Pani Losu ⇒ Saura

[Saura]

Imię: Saura
rasa: elf
wiek: biorąc pod uwagę elfią długowieczność, bardzo młoda.
Wzrost : 173 cm

Krzepa: bardzo wytrwała, odporna
Zwinność: zręczna, szybka, bardzo precyzyjna
Percepcja : wyostrzony wzrok, wyostrzony słuch, bardzo wyostrzony zmysł magiczny
Umysł: bystry, bardzo błyskotliwy, silna wola
Prezencja: bardzo piękna, charyzmatyczna

Magia: Magia Porządku [M] Magia Życia [M] Magia Ducha [A], Magia Mocy

Cechy specjalne : Mowa zwierząt – postać potrafi porozumiewać się ze zwierzętami, Aura- duża wrażliwość na aurę innych istot a także pomieszczeń i miejsc w których przebywa a także możliwość manipulacji własną aurą. Telepatia- możliwość porozumiewania się z innymi za pomocą wysyłania i przechwytywania myśli. Runy- znajomość starożytnych run: ich interpretacja, czytanie i pisanie.


Umiejętności: Jeździectwo [O], Pływanie [O], Etykieta [W], Opatrywanie ran [W], Wiedza tajemna [P], Zielarstwo [O], Walka wręcz [O], Miecze jednoręczne [O], Łuki [M] Gra na instrumencie muzycznym [O] – umiejętność gry na flecie.


Ekwipunek: Szabla, Łuk refleksyjny, wygodny i praktyczny strój, jakiś bezpański pies lub kot,który z nieznanych powodów postanowił się za nią włóczyć.


Magiczne przedmioty: Srebrna bransoleta- szeroka bransoleta ze srebra, pokryta misternym wzorem. Ma chronić przed mentalnym atakiem, niezdrową energią i ogólnie poprawiać samopoczucie. Czasami zdaje się emitować własne ciepło niczym żywa istota. Trudno powiedzieć czy zbiera ciepło z ciała lub od słońca czy rzeczywiście jest czymś więcej niż martwym kawałkiem metalu.

Wygląd: średniego wzrostu, szczupła i wiotka, jak każdy elf. Długie czarne włosy zwykle opadają luzem na plecy, chociaż od czasu do czasu są plecione w warkocz. Duże, przypominające kolorem szafir oczy mają ciepły a zarazem wnikliwy wyraz. Rzadko się uśmiecha a gdy już to robi, jej uśmiech jest bardziej melancholijny niż radosny. Preferuje wygodne stroje, takie w których czuje się swobodnie. Zazwyczaj są to kompozycje- długa tunika, luźne spodnie albo spodnie, koszula oraz opończa, które odpowiednio dopasowane mogą ukrywać jej kobiecą sylwetkę. Od święta założy też suknię, jednak wybiera te w bardziej konserwatywnym stylu- chociażby z długimi rękawami czy stójką; może nie rzuca się w oczy, ale ma w sobie pewną klasę.
Woli te ciemniejsze niż jaśniejsze kolory- czerń, ciemną zieleń, niebieski, burgundowy, chociaż gdy ma akurat taki kaprys wystąpi w bieli.

