Pełen energii i optymistycznego nastawienia do świata. Azra wszędzie widzi plusy, rzadko się dołuje, a wszelkie problemy stara się rozwiązać jeszcze przed ich powstaniem. To pragmatyczny człowiek o nie skoplikowanej naturze hodowcy koni. Urodzony i wychowany na farmie już od najmłodszych lat nauczony żeby na siebie pracować i nigdy się nie poddawać. Nie ma w nim lenia ani obiboka, pracuje ciężej niż mrówka i do tego ponad własne siły, które zregeneruje w kilka godzin. Ciężko określić co go napędza, ale piwo i kobiety to napewno dwie z wielu opcji. Azra stara się zawsze chodzić uśmiechnięty, co nie znaczy, że nie można go zdenerwować. Do bitki jest tak samo chętny jak do szklanki, a uwierzcie, nie chcecie go spotkać samego w ciemnym zaułku. Dusza towarzystwa, która nie lubi siedzieć z tyłu, woli działać, a czasami być w centrum uwagi. Bardzo szybko zjednuje w sobie ludzi, zwłaszcza innych chłopów, z którymi może porozmawiać o trudach ich klasy społecznej. Szlacheckie pochodzenie nic dla niego nie znaczy, Azra wierzy w ludzi, nie w tytuły i pieniądze. Chodzi w tym oto, że w razie konfliktu poprze chłopa z racją niż króla z pieniędzmi. Szczery i uczciwy, choć miewa swoje słabostki. Szczególnie kiedy stara się o względy pięknych kobiet. Kobieciarz bez dwóch zdań, ale ze swoistym honorem, a nie bywalec zamtuzów i domów publicznych. Nie zna pojęcia chciwości, bardzo ceni sobie prywatność i możliwe, że dogadałby się z samym diabłem.

bCiało:/b

Przystojny i konkretny kawał mężczyzny - tak opisała go większość kobiet, które miały styczność z tym prostym człowiekiem. Nie można odmówić im racji. Mimo surowych rysów, w swoich stronach, Azra uchodzi za bardzo przystojnego człowieka, któremu nie sposób odmówić. Mierzy blisko metr i osiemdziesiąt centymetrów wzrostu i choć jest szczupły, to jego mięśnie są podkreślone i dobrze widoczne, kiedy mokra koszula przylegnie do ciała. Wielu uważa go za słabego, głównie ze względu na wiszące na nim ubranie oraz miękki chód, wyrobiony przez lata jazdy na oklep. Dłonie szorstkie, poprzecinane dawnymi odciskami od pracy w polu. Słowem typowy rolnik.



bGłowa/b

Hamnisz sam się strzyże, a efekt, który osiąga jest satysfakcjonujący. Przynajmniej w jego mniemaniu. Jego głowa, twarda i okrągła jest w dużej mierze wygolona, a miejsce włosów pokrywa sztywna, krótka szczecina. Wyjątkiem jest podłużne pasmo brązowych włosów, zwane osełedecem, które bierze swój początek na czubie i opada wzdłuż lewej lub prawej strony twarzy. Azra nosi go czasem zaczesany za ucho, by nie właził w oczy podczas walki lub pracy. Twarz pogodna i przystojna, pełna wigoru i młodzieńczej siły, choć widać, że należy do człowieka, które swoje już w życiu przeżył, ale jednocześnie nie śpieszno mu do grobu. Pod orlim nosem pełne, zawsze uśmiechnięte usta, a nad nimi długie, sumiaste wąsy, opadające wzdłuż kącików ust aż do podbródka. Oczy duże, brązowe i roześmiane jak u dziecka.



bUbiór:/b

Azra nie gania za modą, gdyż jako rolnik pracuje w tym, w czym śpi, a chodzi w tym, w czym je i na odwrót we wszystkich możliwych kombinacjach. Dlatego w kwestii wyboru garderoby cechuje go pewien pragmatyzm. Po pierwsze koszula: biała, z długimi, podwiniętymi rękawami, rozcięta na piersi oraz z położonym kołnierzem. Jeśli chodzi o rozmiar to jest ona za duża i luźniejsza, by nie krępowała ruchów. Po drugie spodnie: workowate szarawary z czerwonej tkaniny, szerokie na co najmniej dwóch jego postury, wetknięte w cholewy butów. Te z koleji wykonane są z garbowanej skóry na obcasie, z krótką cholewą i spiłowanym czubem. Brak tu jakichkolwiek pasków i klamerek - wykonano je na miarę. Kolejnym elementem jest pas w stalowobłękitnym odcieniu, owinięty trzykrotnie wokół bioder mężczyzny. Idealnie komponuje się on z barwami góry i dołu. Na nim Azra nosi mniejszy, brązowy, skórzany pasek, do którego przymocowana jest torba, sakwa z tytoniem, pistolet i szabla. Na prawej ręce grubsza rękawica.



