Obdarzona poczuciem humoru oraz względnym wyrafinowaniem w obejściu Carrie na pierwszy rzut oka wydaje się osobą w miarę przyjazną i nieszkodliwą dla otoczenia. Jest to nieco mylna kwestia, bowiem Pokusa posiada typowe dla swojej rasy cechy charakteru - egoizm, dominacja, po części narcyzm, umiłowanie do wolności. Carrie nie przejawia przy tym skłonności do agresji, nie przepada też za nieuzasadnioną przemocą. Potrafi udawać słabą kobietę, którą trzeba się zaopiekować, ale tak naprawdę jest to silna psychicznie, wytrwała i odporna Piekielna. Carrie to wprawiona manipulantka, przy pomocy uzdolnień aktorskich jest w stanie omamić prawie każdego, by ten tańczył jak mu zagra. Do przywar Pokusy należy z kolei lenistwo, z tego powodu jak dotąd nie rozwija swoich zdolności magicznych, bo nie lubi zaprzątać sobie głowy nadmiernymi wysiłkami oraz zdobywaniem wiedzy, mimo że raczej szybko ją przyswaja. Carrie jest bardzo młoda, więc jej charakter nadal się kształtuje, z tej przyczyny nie posiada zbyt wielu cech wybijających się nad pozostałe. Lubi podróżować, spędzać czas na piciu eleganckich alkoholi, o ile zasobność portfela jej na to pozwala. Jeżeli w danej chwili nie posiada żadnego grosza, wówczas wykorzystuje innych do osiągnięcia korzyści materialnych. Potrafi godzinami oddawać się swojej największej pasji - malarstwu z natury. To ją odpręża i wprawia w dobry nastrój. Pokusa nie przepada za towarzystwem dzieci, żadnym dzieckiem by się z własnej woli nie opiekowała, trochę też patrzy z wyższością na opiekuńcze matki, które niekiedy spotyka na swojej drodze, ciesząc się z tego, kim jest i że nie ma tego rodzaju obowiązków. W walce jest średnia, ale jak trzeba, to się obroni bez większych kłopotów z racji swojej siły. Jak każda Pokusa uwielbia uciechy cielesne, ale to, co ją odróżnia od innych przedstawicielek jej rasy to cierpliwość. Trochę trudno w to uwierzyć, ale jeżeli sytuacja tego wymaga, nie zwykła się skarżyć, że proces trwa zbyt długo. Do jej kolejnej zalety należy umiejętność prowadzenia rozmów, potrafi słuchać a czasem nawet doradzi coś mądrego.

Pokusa jest średniego wzrostu, w swojej pierwotnej postaci posiada niewielkie rogi koloru ciemnobrązowego, parę krótkich również brązowych skrzydeł, jednak stwierdza się całkowity zanik ogona, co jest swego rodzaju mutacją genetyczną. Oczy Carrie są koloru niemal czarnego przyozdobione firaną czarnych rzęs i brwi. Włosy są koloru ciemnobrązowego, sięgające prawie do pasa, często upięte we frywolny, luźny kok. Kobieta ubiera się w ciemne barwy, najczęściej nosi swoją ulubioną czarną suknię z dużym dekoltem odsłaniającym znaczną część piersi. Te zaś są małe i nie rzucają się w oczy. Ogólnie jej figura należy do raczej szczupłych, choć istnieje pewien zaokrąglony zarys na linii bioder. Carrie może się pochwalić zgrabnymi pośladkami o średniej wielkości i czarującym uśmiechem, którym zwodzi swoich kochanków. Maluje się w sposób powabny, lubi podkreślać oczy, na powiekach widnieją czarne kreski dodające kobiecie elegancji, zaś na szczupłej, długiej szyi możemy dostrzec czarną tasiemkę pełniącą funkcję ozdoby. W uszach widnieją złote kolczyki, dodatkowo w prawym jest jeszcze jeden. Na jej twarzy odznacza się długi, szczupły nos, szerokie usta i lekko spiczasty podbródek. Carrie z pewnością należy do grona bardzo ładnych istot, z trudem można przejść koło niej obojętnie. Jej fizjonomia może kojarzyć się z aurą mroku i tajemniczości, co potwierdzają wzory widniejące na lewym ramieniu przypominające tatuaż - składa się on z bliżej nieokreślonych linii przywodzących na myśl wodne zmarszczki. Prawe ramię również zdobi coś na kształt tatuażu, tym razem są to czarne fale biegnące w różnych kierunkach. Symbole, które zostały wskazane wyżej znikają w dowolnym momencie a następnie ponownie się pojawiają i nikt nie wie dlaczego tak się dzieje. Kolor jej skóry jest trudny do sprezycowania, jednak na pewno należy do grupy lekko śniadych odcieni i nie ma nic wspólnego z tradycyjną bielą. Możemy śmiało powiedzieć, że skóra jest po prostu muśnięta słońcem - dotyczy to postaci ludzkiej, w swojej diabelskiej formie skóra jest ciemniejsza.