Charakter: wydaje się nazbyt dojrzała, jak na swój wiek. Bardzo spokojna i opanowana, nie daje się łatwo ponieść emocjom. Swoich rozmówców oraz towarzyszy automatycznie obdarza pewną dozą szacunku, zaś jeśli ktoś słowami bądź zachowaniem straci w jej oczach, da mu to odczuć w chłodnym podejściu i zmianach w aurze a nie wybuchach złości i otwartej antypatii.
Sprawia wrażenie konkretnej, trzeźwo myślącej osoby, lecz niekiedy popada również w romantyczny nastrój. Romantyczna Saura jest bardziej przystępniejsza niż praktyczna Saura. Ktoś mógłby opatrznie wywnioskować, że jej skrytość wynika z nieśmiałości, podczas gdy w rzeczywistości bierze się z tego, że nie od razu obdarza pełnym zaufaniem osoby, które zna od bardzo niedawna. Co prawda duszą towarzystwa nie jest. Nie lubi zatłoczonych miejsc. Woli za to nieliczną, ale miłą kompanię, dobrze znosi też samotność.
Chroni tych na których jej zależy i w tym celu gotowa jest posunąć się bardzo daleko, co niekoniecznie musi im się podobać.
Mocną a zarazem słabą stroną Saury jest jej upór, dzięki któremu konsekwentnie dąży do swoich celów, niestety ten sam upór sprawia, że bez solidnej argumentacji trudno ją do czegoś przekonać. W żadnym razie nie pójdzie na żywioł.
Bardzo ceni sobie słowo pisane i wiedzę, wychodząc z założenia, że na naukę nigdy nie jest za późno. Bywa refleksyjna i filozoficzna.
Z wcześniejszych lat pozostało jej dobre wychowanie oraz znajomość etykiety, tak, że potrafi odgrywać prawdziwą damę. Jednocześnie zdarza się, że wraca do dziwnego zwyczaju zwracania się do kogoś w trzeciej osobie.
Kiedy trzeba walczy, na ogół jednak stara się unikać niepotrzebnej przemocy, żyjąc zgodnie z dewizą „nie musisz od razu atakować, wystarczy, że pokażesz, iż potrafisz się bronić”.
Nie ma zbyt mocnej głowy do alkoholu, dlatego gdy za dużo wypije, zdarza się jej mówić i robić rzeczy, których później bardzo się wstydzi.

