Omar jest człowiekiem widocznym nie ze względu na swój wzrost ale sposób bycia. Mówi głośno, odważnie, pewnie. Potrafi być słuchającym ale i towarzyskim gadułą jeśli poleje się wystarczająco piwa. Z pozoru sprawia wrażenie surowego, konkretnego, szorstkiego, skupionego na swoim zadaniu. Ale to człowiek który pod tym wszystkim ma jeszcze mocno bijące serce. Gdyby zapytać go o cel w życiu, to było by bym utrzymanie pokoju w dziedzinie brata. Ale znajdą się ci którzy znają go znacznie lepiej i rzekną iż jego pragnieniem jest posiadanie rodziny i domu. Omar każdego dnia buduje dom ale nie dla siebie. Prawdziwym sobą bywa tylko na chwilę , rzadko kiedy nie zakłada maski. Najczęściej widuje się go jako surowego wojownika, oczekującego posłuszeństwa, karności, który wiele daje swoim ludziom ale i wiele oczekuje. W dworskich etykietach uchodzi za lekko dzikiego, nie próbując się nawet dopasować, uważa bowiem że nie jest "tresowanym psem". Od czasu do czasu uchodzi za gruboskórnego i nieokrzesanego.

Nie wiele osób zna prawdziwego Omara, taki bywa tylko w samotności lub w starej rezydencji Machaladzi. Omar kocha poezję i grę na instrumencie. Między bitwami w ponury wieczór, to prawdopodobnie on wyciągnie instrument by dodać otuchę pobratymcom. Piszę poezję i rysuje ale tego wstydzi się bardzo i wydaje to wszystko pod pseudonimem. Uwielbia kobiety, ich delikatność, towarzystwo, kiedy z nimi odpowiednio długo przebywa rozluźnia się. Od wielu lat studiuje kobiece ciało, szukając ideału, który jak wszyscy wiedzą nie istnieje. Jednak doświadczenie to spowodowało, że nie narzeka na brak zainteresowania ze strony pięknej płci. Wśród haremowych kobiet, można usłyszeć od czasu do czasu, gorącą historię związaną z Omarem. Najbardziej na świecie bliski jest mu jego  brat, za którego gotów byłby oddać życie. Omar wierzył, kiedyś w przeznaczenie które splata losy jego serdeczny przyjaciel medyk polowy Ibrahim Kavffte oraz Bashira dworu machaladzi - Jaśmina ab Aszajas. Omar rzadko ma czas na odpoczywanie, większą część życia spędza w siodle, w podróży , na wojnie, ale kiedy wraca do domu potrafi idąc przez ogród wpatrywać się w kwiaty, obserwować godzinami ptaki, owady czy nieśpiesznie wchodzące na nieboskłon słońce. Lubi też pracę w ogrodzie, odpręża go to i przynosi ulgę. 

Omar ma równie ciemne włosy co brat, ale ścięte na krótko, by były wygodne pod hełmem. Los nie obdarzył go szczególnie imponującym wzrostem ( 1,70 cm), za to dzięki codziennym treningom może pochwalić się wyrzeźbionym ciałem, silnymi mięśniami i krzepą. Twarz ma nawet bardziej ogorzałą niż brat i zdecydowanie mniej zadbaną skórą. Zarost nosi krótki ale za to używa do jego pielęgnacji pachnących ziół. Postawę ma absolutnie wojskową, tak samo jak sposób poruszania. Jest szybki, zwinny a chód ma pewny. Nosi się prosto, raczej w ciemne i mało zdobione szaty, dopasowane i nie krępujące swobody. Tu nie ma miejsca na wiszące rękawy, ozdobne pasy z tysiącami dodatkowych duperelek. Ale na oficjalnych uroczystościach ubierze bardziej wystawny kaftan czy płaszcz, nawiązujący jednak do tradycji wojskowej. Nie lubi jasnych kolorów i ostrych. Jego zakrzywiona szabla przy pasie jest nieodzownym towarzyszem, posiada ozdobioną pochwę i pas wysadzany klejnotami. Prosty , długi sztylet ma zwykle schowany w wysokich butach do jazdy konnej. 
Na całym ciele posiada wiele blizn i źle zszytych ran, na torsie i ramionach jest ich cała mapa. Na piersi dokładniej sercu miał stary tatuaż będący runą ochronną, teraz jest on przecięty szeroką blizną koszmarnie zszytą. Ozdób nie nosi prawie w ogóle po za kolczykiem w prawym uchu  i pierścieniem rodowym na prawej dłoni.
Kiedy patrzy się na Omara widzi się człowieka nadzwyczaj poważnego, któremu życie na pewno dało nie raz w kość, raczej nie uśmiechanie się na powitanie. Widać jednak że mu można zaufać, że z nim twoje bezpieczeństwo będzie zapewnione. Osoby słabe lub nie pewne będą szukać w nim oparcia i schronienia u niego. 
Mężczyzna ma męski, chodź nie szorstki głos, dość niski ale bardzo ciepły. Do żołnierzy mówi prostymi rozkazami, jeśli trzeba krzyknie, w trakcie rozmowy z kobietami głos zniża i nadaje mu bardziej łagodny wydźwięk. 

