Jest łagodną duszą, która po matce odziedziczyła zdecydowanie i pewność siebie, zaś po ojcu wyrozumiałość i urok osobisty. Dziewczyna pełna pasji i ambicji, ciekawa świata, pojętna i pracowita. W naukę wkłada całe swoje serce i poświęcenie, uwielbia poznawać tajemnice otaczającego ją świata i nigdy nie zmarnowałaby okazji, by nauczyć się czegoś nowego. Rodzice są dla niej chodzącymi encyklopediami – matka w zakresie szeroko pojętej natury i sztuki, zaś ojciec w kwestiach moralnych oraz społecznych. Tak jak Nuka, dałaby się pociąć dla najbliższych, byle im się żadna krzywda nie stała. Nie brakuje jej odwagi, choć stroni od wszczynania konfliktów i obawia się bezpośredniej konfrontacji. Nachalnych adoratorów jednak potrafi zniechęcić do dalszych prób zaimponowania jej swoim jakże męskim i chamskim zachowaniem. Nie lubi, gdy ktoś jej się narzuca, wręcz tego nienawidzi – wtedy umie być zdecydowana i boleśnie szczera. Stara się działać rozważnie i nie dawać się ponosić emocjom, gdy już jakiś konflikt zaistnieje. Nie przeklina. Nigdy tego nie robiła, a i w jej obecności starano się unikać tego typu wyrażeń – to się tyczy w szczególności Nuki, bo gdy puszczały mu nerwy umiał rzucić dorodnym mięsem, i to nie raz. 
	Rodzice świata poza nią nie widzieli, dlatego dokładali wszelkich starań, by niczego jej nie brakowało. Otoczona była cały czas miłością i wsparciem, więc niemal ze wszystkiego się im zwierzała oraz rozmawiała na przeróżne tematy. Soleil jest otwarta i wyrozumiała ponad miarę – nie ocenia człowieka po pozorach, ale jest zdania, że nie ma się drugiej szansy na zrobienie dobrego pierwszego wrażenia. Posiada wysoką samoocenę i jest świadoma swoich wad, które jednakże nikną gdzieś pośród morza zalet. Dobrze znosi krytykę, lubi dyskutować o mniej lub bardziej poważnych sprawach, jest oczytana i wygadana. Uwielbia wszelkiego rodzaju bankiety, biesiady, festiwale, hulanki i swawole, jest istną duszą towarzystwa, dla niej żaden problem zagaić do kogoś, kto wydaje się jej wart poznania.

	Uchodzi za dziewczę urokliwe, o delikatnej, elfiej urodzie. Najbardziej wyróżniającą cechą, która przyciąga ciekawskie spojrzenia przechodniów są jej oczy – duże, jadowicie szmaragdowe, podkreślane czernidłem dla kontrastu ze szlachetnie jasną cerą. Pełne usta często maluje na różowo, i to tyle z jej makijażu. Uważa, że odrobinę więcej zepsułoby pożądany efekt, a efekt ten, przyznajmy szczerze, jest zniewalający. Kruczoczarne, długie do połowy pleców włosy zazwyczaj upina jakkolwiek lub zaplata w warkocz. Nigdy nie pokaże się w towarzystwie nieuczesana. Nawet na noc związuje włosy tak, by nazajutrz nie budzić się z artystycznym nieładem na głowie, więc zobaczenie jej w rozczochranej fryzurze stanowi nie lada wyzwanie. Uwielbia wszelkiego rodzaju ozdoby – od naszyjników, przez bransolety, aż po fikuśne spinki do włosów. Spinki te bardzo często mają kształt wielobarwnych kwiatów; zresztą dla niej wszystko, co ma motyw roślinny jest na wagę złota, dlatego nietrudno jest dopatrzeć się u niej kwiecistych wzorów. 
	Soleil jest dosyć wysoka – mierzy prawie trzy łokcie wzrostu (około 175 cm), w czym z pewnością maczała palce elfia krew ze strony matki. Jest smukła i szczupła, jak sarenka, a nosi się godnie, z wdziękiem, ale giętko oraz płynnie, jak przystało na damę. Bywają wyjątki od tej reguły, lecz w eleganckim towarzystwie nigdy nie wychodzi poza ramy nabytej etykiety i dobrego smaku. Gdy się do niej podejdzie można wyczuć śmiały zapach bzu, który towarzyszy jej na każdym kroku. Innych perfum nie używa, zawsze tych samych. Najczęściej przywdziewa lekkie, zwiewne suknie w jasnych kolorach, które symbolizują ciepłe pory roku. Lubi chodzić na boso, ale nie pogardzi ładnymi pantofelkami. 