Historia: urodziła się w starym, szlacheckim rodzie elfów, który od setek lat zajmował się strzeżeniem oraz utrzymywaniem równowagi zarówno w materialnym, jak i duchowym świecie przyrody. Stąd w tych dziedzinach wiedzy oraz magii się specjalizuje.
Jej matka- jedyna córka przywódczyni rodu nigdy nie cieszyła się dobrym zdrowiem, stąd nie mogła w pełni podejmować się swoich obowiązków. Jednak los zrekompensował jej to niezłomną siłą woli, dzięki której umiała postawić na swoim. Wbrew życzeniom głowy rodu i starszyzny wyszła za mąż za elfa z pospólstwa, którego darzyła głęboką miłością. Owa miłość kazała jej towarzyszyć mężowi, kiedy wyruszył bronić elfich ziem przed ludźmi. Oboje zginęli w jednej z potyczek, pozostawiając Saurę pod opieką reszty rodziny. Chociaż babka nigdy nie wykluczyła jej z rodu, to wyraźnie dawała odczuwać Saurze, że względu na swojego nisko urodzonego ojca jest kimś gorszym. Wstawiennictwo wuja sprawiło jednak, że odebrała takie same wykształcenie, jak jej kuzyni i mogła uchodzić za pełnoprawnego członka rodu.
W miarę upływu lat dziewczyna czuła się jednak coraz bardziej samotna i nie rozumiana wśród swoich. Despotyczna i bezwzględna babcia ostatecznie przyczyniła się do tego, że Saura postanowiła opuścić swój dom. Poszukać swojego miejsca w świecie.
Przez długi czas włóczyła się po różnych miejscach, spotykając rozmaite istoty- zarówno o dobrych, jak i złych intencjach. Jeśli się osiedlała, to tylko na krótki czas. W końcu zawsze ruszała dalej. Podczas tych krótkich, „ustatkowanych” epizodów wykorzystywała wiedzę oraz magię do leczenia ludzi a zarazem uczyła się doceniać prostotę życia. Z dala od rodzinnych ziem była wolna od zepsucia, skorumpowania, jakim coraz bardziej ulegał jej ród.
Wreszcie w swoich podróżach trafiła do fortu zajmowanego przez przygranicznych strażników. Jak na ironię, to właśnie wśród przedstawicieli gatunku, który przyczynił się do śmierci jej rodziców, znalazła akceptację i zrozumienie. Być może lata patrolowania granicznych przełęczy i wypraw na obce tereny pozwoliła strażnikom akceptować wiele rzeczy a być może były jeszcze jakieś inne powody przyjęcia dziewczyny pod dach ich domu i obdarzenia jej ojcowsko- braterskimi uczuciami. Pośród nowych towarzyszy Saura nauczyła się o walce o wiele więcej niż mogłaby nauczyć się w lasach. Z kolei przygraniczne tereny uchodziły za ruchliwe a zarazem niekoniecznie bezpieczne, więc dla wygody zaczęła ubierać się bardziej po męsku i odgrywać przed postronnymi osobami mężczyznę czy jak kto woli „ładnego chłopca”. Od tego czasu nie ma już oporów przed nakładaniem mało kobiecych strojów.
Saura gotowa by była spędzić w forcie resztę życia, gdyby pewnego dnia nie otrzymała wiadomości wiadomości z prośbą o powrót do domu. Babcia jakoby zrozumiała swój błąd, pragnęła pojednania i wybaczenia ze strony wnuczki. Odczuwająca coraz większą tęsknotę za rodzinnymi stronami Saura nie wahała się zbyt długo i stawiła na wezwanie. Tym razem przywódczyni rodu zachowała się wobec niej w porządku, przyjmując ją jak pełnoprawnego członka rodziny. Saura zaczęła więc pomagać w dbaniu o dobro świata natury, posługując się kiedy wymagała tego sytuacja magią a gdy trzeba było także walcząc. Nie była już jednak tak naiwną, mało doświadczoną, jak wcześniej dziewczyną, dzięki czemu powoli zaczynała orientować się, że w rodzie nie dzieje się najlepiej. Ciotki, wujowie, kuzyni coraz bardziej skłaniali ku poglądom, iż siły, jakimi dysponują nie zawsze muszą służyć równowadze a i pojęcie samej równowagi należałoby zrewidować. Do Saury dotarło to w pełni, kiedy odkryła, że „nawrócona” babcia zwyczajnie ją manipuluje i wykorzystuje w realizacji swoich ambitnych planów. Nie chcąc być kolejnym pionkiem, jaki można poświęcić dla chwały rodu, załamana Saura postanowiła odejść na dobre.
Chcąc odizolować się od świata, osiedliła się w jakiejś podupadłej okolicy, gdzie przyszło wieść jej życie pustelnicy. Przez dłuższy czas pozostawała samotna, nieufna, zamknięta w sobie. Aż do czasu przypadkowego spotkania z utalentowanym rzemieślnikiem z pobliskiego miasteczka. Z pierwszego spotkania niewiele wynikło, jednak te następne, również „przypadkowe”przyczyniały się do przełamywania lodów. Ostatecznie zaczęli spędzać ze sobą coraz więcej czasu, tocząc długie rozmowy, najpierw na progu jej chaty, później w jego pracowni wśród pięknych wyrobów. Mężczyzna pomógł Saurze odzyskać spokój rozmawiając z nią o wszystkim- życiu, świecie, sztuce, filozofii(która była jego drugą pasją), historii. Dla Saury był człowiekiem zarówno szlachetnym, jak fascynującym. Tym bardziej, że cierpiał na ciężkie schorzenie, któremu nie mogła zaradzić żadna magia ani lekarstwa. Jego pogodzenie się z losem oraz rychłą śmiercią zrobiło ogromne wrażenie na dziewczynie. Mocno przeżyła pewien zimowy poranek,w którym na zawsze opuścił ziemską materię. Jednak dzięki tej lekcji nauczyła się akceptować naturę świata i to co ona ze sobą niesie.
Powrót do góry
Zobacz profil autora Wyślij prywatną wiadomość Wyślij email

[Meridion]

Nadane tytuły:

Mistrzyni Pióra - tytuł nadany w dowód uznania zdolności literackich. Oby więcej takich graczy!