Omar był pierworodnym synem Amira Malika ab Machaladzi i Rahmy Ab Silther, czekali na niego dość długo, więc i jego narodziny przypieczętowane były radością. Rahma kazała z tej okazji co roku w noc narodzin syna przez 14 zim puszczać świetliste lampiony, w podzięce Bogom. Oczekiwała swojego najukochańszego syna. Omar świetnie pamięta rodziców, zapach słodkawych perfum ,które Rahma wytwarzała towarzyszyły mu co wieczór, kiedy matka czytała mu do snu. Pamięta jak ojciec tworzył cienie na ścianie, by opowieści matki nabrały życia. Był bardzo szczęśliwym dzieckiem, otoczonym troskliwą opieką, codziennymi lekcjami ale też surowymi zasadami. Czasami wieczorami grywał z ojcem w szachy lub przeprowadzał wrogie ataki swoją armią cynowych wojowników na ojca. Matka uczyła go czytać, pisać, malować, komponować utwory, grać na instrumentach i rozwijać wiele talentów artystycznych. Często też zapraszała wędrownych artystów by syn mógł obejrzeć ich występ. Nie zabrakło też miejsca na głębokie rozmowy, oraz naukę szermierki i jazdy konnej. Omarowi dni mijały szybko, przeradzając się w lata ciężkiej nauki i zdobywania wielu umiejętności. Cel jego życia zdawał się prosty - miał być władcą i nie mógł zawieść rodziców, ani poddanych. To wpływało na jego determinację w nauce prawa, traktatach wojennych, strategii i ciężkich treningach w walce. 

Wszystko zmieniło się kiedy miał 12 zim, Rahma zaszła znów w ciąże co było ogromną niespodzianką i radością dla rodu Machaladzi. Jednocześnie ród popadł w poważny konflikt z dwoma rodzinami kupieckimi z Baah-gadarw. Omar pamięta do dziś jak bardzo cieszył się wraz z rodzicami, a radość była jeszcze większa kiedy na świat przyszedł upragniony brat. Nie odstępował go na krok, opowiadając mu o każdym dniu i wydarzeniu. Mniej więcej w tym wieku Omar zrozumiał że wojsko, wojna, strategia i walka to jego cel w życiu, nie tron. Nim Agbar osiągnął 3 lata  rodzice zostali zamordowani, dwaj chłopcy zaś cudem wyprowadzeni przez służbę w ostatnim momencie. Wtedy doszło też do poważnych walk w mieście, które przesądziły o przyszłości Baah-gadar. Omar dość szybko powrócił z bratem do rodzimej posiadłości, ale zacząć być nie tylko bratem ale i ojcem dla Agbara. Jego potrzeby zaczęły znikać, zasłonięte dobrem brata i jego bezpieczeństwem. Wraz z pomocą nauczycieli i służby zaczęli wykuwać i tworzyć nowego przyszłego władcę. Wojen i wojennych zmagań przybywało więc tą część Omar wziął na sobie. Z czasem stał się coraz sławniejszym strategiem i dowódcą, przegrał wiele bitew, ale nigdy wojnę. Zebrał wokół siebie wiernych sobie ludzi, powoli forsując bratu drogę do tronu. A kiedy przyszedł czas, osadzając Agbara jako sułtana. Przydomek "Mały" wziął się z dwóch powodów, po pierwsze Omar jest nieco tylko niższego wzrostu niż przeciętny Mahalańczyk ( ale niższy od brata). Nie mniej przyjął ten przydomek po bitwie z samozwańczym sułtanem Imahrem Sulejman Ab Inashii, który rzekł " iż nie boi się kogoś tak Małego, że gdyby jego głowa wystawała nieco wyżej, ściął by ją sejmitarem z konia". Po bitwie pod Oazą Issalish, Omar osobiście ściął głowę Imahrema i przesłała ją do Baah-gadar jako dowód wygranej wojny.  

Sahir - jest białym smukłym koniem rasy pustynnej. Jest wytrzymały, uparty i pewny siebie. Jeśli Omar każe mu przeskoczyć wysoki wóz nawet się nie zawaha, szkolony jest by nie bać się ognia, trzasków i huków, w bitwie potrafi ugryźć lub nadepnąć. W tłumie będzie kroczył do przodu, nie bojąc się bliskości ludzi. Na sierści konia widać wiele większych i mniejszych ran, Omar poświęca im zwykle dużo uwagi w leczeniu i pielęgnowaniu konia

Alzali - ma kolor piaskowy, w niektórych miejscach sierść ma jaśniejszy odcień na grzbiecie ciemniejszy. Idealnie wpasowuje się w klimat miejsca w którym żyje. Jest dość nie zależny i jeśli chce iść polować odchodzi od Omara i powraca kiedy się naje. Potrafi zaskoczyć samego wojownika, kiedy niewidoczny  jak duch wychodzi nagle zza namiotu. Alzalia Omar znalazł, jako małego szczeniaka kiedy umierał na pustyni. Uznał że zaryzykuje i da mu szanse przetrwać. Wypuścił go na wolność kiedy zwierz odzyskał siły, ale nie odszedł a kontynuował marsz za wojskiem.