	Ludzie powiadają, że jej głosu można słuchać godzinami – jest miękki, czysty i dźwięczny, przez co dziewczyna urzeka już od pierwszego wypowiedzianego przez nią słowa. W dodatku mówi wyraźnie i melodyjnie, ładnie akcentując i intonując swoje wypowiedzi. Nie dziwota więc, że gdy zabiera głos to reszta towarzystwa milczy.

	Soleil przyszła na świat jako córka Nuki Eskera oraz jego narzeczonej, Ahné. Rodzice z niecierpliwością wyczekiwali jej narodzin, by obdarzyć ją miłością i otoczyć opieką. Z pozoru do tego nieprzygotowani dawali sobie świetnie radę, choć przez pierwszy rok dziewczynka okropnie płakała, ale najwyraźniej taki miała kaprys. Mała Soleil była bardzo oszczędna w słowach, choć dość szybko nauczyła się liter, lecz zamiast je wymawiać, pokazywała palcem, gdy jakąś zobaczyła i wymawiała jej nazwę. Kiedy dziewczynka poznała Dżariela, brata Nuki i przyjaciela rodziny, mama opowiedziała jej o błogosławieństwie, które zesłał anioł zanim przyszła na świat. Od tamtej pory mała Sol zapatrzona była w stryjka Dżariego niczym w złotą monetę. Nuka śmiał się, że jego przyjaciel odgrywa rolę dobrego wujka, rozpieszczając bratanicę i będąc na każde jej wezwanie. 
	Życie Soleil do tej pory wypełnione jest miłością i akceptacją rodziców. Już w bardzo młodym wieku odkryła w sobie zafascynowanie roślinami, od tamtej pory dopieszczając wiedzę o nich. Zakochana w kwiatach, ich kolorach i kompozycjach, zaczęła sama je hodować i układać bukiety, a kilka z nich powędrowało nawet na pałacowe stoły, więc dumnie doskonali tę umiejętność aż po dziś dzień. Rodzice nie zmuszali jej do niczego, pozwalając jej samej odkrywać swoje zainteresowania oraz talenty, jednak jeszcze będąc w ciąży Ahné czuła, że dziecko będzie obdarowane talentem magicznym, więc oboje wraz z Nuką byli przygotowani na to, by w odpowiedniej chwili zająć się kontrolowaniem daru córki. Dziewczynka wiele razy ukazała swoje zdolności przypadkowo; najtrudniejsze do zniwelowania były motylki, które wplotła Nuce do głowy za pomocą magii iluzji. Biedny widział je przez dobre trzy dni, aż w końcu Ahné odkryła, jak się ich pozbyć. 
	Bardzo szybko odkryli, że Soleil kocha śpiewać i, co lepsze, ma do tego warunki. Uczyła się więc przez kilka lat pod okiem odpowiedniego instruktora, napawając rodziców coraz większą dumą. Stała się najznamienitszą śpiewaczką w rodzinie oraz wystąpiła kilka razy na adriońskich festynach, posyłając swoje zdolności w świat. Ma skrytą nadzieję, że kiedyś zostanie zaproszona na królewski dwór, by śpiewać władcom dla ukojenia nerwów. 
	Pewnego dnia silnie zachorowała, tak mocno, że nie potrafiła wyjść z łóżka o własnych siłach. Ahné zdołała zachować trzeźwość umysłu, lecz Nuka wychodził z siebie, panikując i starając się za wszelką cenę znaleźć przyczynę niedyspozycji córki. Wezwał więc najlepszego uzdrowiciela w mieście, a po długiej kwerendzie dowiedzieli się, że Soleil tak źle poczuła się przez zjedzenie indyka. Od tamtego czasu dziewczyna nawet nie zbliża się do czegokolwiek, co jest martwe. 
	Ale to nie koniec tragicznych wydarzeń, bo nabawiła się kolejnej fobii. Gdy miała z piętnaście lat, będąc sama w domu, zeszła do piwnicy. Zamknęła za sobą drzwi, by przypadkiem się nie otworzyły od przeciągu, ale klucz wpadł jej do szczeliny w podłodze. Bez okien, bez światła, bez możliwości wyjścia przesiedziała prawie dwa dni w piwnicy, słysząc jedynie drapanie i popiskiwania szczurów w ścianach. Próbowała wyważyć drzwi, ale miała niewystarczająco siły. Próbowała otworzyć zamek improwizowanym narzędziem, ale było za ciemno, by cokolwiek udało jej się dostrzec. Rodzice byli wówczas na pogrzebie matki Ahné; kiedy wrócili, zastali ciche głosy dochodzące z piwnicy. Nuce udało się wyważyć drzwi, po czym wyniósł wystraszoną córkę z tej ciemnicy. Od tamtej pory Soleil boi się ciemnych, ciasnych pomieszczeń.
