Góry Dasso ⇒ Ruiny zamku [Skarbiec]

[Alucard]

Spojrza³ na ni± i siê chwilê przypatrzy³. By³a podobna do dziewczyny, bardzo dawno temu. Mo¿e pochodz± z tego samego drzewa?

- Widaæ, ¿e nie znasz legendy. To ci j± opowiem. Dawno temu, pewien smok, któremu dobrze siê ¿y³o w ich królestwie, postanowi³ odwiedziæ ludzkie tereny. Polecia³ do pewnej wioski, gdzie ujrza³ najpiêkniejsz± kobietê w ca³ej krainie. Zakocha³ siê w niej, lecz ona nie czu³a do niego tego i wrêczy³a mu ten medalion, ¿eby o niej nie zapomnia³. Przywódcy smoków dowiedzieli siê o tym, ¿e polecia³ bez pozwolenia na tereny ludzi, dlatego te¿ wys³ali go na wieczne wygnanie. Dodali tak¿e, ¿e ma siedzieæ w zamku, a¿ kto¶ nie zdobêdzie tego medalionu, poprzez kontakt. Jak ju¿ by kto¶ go zdoby³, smok ten mia byæ pos³uszny go koñca ¿ycia swojemu Panu. Ludzie dowidzieli siê nie wiadomo sk±d o tym i próbowali polowaæ na ten naszyjnik. Ka¿dy z nich to by³ mê¿czyzna, lecz tym który mo¿e nosiæ ten naszyjnik, musi byæ kobieta. - powiedzia³ jej siadaj±c i spogl±daj±c na ni±.

- Jestem na twe rozkazy, Pani. - dopowiedzia³ jeszcze, schylaj±c g³owê nisko.

[Niara]

Niara nie wiedzia³a co ma powiedzieæ. Nie spodziewa³a siê ¿e medalion ma takie... znaczenie. Dozna³a szoku, kiedy smok opowiedzia³ jej legendê i o¶wiadczy³, ¿e teraz bêdzie "jego Pani±". Nie mia³a pojêcia, ¿e wizyta w zamku tak siê skoñczy. d³ugo my¶la³a co powiedzieæ.

- Wiêc wed³ug legendy, od dzi¶ bêdê Twoja pani±? Czy tak? I bêdziesz mi ca³kowicie pos³uszny? - zapyta³a.

[Alucard]

- Tak moja Pani. - odpowiedzia³ jej na pytanie. Czyli teraz odnalaz³ swoje przeznaczenie i by³ z tego zadowolony. Nie ka¿dy smok mo¿e odnale¼æ przeznaczenie. Trzyma³ g³owê nisko, ci±gle spogl±daj±c na ziemie. Jako i¿ jest smokiem, mo¿e to nie wygl±daæ jako pok³on, lecz skina g³owê ku niej.

- Jakie¶ rozkazy Pani? - zapyta³ siê ci±gle trzymaj±c g³owê nisko.

[Niara]

Niara nadal by³a zaskoczona. Spojrza³a na trzymany w rêce medalion. Nie s±dzi³a, ¿e ma a¿ tak± w³adze. Spojrza³a po sali, w jednym z rogów sta³ stary, obity czerwonym aksamitem fotel. Przesz³a przez komnate i usiad³a na nim. Spojrza³a na smoka i u¶miechnê³a sie ciep³o.

- Podejd¼ - odezwa³a siê, a ton jej g³osu nie wskazywa³ ani trochê na rozkaz, raczej na pro¶bê bliskiego przyjaciela.

- Chcia³abym, ¿eby¶ opowiedzia³ mi swoj± historiê.

[Alucard]

Wykona³ rozkaz i podszed³ do niej, k³ad±c siê przy niej.

- Dobrze, ¿yje ju¿ d³ugo, sam nie wiem ile. Urodzi³em siê w królestwie smoków, pewnie ju¿ nie istnieje. Co dziwne, ca³a legenda jest prawd± i opowiada o mnie po³owê mojego ¿ycia. Zosta³em wygnany, jak jeszcze by³em m³ody. Niczego siê nie nauczy³em, ani niczego ze sob± nie zabra³em, zamieszka³em tutaj i postanowi³em zostaæ do koñca ¶wiata w ukryciu. Ludzie, ich pazerno¶æ przys³a³a tutaj i próbowali zabraæ moje skarby. Nikomu siê to nie uda³o. By³em tutaj, posiadaj±c moce, takie jakie maj± tylko smoki. Nie umiem takich czarów jak Pani. Od zawsze jestem w tej postaci. - powiedzia³ spokojnym tonem spogl±daj±c na ni±.