Jako człowiek przybiera zwykle formę, która niewiele różni się od tej pierwotnej. Również posiada ciemne włosy spięte w kok, tak samo nosi ciemne szaty i maluje się w identyczny sposób. Jedynie, co znika, to z pewnością rogi oraz skrzydła. Porusza się w sposób godny, niemal szarmancki, ma precyzyjne, delikatne, acz z drugiej strony, stanowcze ruchy. Inaczej mówiąc, kończy dany ruch dozą delikatności, ale gesty są śmiałe i konkretne. Głos trudny do opisania, z jednej strony, głęboki, niski, a z drugiej, klarowny i jasny. Na tej podstawie da się wysnuć wniosek, iż Pokusa jest pełna sprzeczności. Na pierwszy rzut oka jest tajemnicza, nie wiadomo jakie intencje nią kierują do końca. Z racji tego, że jest drobnej postury, raczej przypisuje się jej pozytywne i nieszkodliwe cechy.

Notatki na temat Carrie spisane przez anonimowego mężczyznę, stałego bywalca karczmy "Wisielec".

"- Jestem dzieckiem niczyim - powiedziała mi pewnego razu. I chociaż było to przykre, jej ton pozostał obojętny. Spojrzałem na nią z uwagą i zapytałem:
- Jak to? Każdy się od kogoś wywodzi.
- Ale nie ja. Jestem podrzutkiem, wychowała mnie nie biologiczna rodzina.
- Byłaś przez nich kochana?
Carrie odparła bez wahania:
- Nie sądzę.
Wtedy ją pokochałem. 
***
Minęło kilka miesięcy od kiedy ponownie ją ujrzałem. Nie pozwoliła się dotknąć, ani nie przystanęła ze mną na dłużej podczas naszego przypadkowego spotkania. Zdawała się zamyślona, daleka jakby. Zrozumiałem, że nigdy jej już nie odzyskam, nie przekonam do siebie, nigdy też mi nie zaufa. 
Nasza wspólna historia nie była długa, ale wystarczająca, żeby o niej opowiedzieć. Poznaliśmy się w młynie, do którego regularnie uczęszczałem a ona tam sprzątała. Pomagałem swojemu ojcu w gospodarstwie, doglądałem kurcząt, wypasałem owce, karmiłem bezdomne psy. W pewnym momencie podeszła do mnie nieznajoma kobieta i odezwała się:
- Jestem jak te psy, całkowicie bezdomna. Niczyja - zaczęła. W jej tonie nie było ani trochę skargi. Stwierdziła bardziej fakt. Podkreśliła następnie, iż nie ma zamiaru się żalić. Opowiedziała mi swoją historię a ja słuchałem urzeczony, albowiem nigdym nie spotkał tak pewnej siebie i silnej niewiasty. Nigdy nie zdradziła mi swojego pochodzenia. O tym, że jest Pokusą dowiedziałem się lata później od istoty magicznej, która ją znała i wyczuła aurę. Nie ukrywam, że byłem zdumiony, jednak potrzebowałem tej informacji, aby móc pogodzić się z jej odejściem.
Wbrew pozorom, nie wiedziałem o niej zbyt wiele. Carrie dała się poznać jako tajemnicza osoba, dość skryta i niewiele mówiąca. Ale jak już się odezwała, to z czymś konkretnym. Nie dzieliła też włosa na czworo, jak lubiła mawiać. Zadowalała się tym, co jest i czasami dziwiłem się, że nie prosi o więcej uwagi, pieniędzy, szczęścia - czegokolwiek. A mogłaby.
Nie robiła tego z prostej przyczyny - nie była człowiekiem, nie znała więc prawideł rządzących ludzkim światem. O tym jednak dowiedziałem się, jak już wspomniałem, dużo później.

