nie jest już tego taki pewien. Dzięki klątwie stał się podobny do innych wilkołaków, między innymi trzy postacie w tym postać hybrydy, wyostrzone zmysły i inne podobne wilkom cechy.
Brak manier przy jedzeniuWada
Niezależnie od miejsca czasu i postaci nie potrafi zachowywać się przy stole, a raczej trafniejszym byłoby przy jedzeniu. Utrzymanie pozostałych zasad etykiety nie sprawia mu trudności, jednak gdy chodzi o jedzenie...
Wilczy apetytWada
Nie potrafi powstrzymać się od jedzenia, nawet mając pełny żołądek.
Mowa zwierzątZaleta
Od kiedy poniekąd sam stał się jednym z nich nauczył się z nimi rozmawiać w ich języku.

Magia:

Nowicjusz

Przedmioty Magiczne

Mroczny

Charakter

Skierra jeszcze do niedawna był osobą zupełnie inną niż teraz. W przeszłości był on kapłanem Najwyższego, pana aniołów. Od wczesnej młodości szkolił się do tego by zostać dopuszczonym do kapłaństwa. Jak się jednak dość niedawno okazało, już wtedy cierpiał on na osobliwy przypadek schizofrenii, z którego jednak nie zdawał sobie do końca sprawy. Niektóre swoje jak najbardziej ludzkie pragnienia i potrzeby zaczął utożsamiać z pokusami i przynętami by zawrócił ze swojej drogi. Ostatecznie doszło do tego że jego druga, przygniatana restrykcyjnymi zasadami osobowość zaczęła próbować działać przeciwko niemu. To tylko utwierdziło Skierrę w przekonaniu, że powinien z tym walczyć i nie ulec pokusom.


Do przełomu doszło jednak bardzo późno, bo w dwudziestym ósmym roku życia Skierry, kiedy ten już był kapłanem. Było to wtedy, gdy nastąpiła jego przemiana w wilkołaka. Jego druga, wyraźnie do tej pory słabsza świadomość, skorzystała z faktu, że Skierra nie chciał pogodzić się z tym, czym się stał. Zaczęła wtedy przejmować powoli jego umysł, mieszając się z instynktami bestii które nagle pojawiły się w niegotowym na nie kapłanie. Świadomość ta zaczęła wtedy utożsamiać się również ze swoją bestialską postacią, nad którą wkrótce uzyskała całkowitą kontrolę. Skierra w tej sytuacji był zdecydowanie słabszy i z trudem walczył o kontrolę nad samym sobą.

Taka sytuacja utrzymywała się mniej więcej przez dwa lata. Walka mniej lub bardziej sprzyjała to jednej, to drugiej stronie konfliktu, do momentu gdy Skierra natknął się na prawdziwą piekielną - Melourię. W wyniku nie do końca udanej próby pomocy niewieście w potrzebie, gdyż tak w tym momencie ona wyglądała, pokusa zajrzała w głąb umysłu wilkołaka, co jego bestialska świadomość zauważyła. Potem po krótkiej serii wydarzeń udało się jej wyprosić u pokusy pomoc, która miałaby pozbyć się kapłańskiej części Skierry raz na zawsze. Kapłan opierał się długo, lecz przeciwko połączonym staraniom wilkołaka i pokusy nie miał już żadnych szans.