	Nuka, będąc człowiekiem o dość szemranej przeszłości, chciał uchronić od niej córkę; jeszcze bardziej pragnął, by nigdy nie stała się czyjąś ofiarą, dlatego sam podjął się nauczania jej samoobrony. Mając mieszaną krew Soleil nie jest tak delikatna jak elfy czystej krwi, ale jest równie szybka co one, więc to tylko działa na jej korzyść. Nuka wpoił jej, że jeśli znajdzie się w niebezpieczeństwie, to albo ma uciekać, albo uderzać przeciwnika w słabe punkty, których zdołała wyuczyć się już na pamięć. Na szczęście, nie miała jeszcze okazji, aby wykorzystać tę wiedzę w praktyce, lecz co jakiś czas i tak wracają z ojcem do ćwiczeń, by nie wyszła z wprawy. W pewnym momencie, może jako sześciolatka, upodobała sobie wypady na polowania z ojcem, podczas których Nuka pokazywał jej różne sztuczki łowieckie, od razu ucząc ją, jak przetrwać w dziczy. Daleko jej jeszcze do bycia mistrzynią w tej dziedzinie, ale z takim ojcem niedługo jej to zajmie. Na razie uznaje, że nie jest jej to aż tak niezbędne do życia, zważywszy na to, jaki styl prowadzi.
	W swoim życiu dziewczyna była w dwóch związkach, które okazały się absolutnym nieporozumieniem. Schemat w obu przypadkach był taki sam: z pozoru mili młodzieńcy z jakimś tam wykształceniem, bogatym rodowodem, wychowani i ułożeni w rzeczywistości okazywali się być szowinistami i seksistami, w dodatku nad wyraz nachalnymi dupkami. Soleil pogoniła każdego z nich z odbiciem jej dłoni na ich policzkach i od tamtej pory jest sama i szczęśliwa, że nikt nie narzuca jej swojego światopoglądu. 
	Odwiedzała wraz z rodzicami dwór arturoński: po pierwsze po to, aby zaznać innej kultury i życia pałacowego, a po drugie po to, by nie zostawała sama w domu. Poznała więc miasto dosyć dobrze, nawet niektóre mroczniejsze dzielnice, ale nigdy się do nich samotnie nie zapuszczała. Na audiencjach czy zebraniach rady bywała rzadko, bo nie chciała robić tam za sztuczny tłum, a poza tym nie interesowała się tak bardzo polityką, jak niektórzy by tego chcieli. Zwiedzała więc tereny dookoła zamku oraz okoliczne muzea, galerie sztuki, ale także karczmy i inne przybytki nastawione na turystykę. Nie traktuje Arturonu jak drugiego domu, lecz czuje się w nim dobrze; tak w mieście, jak i na dworze królewskim, choć dostrzega zawistne spojrzenia niektórych z dwórek.
	

	Dwupiętrowy dom usytuowany zaraz przy Bramie Południowej. Po szachulcowej fasadzie wiją się bluszcz i dzikie wino, a otoczona jest kordonem wielobarwnych kwiatów, przy których brzęczenie zapylaczy nigdy nie ustaje. Mahoniowe drzwi frontowe okraszone są fioletowym powojem, a okiennych doniczkach gęsto rosną karminowe i ciemnofioletowe petunie. Wnętrze jest dosyć skromnie urządzone - na parterze znajdują się łaźnia, kuchnia oraz przestronny salon, pełen egzotycznych roślin. Schody wyłożone miękkim dywanem prowadzą na piętro, gdzie ilościowo przeważają sypialnie, bo jest ich aż trzy, z czego jedna należy do Soleil, druga do jej rodziców, zaś trzecia jest przeznaczona dla gości. Jest też tam biblioteczka, a do księgozbioru dorzucony został wygodny fotel.
	Dom posiada ogród na tyłach, na tyle duży, by pomieścić w sobie dwie oszklone altany: jedną przeznaczoną do uprawy wrażliwszych kwiatów, drugą do uprawy warzyw i owoców. Znajduje się w nim również stara wierzba płacząca oraz kilka rodzajów klonów, między którymi ustawiona została ładnie rzeźbiona ławka.