Jak większość pradawnych istot jest odpowiedzialna i służy dobru.Choć odpowiedzialna, to trochę przesada.Jest wciąż spontaniczna i żywiołowa, 

przez co ciągle wpada w kłopoty, ale zawsze ze spuszczoną głową potrafi powiedzieć przepraszam. Jest ufna, ale nie naiwna.Potrafi wyczuć 

podstęp.Jest bardzo miła.Umie współczuć.Jest bardzo ostrożna, po tym jak po pokazaniu ludziom swoich zdolności chcieli spalić ją na stosie. 

Pomaga każdemu jak tylko może.Kocha magię i uważa że nie może bez niej żyć.

Jaka piękna kobieta!- to pierwsze słowa które przychodzą na myśl każdemu kto ją ujrzy po raz pierwszy.Jest szczupła, ale niezbyt wysoka.Ma 

pełne czerwona usta i przepiękne długie włosy w tym samym kolorze, które zwykle chowa pod kapturem.Trudno stwierdzić jaki kolor mają jej oczy, 

bowiem zmieniają barwę zależnie od jej nastroju.Ubrana jest w długą do kostek czarną suknię ze złotymi haftami na rękawach i z dekoltem. Na 

sobie ma także czarny płaszcz z podobnymi haftami.Na piersi ma znamię w kształcie pentagramu, jednak pod suknią widać tylko jego mały 

fragment.Nosi wisiorek z zaklętą klepsydrą od swojego starszego brata.Nikt nigdy nie odgadł ile ma lat.

Księżniczka odległego państwa, tak odległego i starego że nie ma go już na żadnych mapach, czarodziejka Sunniva była bardzo samotną osóbką. 
Jej ojciec nie wiedział nic o zdolnościach córki, a bała mu się ich pokazać, bowiem skończyła by na stosie jak większość kobiet w tym kraju. 
Wszystko się zmieniło gdy poznała Amrasa, pradawnego czarodzieja. Zakochali się w sobie. Na początku król był wszystkiemu przeciwny, ale gdy 
tylko Amrasowi udało się uratować królestwo (a to zbyt długa opowieść by móc przekazać ją teraz) zmienił zdanie. Sunniva i Amras pobrali się. Mieli 
syna, Arnila.Arnil-po dziadku od strony ojca. Pięć lat później urodziła się Charlotta Sunniva.Imię ma po babce i swojej ukochanej matce.Mimo 
różnicy wieku rodzeństwo bardzo się kochało.Razem uczyli się zaklęć i mowy demonów.Na początku byli bardzo niezgrabni, jeśli chodzi o zaklęcia, 
ale z czasem stali się bardzo dobrymi młodymi czarodziejami.Zawsze wieczorem siadali razem i odpowiadali o tym czego się nauczyli.W rodzinie 
Amrasa z pokolenia na pokolenie przechodziła pewna zaklęta klepsydra.Pokazywała ona ile życia pozostało temu , kto ją dotknie, lub o kim pomyśli 
jej właściciel.Dostał ją Arnil.Charlottcie zawsze podobała się ta niezwykła rzecz.Pewnego dnia Arnil postanowił że wyruszy w świat aby nauczyć się 
więcej, jeśli chodzi o magię.Jego młodsza siostra bardzo płakała i prosiła by został.W tajemnicy przed rodzicami dał małej czarodziejce klepsydrę. 
Ukryła ją i uważała za jej najcenniejszy skarb.Każdego dnia stawała na schodach wiodących do zamku i czekała na starszego brata. ''On wróci!''- 
zapewniała wszystkich.Z biegiem lat powtarzała to coraz rzadziej.Bała się ze już nie żyje, ale klepsydra pokazywała jej że jeszcze dużo życia przed 
nim.Przynajmniej to ją pocieszało. Minęło wiele lat. Stary król zmarł, ale Charlotta z rodzicami wcale się nie postarzeli.W końcu w kraju zaczęła 
panować zaraza.Oczywiście, rodzina królewska była odporna na takie choroby.Ale rodzice czarodziejki także zachorowali i zmarli.To było dość 
dziwne, bo choroba postępowała powoli i wyniszczała organizm, a oni zmarli tak nagle.Z dnia na dzień z zamku zaczęła odchodzić służba.W końcu 
została tylko Charlotta i ochmistrz królestwa.To on kazał się jej wynieść z zamku i nigdy więcej nie wracać.Charlotta zrozumiała że to on stoi za 
śmiercią jej rodziców- otruł ich. Ochmistrz był znakomitym czarodziejem.Właściwie to czarnoksiężnikiem.Znał cały Krąg Żywiołów, a nawet zaczął 
uczyć się Kręgu Egzystencji.Jak się później okazało wdarł się do zamku podstępem i zdobył urząd ochmistrza królestwa.Charlotta chciała się go 
pozbyć! Jednak walka z nim skończyła się dla niej ciężkimi ranami.Zrozpaczona zabierając wszystkie najpotrzebniejsze jej rzeczy uciekła z 
zamku.Postanowiła że odnajdzie swojego starszego brata, choćby nie wie co!Chciała pomagać ludziom z wiosek które omijała, ale parę razy o mało 
nie skończyło się to dla niej stosem.Zawsze po jej stronie stała jakaś wyższa siła -duchy rodziców czuwały nad nią, a klepsydra pokazywała że 
będzie żyć jeszcze wiele tysięcy lat.Od tamtego czasu jednak uważa na to żeby przypadkiem jakiś wieśniak nie zobaczył jej zdolności.Od czasu do 
czasu słyszała pogłoski o tym że jej kochane państwo zostało podbite, a zamek spalony,jednak temu łajdakowi, ochimstrzowi udało się zbiec i wciąż 
żyje.Zaklęta klepsydra mówiła to samo.Wędrując nauczyła się wielu przydatnych jej rzeczy,Pragnie poznać wszystkie kręgi, co zajmie jej zapewne 
wiele lat, zemścić się na ochmistrzu za jej rodziców, a przede wszystkim odnaleźć swojego starszego brata Arnila. 
Nie podda się dopóki tego nie osiągnie.