Teraz jest w swoim ciele sam. Tak przynajmniej sam uważa. Tak naprawdę zawsze tak było, lecz dopiero kiedy pokusa "wyleczyła" go z schizofrenii, pozbawiając znacznej części jego własnego umysłu zaczął to tak odczuwać. Kim teraz jest Skierra? Właściwie to odkrycie tego jest jeszcze przed nim. Wilkołak teraz jest wolny, a znaczy to że będzie szukał tego, co dyktują mu jego pragnienia - wszystko to, czego mu brakowało. Największym z nich jest Jude - wilkołaczka, którą poznał na krótko po tym kiedy sam dołączył do grona zmiennokształtnych. Nie widział jej wprawdzie od bardzo długiego czasu, jednak wspomnienie wilczycy wciąż jest bardzo jasne w jego umyśle i teraz, kiedy już nikt go nie zatrzymuje, najpewniej wyruszy na jej poszukiwania.
Jego charakter teraz jest inny niż wcześniej. Skierra zrobił się dużo bardziej porywczy, a co za tym idzie mniej kieruje się rozsądkiem a dużo chętniej uczuciem i potrzebą. Dużo mniej teraz obchodzą go inne istoty czy ludzie, gdyż teraz nic nie powstrzymuje go już przed myśleniem o sobie jako o kimś wyższym niż tamci, kimś potężniejszym i lepszym. Nie znaczy to jednak że zgłupiał do reszty. Potrafi utrzymać w ryzach swoje instynkty, o ile zdaje sobie sprawę z konsekwencji swoich czynów. Często jednak nie powstrzymuje swoich potrzeb do końca, tak więc jeśli się powstrzyma, to i tak może szukać sposobu by zaspokoić swoje pragnienia. Można nawet powiedzieć że jest dziki i nie byłoby to zbyt odległe od prawdy.
Mimo to gdzieś w środku czuje się nieszczęśliwy. Sam nie jest do końca pewien co jest tego przyczyną, jednak ma poczucie że czegoś mu brakuje. Czegoś... lub kogoś. Zaraz wtedy na myśl przychodzi mu Jude i pojawia się ogniste pragnienie by ją odnaleźć, ale... czy to naprawdę o to mu chodzi?

Wygląd

***Hybryda***


W tej postaci zachowuje mniej więcej ludzką postawę. Przemieszcza się na dwóch łapach i równoważy ciężar ogona pochylając się do przodu. Biegnąc natomiast, porusza się na wszystkich czterech łapach, by osiągnąć większe prędkości. Nie jest przesadnie muskularny, za to bardzo wychudzony. Można nawet dostrzec jego żebra. Ma krótki pysk, na którym umieszczone są dwa intensywnie żółte ślepia i długie, szpiczaste uszy. Ma średniej długości ogon, niezbyt puszysty. Na przegubie jego nadgarstka na sznureczku wisi mały krzyżyk, którego w żadnej postaci nie zdejmuje. Sierść na jego całym ciele jest krótka i nie przekracza półtora cala długości. Wszędzie jest pokryty szaroburą sierścią, której odcień można porównać z lekko omszałymi skałami.

***Wilk***

W jego postawie nie pozostaje nic ludzkiego. Bezwzględnie porusza się i biega na czterech łapach, zachowując dumną postawę i ogon uniesiony w górze. Sierść w żaden sposób nie różni się od tej, posiadanej w formie hybrydy. Pysk trochę się mu wydłuża, zmieniają się kości i mięśnie, ale wszystko pozostałe jest identyczne jak w formie hybrydy.

***Człowiek***

Pod postacią człowieka nie przebywa prawie nigdy. Jest wtedy wychudzonym mężczyzną w wieku 28 lat, z niewielkim zarostem. Chodzi trochę pokracznie, bo wilcze mięśnie różnią się od ludzkich. Raczej wtedy nie biega, chyba że zmusi go do tego sytuacja. Nie ma żadnych ubrań, prócz przepaski, którą nosi że sobą przywiązaną do tylnej łapy. Owa część garderoby trafia na właściwe sobie miejsce tylko w razie potrzeby.
Ma szare włosy, wręcz siwe mimo młodego wieku. Ma szerokie usta i przyduży nos, niespecjalnie pasujący do jego wiecznie wściekle żółtych ślepo.

Historia

Skierra przyszedł na świat na równinach Theryjskich, w niewielkiej wiosce nie liczącej sobie więcej jak czterdziestu mieszkańców. Tak jak całą reszta ludności był chłopem i miał uczyć się pracy w polu. Jego rodzice chcieli co prawda, by stał się kimś więcej, lecz nie mieli poważnych złudzeń. Jego życie skupiało się wtedy na jedzeniu, spaniu i pracy, ale nie trwało to wiecznie.