bChód i głos:/b

Pierwszy bardzo lekki i sprężysty, jakby Azra od setek lat siedział w siodle. W rzeczywistości siedział on na grzbiecie konia, gdyż nie stosuje czegoś takiego jak siodło. Mężczyzna porusza się pewny siebie i bez lęku czy nici zakłopotania. Wynika to pośrednio z jego charakteru. Głos natomiast ma donośny i bardzo ciepły, przyjacielski. Na próżno szukać w nim wrogości lub gniewu. Gdyby chciał, mógłby zostać świetnym śpiewakiem.

Dzieciństwo:
- Tomir! Joth! Ukryjcie mnie! - zawołał od progu Azra, cały ubłocony i podrapany przez gałęzie, chowając się za plecami starszych braci, którzy właśnie wychodzili polować, o czym świadczyły dzidy w rękach i ubrania zmoczone zwierzęcą krwią. Słysząc jego poddenerwowanie, mężczyźni oszczędzili sobie zadawanie zbędnych pytań i czym prędzej stanęli ramię w ramię, zasłaniając sobą chłopaka. I w sumie dobrze zrobili.
Ledwie drzwi zdołały się domknąć, stanął w nich wysoki i siwowłosy jegomość, którego twarz mieniła się chyba wszystkimi odcieniami czerwieni, a oczy zżerał gniew.
- Gdzie on jest?! - zaryczał, kiedy jego nogi pojedyńczo przekraczały progi domu. - Gadać!
- Pewnie w stajni - odpowiedział Tomir, wyższy od Jotha o kilka cali, ubrany w skórę niedźwiedzia i buty z bobra. Jako najstarszy z rodzeństwa czuł się za nie odpowiedzialny, a co za tym idzie kłamanie ojcu w twarz, by ocalić braciom tyłki opanował już do perfekcji.
- Albo nad stawem - dodał chłopak po prawicy Tomira, poprawiając czapkę z lisa, która co chwila zsuwała mu się na oczy.
- Sprawdzałeś na górze? - zapytał znów pierwszy, drapiąc się po karku.
- Lub w kuchni - podjął po chwili drugi, wyciągając z kieszeni jabłko, w które następnie się wgryzł. - A kogo dokładnie szukasz?
- Azry! - wypalił gniewnie ojciec siedmiu synów, biorąc się pod boki. - Ten mały szkodnik znowu ukradł mi konia i pojechał na bagna.
- Anabell czy Grota?
- Grota!
Na to hasło Tomir i Joth popatrzyli po sobie niepewnie, a następnie zgodnie skinęli głowami i wspólnymi siłami przyszpili rozgniewanego ojca do ściany.
- Azra uciekaj! Mama jest w ogrodzie! - wrzasnęli chórem, robiąc miejsce najmłodszemu, który wystrzelił jak z procy i przecinając korytarz, wypadł przez drzwi dworku wprost na zieloną trawę. Twarz starszego mężczyzny stężała natychmiast na widok oblepionego błotem siedmiolatka w podartej koszuli, który ze zwinnością elfa minął kotłujących się Hamniszów i pobiegł szukać schronienia przed pasem u swojej rodzicielki.
Niestety ledwie Azra opuścił dom, Tomir i Joth pędzili już za nim, wymachując rękoma w stronę powracających znad stawu pozostałych członków rodzeństwa i wskazując na goniącego ich, rozgniewanego ojca.
- Hegi, Bart do ogrodu! - zawołali w trójkę, kiedy ich oczy się zrównały. - Gdzie Otis i Sav?!
- Otis pomaga matce przesadzać róże! - odpowiedział między kolejnymi sapnięciami Hegi, ubrany jedynie w krótkie spodnie i słomkowy kapelusz. W lewej ręce trzymał wędkę, w drugiej świeżo złowioną rybę, która trzepotała w rytm jego biegu.
- A Sav w polu! - dodał Bart, który o dziwo, będąc lekko przy tuszy, był jednocześnie najszybszy z całej zgrai. - Co kto zrobił?
- Azra ukradł ojcu Grota i pojechał na bagna! - wyjaśnił na prędce Tomir, łapiąc w locie najmłodszego brata i przerzucając go sobie przez bark, przyśpieszył na ile pozwalały mu płuca.
- Nie moja wina, że się wystraszył węża i wpadł w błoto! - tłumaczył się Azra.
- Twoja boś głupi - wtrącił Joth jednym susem pokonując płot. - Ojciec wczoraj go wyczyścił. Wiesz jak ciężko wyszorować białego ogiera z czarnej mazi?
- Niemal tak ciężko, jak namówić słońce żeby przestało świecić - odpowiedział z któryś trzymających się z tyłu Hamniszów, zakładając rygiel na ogrodową bramę, by dodatkowo utrudnić ojcu dotarcie do nich, kiedy oni będą ukrywać Azrę przed pasem. - A wogóle to jak tyś go dosiadł? Bydlę jest trzykrotnie większe od ciebie.
- I z pięciokrotnie mądrzejsze. Nawet Tomira potrafił zrzucić z siodła.
- Zdjąłem mu siodło i uprząż - wyjaśnił Azra, ocierając twarz z nadmiaru błota i drobnych kropelek krwi. - Biedak tylko się w nim męczył.
- Ojciec wpadł w szał.
- Nie pierwszy i nie ostatni raz - podsumował najstarszy z braci, ryjąc żwir obcasami, kiedy wyhamowywał przed starszą kobietą w długiej, niebieskiej sukni, nachylonej nad krzakiem róż. Stojący obok niej młody chłopak w czerwonej kamizelce popatrzył na nich, jak na wariatów, a następnie uśmiechnął się podstępnie i wepchnął najmłodszego z nich za swoje plecy. Był już bezpieczny...