[Niara]

Niara wsta³a z fotela. Na jej skrzyd³ach znów ukaza³y siê niebieskie iskry i po chwili bia³e, anielski skrzyd³a zniknê³y. Dziewczyna uklêk³a przy le¿±cym smoku i po³o¿y³a swoj± d³oñ na jego wielkim psyku.

- Jestem Niara i proszê, tak w³a¶nie siê do mnie zwracaj. Wiem czym jest wygnanie, a¿ za dobrze wiem. Ponad po³owê mojego ¿ycia by³am wygnana z mojej ojczyzny, wyklêta z w³asnego rodu. Wiem co to znaczy cierpieæ, Ty zapewne te¿.

Obie d³onie dziewczyny dotknê³y pyska wielkiego
jaszczura.

- Opowiedz mi proszê o tym co potrafisz? Mówi³e¶, ¿e nie znasz magi takiej, jak ja? A Twoja postaæ? Twierdzisz, ¿e mo¿esz pozostaæ jedynie w swojej
smoczej postaci? Smoki, które znam potrafi± zmieniaæ siê w istoty o ludzkich rysach. Chcia³abym Ciê poznaæ Alucardzie i je¶li to mo¿liwe.. pomóc.

[Alucard]

- Potrafiê lataæ, tropiæ i rozrywaæ wszystkich. Tak¿e mogê byæ jako tarcza. Moje ³uski s± bardzo twarde. - powiedzia³ jej. Nie wiedzia³ jak zmieniæ postaæ, nigdy tego nie robi³.

- Jak mogê zmieniæ postaæ? Nigdy tego nie robi³em. - zapyta³ siê jej. Pewnie nie wiedzia³a, lecz on te¿ nie wiedzia³ jak ma to zrobiæ. Nikt go nie nauczy³ tego, tak jak magii.

[Niara]

Dziewczyna u¶miechnê³a siê ciep³o.

- Jeste¶ smokiem i s±dzê, ¿e wystarczy Twoja silna wola, a zmienisz swoj± postaæ. Smoki, które znam potrafi± zmieniaæ siê w elfy. Co do magi, w tej chwili mogê powiedzieæ jedynie tyle, ¿e Twoja aura jest na ni± bardzo odporna. S±dzê jednak, ¿e skoro jeste¶ smokiem, gdzie¶ g³êboko w Tobie le¿± ogromnie pok³ady magicznej energii i jedyne co musisz zrobiæ to nauczyæ siê z nich korzystaæ. Je¶li tylko chcesz, postaram siê Ciê nauczyæ jak najwiêcej, mogê równie¿ pomóc Ci w inny sposób.

[Alucard]

Zamkn±³ oczy i pomy¶la³ o innej formie, skupi³ siê tylko na swoim umy¶le. Po chwili wielki smok, zacz±³ siê zmieniaæ w doros³ego elfa. Piêknego, w niebieskim stroju i w³osach. Oczy mia³ ci±gle czerwone, co symbolizowa³y, ¿e jest smokiem. Nie umia³ ich zmieniæ dok³adnie. Obejrza³ swoje rêce i trochê dziwnie siê poczu³, taki ma³y. Po chwili zobaczy³ Niarê i przyklêkn±³ szybko na jedno kolano kieruj±c g³owê na dó³.

- Dziêkuje Pa... Nario. - powstrzyma³ siê od wypowiedzenia Pani.

[Niara]

Niara obserwowa³a jak smok zmienia siê z wielkiego potwora w elfa. Jego postaæ zmala³a do rozmiarów cz³owieka. W ludzkich kszta³tach mia³a bia³e, d³ugie w³osy i piêkna, poci±g³a twarz. Oczy Alucarda, mimo i¿ nadal l¶ni³y czerwieni± wydawa³y siê byæ teraz dwiema jeziorami w których ukryto miliony tajemnic. Anielica u¶miechnê³a siê do siebie. Wiedzia³a, ¿e je¶li tylko bêdzie chcia³, smok zmieni sw± postaæ. W koñcu smoki to potê¿ne istoty, temu jednak nikt nie powiedzia³ jak bardzo potê¿ne.

Kobieta wyci±gnê³a rêkê do elfa i pochyli³a siê lekko, tak, ¿e jej d³ugie, blond w³osy opad³y jej na twarz. Ci±gle jednak siê u¶miecha³a.

- To nie moj± zas³uga, lecz Twoja. W smokach drzemie wiêcej mocy ni¿ sobie wyobra¿asz.