Pewnego dnia Skierra zachorował śmiertelnie i nikt, nawet jego rodzice, nie uważał, że ma szansę na przeżycie. Młody Ulf jednak nie poddał się i dopóki nie brakło mu sił modlił się. Ktoś starszy z wioski posłał po kapłana, by ten mógł pobłogosławić choremu przed śmiercią. Gdy w parę dni później duchowny zapukał do drzwi pokoju, w którym leżał, nikt mu nie odpowiedział. Po chwili drzwi otworzył nie kto inny, jak Skierra, wyglądający jakby dopiero co wstał. Kapłan przywitał się z nim grzecznie i porozmawiał chwilę, nie dostrzegł jednak nawet najdrobniejszych objawów choroby. Po chwili duchowny udał się na dół, by porozmawiać z resztą jego rodziny. Skierra czekał cierpliwie, aż w końcu do jego pokoju weszła całą trójka, z której ani ojciec, ani matka nie mogli wyjść z podziwu, że nie miał już na ciele wysypki ani nie wyglądał jak prześcieradło. Duchowny po zaobserwowaniu ich reakcji domyślił się, że nie został okłamany, lecz nastąpiło cudowne uzdrowienie. Po chwili zaproponował, że ktoś, komu pomógł sam Bóg, mógłby doskonale nadawać się na kapłana, co było wtedy ogromnym zaszczytem. Ulfowie nie myśląc wiele zadecydowali, że Skierra będzie pełnił posługę kapłańską.

Chłopak miał wtedy dziewięć lat, czyli dokładnie tyle, by niezachwianie wierzyć, a jeszcze nie za dużo, by nie można było ukończyć nauki w terminie. Już po trzech latach osiągnął pozycję lektora, a po latach sześciu od rozpoczęcia posługi został diakonem. Przez te lata cały czas pogłębiał swoją wiarę, oraz wiedzę o Bogu i aniołach. W końcu, mając lat dwadzieścia dwa został kapłanem Najwyższego, gotowym do posługi. Została mu przydzielona jego własna, rodzinna wioska, w której msze odbywały się w małej kaplicy. Wtedy to, niezależnie od wszystkiego, zawsze był dla swoich wiernych gotowy do pomocy, czy też tego, co było im potrzebne. Miał wtedy dwadzieścia osiem lat, gdy nadeszła do niego trudniejsza prośba.

- Boją się, bo nas tu to tylko dziesięciu chłopa, a jak tego tam wincej siedzi... Nic jak tylko Bóg nam tu do pomoże, bo przecie jak to mamy z wilkiem walczyć?
- Oczywiście, wstawię się za was i będę czuwał na modlitwie...
- Jak modlitwa? Toto przecie z tuzin kur nocą podkrada, a jak tylko kurczaków braknie, to ino patrzeć jak na ludzi się przeżuci... Naprzeciw takiem wilkom modlitwa to nic...
Paul oddalił się, dalej mamrocząc coś o wilkach, a Skierra stał w tym samym miejscu, myśląc nad brakiem wiary swoich ludzi.
Sprawa była bardzo poważna, całą noc klęczał na modlitwie, prosząc o dar litości. Gdy nastał świt, usiadł na ławeczce, kawałek od kaplicy. Czekał na Paula, wiedział bowiem, że ten na pewno zamelduje mu, czy nastąpiła kolejną wizyta wilków. Wkrótce z chaty wybiegł oczekiwany przez niego mężczyzna i podbiegł do niego.
- Grasują, grasują! - wykrzyknął - Nie ma czasu, trza do kupy wszystkich zebrać i zapolować na draństwo, rozpleniło się to cholerstwo... - widać było, że Paul jest na skraju załamania nerwowego - Dziecko sąsiadowi zagryzły! Taki ładny chłopak był...
Dziecko? Mimo jego modlitwy było jeszcze gorzej. Nie mógł tak dłużej bezczynnie siedzieć i czekać, przecież nie mógł pozwolić na dalsze mordy. Do następnej nocy musiał poważnie zająć się sprawą wilków.
Położył się na krótką drzemkę, bo był już naprawdę zmęczony po nocy na modlitwie. Obudził się, gdy słońce było już w trzech czwartych drogi do zachodu. Przebrał się szybko w swój habit, do ręki wziął krzyżyk a do drugiej różaniec. "Bo nie ostrzem miecza Pan wybawia". Powtarzał sobie cytaty ze świętej księgi i był pewien, że robi słusznie. Wyszedł ze swojego skromnego mieszkania i zobaczył zgromadzonych chłopów, z prowizoryczną bronią. Podszedł do nich i powiedział:
- Dzisiaj jeszcze zostańcie i brońcie wioski. Wyjdziecie polować jutro rano. Dzisiaj ja pójdę.
Chłopi jeszcze długo protestowali, ale Skierra obstawał przy swoim. W końcu udało mu się przekonać ich, że Bóg ma go w swojej opiece, a mężczyźni go wypuścili.