Dorastanie:
- Rękę trzymaj wyżej - tłumaczył Azrze Tomir, unosząc ostrze swojej szabli na odpowiedni poziom. - A nogi szerzej. Nie możesz dać się wytrącić z równowagi. Pamiętaj, że nigdy nie wiesz z kim będziesz walczył.
- Tak lepiej? - zapytał najmłodszy z Hamniszów, przybierając postawę do walki, a w następnej chwili skrzyżował z nauczycielem swój oręż. Stal szczęknęła o stal, rozdzierając grobową atmosferę na pół.
Atak, atak, obrona i wypad. I od nowa. Ten sam, powtarzający się schemat Azra wałkował już trzydziesty dzień odkąd poprosił starszego brata o lekcje szermierki. Ten, nie mając jak mu odmówić, zgodził się przekazać bratu całą swoją wiedzę zdobytą na ćwiczeniach z ojcem, a później z młodszym rodzeństwem.
- Pewniej ręka, nie machają nią jak cepem - szydził Joth, trzymając się w bezpiecznej odległości po za areną.
- Daj mu spokój - wtrącał co jakiś czas Sav, podgryzając długie źdźbło trawy. - Kiedyś się nauczy. Sam, pamiętam, miałem w tym trudności.
- I koniec końców lepiej idzie ci wymachiwanie kosą niż szablą - wybuchnął śmiechem Hegi, wkładając słomkowy kapelusz, by chronić głowę przed upałem.
Tego dnia upał doskwierał niemiłosierdzie, palił karki pracujących w polu chłopów, wysuszał rzeki i odbierał chęci do życia. Mimo to siedmiu mężczyzn nie zwracało na to uwagi i otoczywszy arenę półkolem, poddali się zabawie, rozmowom i treningowi, odganiając myśli od niedawnych, przykrych dla duszy, wydarzeń.
- Lepiej - znów odezwał się Tomir, pozbawiając broni swojego ucznia i odrzucając ją na piasek. - Ale wciąż za dużo myślisz. Nie patrz mi w oczy tylko na ręce. Z oczu odczytasz tylko moje zamiary, ale ruchy przewidzisz patrząc na narzędzia, którymi się posługuję.
- Jasne - powiedział Azra, siadając w cieniu starej jabłoni, robiąc miejsce Jothowi, którego ręce świeżbiły od dłuższego czasu.
- Jeszcze będzie z ciebie szermierz, zobaczysz - pocieszył go Otis, ocierając pot z czoła. - Może nawet lepszy niż jeździec.
- Niemożliwe - zaśmiał się Bart. - Nikt tak nie radzi sobie z końmi jak nasz Azra. Pamiętacie, jak ukradł ojcu Grota?
- Pamiętam aż za dobrze - przyznał Hegi. - Biały koń po uszy usmarowany w błocie. Ojciec wściekł się wtedy nie na żarty i gdy już sobie pokrzyczał, zamknął młodego w stajni. Kazał mu wyczyścić wszystkie kuce albo nici z kolacji.
- Też mi kara - mruknął Azra, zadzierając nosa, na co wszyscy jego bracia wybuchnęli donośnym śmiechem. - I tak spędzałem w stajni więcej czasu niż w domu. Spałem tam, jadłem, trenowałem...
- I poznawałeś córkę sąsiadów - wtrącił Sav, rzucają w młodego trawą.
- To było dawno i nie prawda - żachnął się Azra i uśmiechnął podstępnie.
- Zaledwie wczoraj - powiedział z rozbawieniem Otis, poklepując go po ramieniu. - Widziałem, jak ją nad ranem odprowadzałeś. Całą w skowronkach...