Carrie opowiadała mi, iż nie ma pojęcia jak wyglądały okoliczności jej narodzin. Wychowała ją przybrana rodzina, miała też przyrodnie rodzeństwo. Została znaleziona w tobołku nieopodal lasu, a że akurat tamtędy przechodził pewien skromny drwal, wziął zawiniątko ze sobą. Następnie powiedział o znalezisku swojej małżonce i w ten oto sposób dziewczynka została przyjęta do swojej nowej rodziny. A może inaczej - rodziny w ogóle, bo żadnej innej nie posiadała..."

W tym miejscu notatki się urywają, dalszej części nie da się odczytać - papier, na którym zostały spisane uległ zniszczeniu. Mogą mieć około dziesięciu lat. Niewiele mówią nam na temat historii Carrie. Wynika z nich, że Pokusa nawiązała pewną zażyłość z mężczyzną niewiadomego pochodzenia. Na szczęście, po dziś dzień zachował się dziennik prowadzony niegdyś przez Piekielną. Dziennik do pewnego stopnia wyjawia co nieco o powyższej relacji. Mężczyzna ma na imię Leon, rzeczywiście pracował między innymi w młynie, gdzie pomagał w codziennych czynnościach. Jak twierdzi Carrie i to, co możemy odczytać między wierszami od Leona, jegomość był w niej nieszczęśliwie zakochany. Ich drogi rozeszły się, gdy Pokusa ruszyła w dalszą drogę zostawiając niedoszłemu ukochanemu jedynie krótki list:
"Leonie,
muszę wyruszyć w podróż. Nie gniewaj się. Czekają na mnie inne przygody oraz inni amatorzy wina. Nie szukaj mnie. Dzięki za wszystko, ale mam dość tych białych nocy.
Niecierpliwa Burzowa Chmura".

Jasnym jest, że to, co łączyło Leona i Carrie było wyłącznie platoniczne, co przeszkadzało na dłuższą metę ciemnowłosej.
Sądzi się, że kontynuacja tegoż wątku jest więc bezcelowa.
 
Wspomnień na temat swojej przeszłości Pokusa jako tako nie posiada, więc odtworzenie historii tej istoty jest niemal niemożliwe. Aby to uczynić, należałoby spytać kogoś, kto zna Piekielną dosyć dobrze, ale dojście do takich osób jest trudne. Wiadomo, że postać urodziła się z darem Magii Emocji, ale nie rozwija jej arkan. Co się tyczy umiejętności, większości wyuczyła się u swojej rodziny zastępczej. Pozostałą część zdobyła przy pomocy prób i błędów. 

Carrie obecnie pracuje dorywczo jako tancerka w karczmie "Wisielec". Nieoficjalnie mówi się, że tancerki poza warstwą artystyczną, wykonują również inne czynności względem gości, którzy im dodatkowo za to zapłacą. To właśnie w tym miejscu drogi Leona oraz Carrie ponownie się krzyżują.