Ci, którzy nie znają życia ni śmierci
Po ustaniu Wielkiej Wojny ludzie powoli zaczęli się podnosić z upadku. Znów sięgnęli po magię, którą wcześniej odrzucili. Po pogromie Czarodziejów niewiele jednak przetrwało wiedzy o tej Sztuce. Znów musiano uczyć się od podstaw, jak operować tą przepełniającą świat siłą i pomimo wielkich starań, ludzkość nigdy już nie miała odzyskać swej dawnej potęgi.
Rozdarcie struktury czasu, sprawiło, że ludzie podobnie jak wiele istot, które były niewystarczająco silne, zaczęli się starzeć, a ich ciała umierać. Magowie panicznie szukali sposobu by oprzeć się jego zgubnemu wpływowi, a Ci, którzy okazali się nadzwyczaj wytrwali w tych poszukiwaniach odkryli drogę, która, miała przywrócić im upragnioną długowieczność, a zarazem zesłać klątwę straszniejszą niż wszystkie inne.
Mroczne rytuały, które odprawili magowie zdołały wyrwać ich spod władzy śmierci, lecz jednocześnie spaczyły ich dusze. Z dnia na dzień serca nieumarłych magów były zatruwane przez sekrety czarnej magii, którą posiedli. Prosty lud, chcąc również otrzymać dar długowieczności zwrócili się do nich o pomoc. Lecz Ci odmówili im, pragnąc zachować swe tajemnice i potęgę dla siebie, a gdy lud w gniewie zwrócił się przeciw nim, rozpętał się nowy konflikt, w którym nekromanci korzystając z swej nowo nabytej wiedzy ożywili ciała zabitych, by te mogły im służyć i bronić ich tajemnic przez całą wieczność.
Nekromanci, byli jednakże w owych czasach zbyt nieliczni, by nawet przy pomocy swych mrocznych mocy wygrać otwarty konflikt z ludzkością. Wojna – chodź niezwykle krwawa - szybko się skończyła, a Ci z magów, którzy przetrwali byli zmuszeni ukryć się w starych kryptach, głębokich, wilgotnych jaskiniach - miejscach, do których zwykli ludzie się nie zapuszczali. Tam przez wieki mogli badać mroczną wiedzę, a ciemność stała się ich najdroższą przyjaciółką.