Dorosłość:
- Wiecie, że nie musicie wyjeżdżać, prawda? - zapytał troskliwie Tomir, zbierając wszystkich braci pod starą jabłonią, u stóp której kiedyś razem trenowali. Sześć rasowych ogierów stało nieopodal, gotowych do dalekiej drogi po za granice Demary, a może nawet i Alaranii. Ponury humor udzielił im się tak samo, jak ich właścicielom, ale wszyscy wiedzieli, że ten dzień kiedyś nastąpi. Nie należało przed tym uciekać.
- A co to zmieni? - zagaił Joth, opierając się plecami o pień i ze wzrokiem utkwionym w horyzont, splunął gdzieś na bok. - Farma już nie jest taka sama odkąd odeszli rodzice. Do tej pory wszystkiego pilnował ojciec, a my tylko wykonywaliśmy rozkazy, pracując na utrzymanie folwarku. Bez niego upadamy, ale może to i lepiej. W końcu życie farmera to nie wszystko. I tak się cieszę, że pociągnęliśmy te sanki jeszcze kilka zim.
- Masz rację, ale na niczym innym się nie znasz. I co teraz? Pojedziesz do Demary? Do Fargoth, Trytonii, Valladonu? I co będziesz tam robić? Tu masz przynajmniej dach nad głową.
- I wiele złych wspomnień - dodał Hegi, ostatni raz zerkając na dach posiadłości, wznoszącej się ponad ich głowami na łagodnym wzgórzu.
- Co zamierzacie?
- Ja jadę do Fargoth - odpowiedział Sav, pukając palcem w pochwę szabli. - Podobno szukają zwiadowców do oddziałów konnych. Nadam się w sam raz. W końcu jako jedyny potrafiłem się nie zgubić sam w lesie.
- A ja i Hegi będziemy w Leonii - dodał Otis, kładąc dłoń na ramieniu młodszego o rok braciszka. - Stryj Deryl przygarnie nas w stoczni. Będziemy budować statki dla wojska.
- A ty, Bart?
- Słyszałem, że w Elisi zawsze przygarniają chętne ręce do pracy. Pojadę i popytam.
- Fargoth, Leonia, Elisia - podsumował Joth i westchnął, przenosząc wzrok na mała karawanę długouchych elfów, która na niego czekała. - Gdybyście mnie szukali, będę w Kryształowym Królestwie. Moja żona niedługo urodzi.
- A ty, młody?
Oczy wszystkich skupiły się na Azrze i jego rozmażonych, brązowych oczach, patrzących bezpamiętnie przed siebie.
- Będę tam, gdzie poniesie mnie droga - odpowiedział zagadkowo Hamnisz. - Skoro Tomir tu zostaje to przynajmniej mam do czego wracać.
- Wszyscy macie - poprawił go pierworodny, kładąc dłoń na ramieniu każdemu z braci. - Bramy posiadłości są dla was otwarte w dzień i w nocy. Chociaż się rozstajemy, to nadal jesteśmy rodziną, pamiętajcie o tym i żegnajcie.