Dzielnie kroczył przez las, w którym zdążyło się już zrobić ciemno. Leśne odgłosy, które można usłyszeć w dzień umilkły, pozostawiając tylko złowrogi dźwięk trzeszczących konarów. Długo szedł i wydawało mu się, że już dawno powinien być ranek. Cały czas szedł do wtóru cichej modlitwy.
W pewnym momencie usłyszał stłumione chrapanie. Poszedł w stronę źródła dźwięku, a jego oczom ukazał się rudawy wilk, pochrapujący cicho. Skierra wypowiedział słowa "Dziś wyda cię Pan w moje ręce." które zamieszczone są w świętej księdze. Uniósł kamień o ostrej krawędzi i zaczął cicho zbliżać się do wilka. Stał już nad nim, z kamieniem uniesionym nad głową i gotowym do uderzenia. Wtedy wilk się obudził.
Rude futro mignęło mu przed oczami. Kamień wypadł mu z ręki, a on sam z wilkiem przygniatającym go runął na ziemię. Rudy szybko zareagował i ugryzł go w lewe ramię. Po ramieniu Skierry rozszedł się okropny ból, taki jakby jego krew nagle zaczęła płonąć. Zamiast jednak krzyknąć z bólu wyrecytował: "Pod twoją obronę uciekamy się, święta Boża rodzicielko...". Wilk zdębiał, jakby ktoś go uderzył. Odwrócił głowę i pobiegł do lasu. Skierra jednak już tego nie zobaczył, zemdlony z bólu.

Otworzył oczy. Leżał bezwładnie z policzkiem przyciśnięty do ziemi. Zrobiło się już jaśniej, chociaż słońce nie zdążyło się jeszcze wyłonić spoza linii drzew. Spróbował unieść się, opierając na ręce, jednak tuż przed nim pojawiła się wilcza łapa. Cofnął się jak opatrzony, ale nad nim, ani dookoła niego nie było żadnych wilków. Jeszcze raz wyciągnął rękę przed siebie i że strachem zobaczył łapę wilka, z przywiązanym do jej przegubu krzyżykiem. Jego łapę. Chciał krzyknąć, ale z jego gardła wydobył się odgłos pomiędzy charkotem, a dławieniem się. Podniósł się i podbiegł na przełaj przez las.
Wypadł w końcu poza linię drzew. Przed nim roztaczało się małe jeziorko. "Skoro mam być potworem, będę martwym potworem" pomyślał Skierra. W tafli wody zobaczył swoje wilcze odbicie i zanurzył głowę, czy raczej łeb w wodzie, z zamiarem utopienia się. Liczył sekundy, ale nic specjalnie się nie działo. Dopiero po minucie poczuł ból w klatce piersiowej. Nagle coś mocno złapało go za ogon i wyciągnęło z wody.
Przed sobą zobaczył tego samego rudawego wilka, na którego zamierzał się dziś w nocy. Miał jakby przepraszający wyraz pyska.
- Wybacz, nie chciałem, żeby to tak wyszło. - usłyszał, mimo że był pewien że nikogo tu nie ma. Rozejrzał się, i rzeczywiście oprócz niego był tu tylko rudy wilk. - Ale następnym razem nie napadaj nikogo z zaskoczenia, dobrze?
- Yhm - mruknął potakująco, pamiętając, że gdy próbował krzyczeć wogóle mu nie wyszło, więc z mówieniem mogło być tylko gorzej.
- O rany, jak głupio - skomentował rudy - Będziesz jeszcze próbował się utopić? - dodał takim tonem, że aż zrobiło mu się głupio. - Skoro już wałęsasz się tu sam, może dołączysz do nas?
Spojrzał na niego pytająco. Rudy machnął łbem w stronę drzew, zza których wysunęły się dwa wilcze pyski.
Wogóle nie miał zamiaru do nikogo dołączyć, tym bardziej, że to przez jednego z nich stał się potworem. Ale następne próby samobójstwa na pewno szybko zostałyby przez rudego powstrzymane. Poza tym, święta księga zabraniała zabijać, choćby i samego siebie. Gdyby tylko wilk wtedy od niego nie uciekł, wtedy na pewno leżały już martwy i nie byłoby żadnego problemu. Nie mógł się zabić, toteż musiał żyć dalej, choćby nie wiadomo jak trudne by to było. A zdecydowanie łatwiej byłoby żyć w grupie.
- No. - spróbował powiedzieć, zapomniwszy, że przecież nie umie mówić. Ale słowo które powiedział wydało mu się w pełni zrozumiałe więc dodał - Dobrze.

Ostatecznie spędził z nimi dwa lata. Sfora była bardzo uprzejma i rozumiała, że jest wilkiem od niedawna toteż nie robiła mu wyrzutów, gdy coś było nie tak. Nauczyli go jak być prawdziwym wilkiem, jak polować i tropić w grupie. Dzięki nim dowiedział się też jak przetrwać samotnie w dziczy. Czuli się razem bardzo swobodnie i mimo iż żadne z nich nie posiadało ubrań to nie czuli się przy sobie skrępowani. Nikt też nic nie powiedział, gdy Skierra wybrał się by zrobić sobie przepaskę, na wypadek gdyby znowu mógł być człowiekiem.

Mniej więcej po dwóch latach, wracając że zdobyczą nie zastał swoich kompanów. Wyczuł, że udali się gdzieś na południe, a za nimi ktoś podążał. Nie wiedział kim był ten ktoś, ale wszystko wskazywało, że nie powinien się za nimi udać. Więc został sam, i wałęsa się teraz po lasach szukając swoich pobratymców. Mimo iż parę razy jeszcze natknął się na trop swoich i miał pewność, że oni natrafili na jego ślady, to wyczuł z nimi innego wilka, a oni nigdy nie zawrócili by się z nim spotkać.
  • Najnowsze posty napisane przez: Skierra
    Odpowiedzi
    Odsłony
    Data
  • Re: Prośby do Pani Losu
    Grzecznie poproszę o dokończenie tego nie do końca grzecznego wątku. Jako iż i tak zmierzał on do zakończenia z mojej strony i brakło jednego/dwóch postów, nie powinno być problemu z pomysłem. Chciałabym jedyni…
    314 Odpowiedzi
    146877 Odsłony
    Ostatni post 5 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Re: [Przystań portowa] Perfumy i jedwab
    - Tak myślisz? – spytał, z nutą ironii w głosie. – był miły, bo nie miał pojęcia kim jesteś. Gdyby wiedział, nie próbowałby szukać u ciebie pomocy, tak jak to zrobił. Po prostu nie znasz go dość dobrze żeby to …
    50 Odpowiedzi
    21530 Odsłony
    Ostatni post 5 lat temu Wyświetl najnowszy post
  • Re: [Przystań portowa] Perfumy i jedwab
    Melouria miała rację, mówiąc że miał problemy z ubraniami. Tak naprawdę jednak zgadzał się z tym twierdzeniem jedynie w innym jego znaczeniu. Skierra miał problem z noszeniem ubrań, a posiadanie na sobie jakich…
    50 Odpowiedzi
    21530 Odsłony
    Ostatni post 5 lat temu Wyświetl najnowszy post