[Alucard]

Spojrza³ tylko na jej rêkê, któr± wystawi³a. Nie wiedzia³, czy wstaæ, czy klêczeæ dalej. Wiêc jak wystawia³ rêkê to ja z³apa³ i wsta³.

- Z³oto, które jest w skarbcu, nale¿y do ciebie. - powiedzia³ jej trzymaj±c g³owê nisko. Nie posiada³ on broni, dlatego te¿ nie umia³ siê nimi pos³ugiwaæ. Najlepiej to walczy³ wrêcz i rozrywa³ ofiary.

[Niara]

Niara milcza³a chwilê, zastanawia³a siê co ma odpowiedzieæ na s³owa Alucarda. Nie zas³ugiwa³a przecie¿ na jego skarby, jednak nie zamierza³a mu o tym mówiæ. Obawia³a siê, ze mo¿e zraniæ uczucia, tak niewinnego, wbrew pozorom, smoka. Do g³owy wpad³ jej pewien pomys³.

- Mam pieni±dze Alucardzie, dziêkujê, ¿e chcesz oddaæ w³a¶nie mnie swoje skarby, jednak mam lepszy pomys³. Zaprowadzisz mnie do skarbca, we¼miemy z niego jedynie monety, które bêd± od dzi¶ nale¿eæ do Ciebie. Pó¼niej zapieczêtujê skarbiec magi±, tak by nikt obcy nie móg³ siê do niego dostaæ. Postaram siê nauczyæ Cie jak najwiêcej o ¿yciu, magii, smokach i wszystkim co sama umiem. Pewnego dnia, kiedy tu powrócisz, wszystkie Twoje skarby nadal tu bêd±. Wtedy zdecydujesz co z nimi zrobiæ.

[Alucard]

- Jak sobie ¿yczysz. - powiedzia³ k³aniaj±c siê i zaprowadzi³ j± do skarbca, który by³ nie daleko. By³ bardzo du¿y i wype³niony z³otem, diamentami, pucharami i tak dalej. Te z³ote przedmioty ju¿ tutaj by³y, przed nim.

- Jestem twoim s³ug±, czyli moje rzeczy nale¿± do ciebie. - powiedzia³ jej stoj±c obok. Taka by³a prawda. Jego pan mia³ dostêp do tych funduszy, bo i tak nie mia³ co z nimi zrobiæ.

[Niara]

Niara spojrza³a przez ramiê na Alucarda stoj±cego za ni±. Wygl±da³o na to, ¿e bêdzie musia³a wiele nauczyæ tego smoka. W g³êbi duszy cieszy³a, ¿e sta³o siê to w³a¶nie teraz, kiedy tak bardzo uros³a w si³ê. W koñcu mia³a co¶ do czego mog³a d±¿yæ i kogo¶, kto bêdzie jej towarzyszy³. Pochyli³a siê i zaczê³a zbieraæ z ziemi monety. Nape³ni³a nimi trzy sakiewki, po czym odwróci³a siê do elfa i przypiê³a je mu do paska.

- Od teraz s± Twoje, - powiedzia³a - taka jest moja wola. Chce aby¶ mia³ te pieni±dze.

Niara cofnê³a siê i z jej d³oni znów pop³ynê³o b³êkitne ¶wiat³o. Usta dziewczyny poruszy³y siê lekko i wokó³ skarbów smoka powsta³a jasnoniebieska po¶wiata.

- Dziêki temu nikt nie bêdzie mia³ dostêpu do tych
rzeczy. A teraz... muszê Ci co¶ powiedzieæ.

Kobieta odwróci³a siê twarz± do Alucarda i spojrza³a mu prosto w oczy. W d³oniach ca³y czas trzyma³a smoczy medalion. Roz³o¿y³a w d³oniach ³añcuszek i wyci±gnê³a je w stronê smoka, tak by mog³a u go za³¿yc.

- To równie¿ jest moja wola. Bêdziesz nosi³ ten medalion, jest Twój i nikt nie ma prawa Ci go odebraæ. Nigdy tez nie bêdziesz moim s³uga. Mo¿esz mi towarzyszyæ tak d³ugo jak zechcesz. B±d¼ moim
przyjacielem, nie s³uga.

[Alucard]

W ogóle nie rozumia³ dziewczyny. Na prawdê czasy siê zmieni³ i to bardzo. Ona pamiêta³ czasy, jako oddanie siê i ca³ej duszy w³adcy i on wydawa³ ci rozkazy co masz robiæ. Dlatego te¿ trafi³ on tutaj, to go uratowa³o przy ¿yciu i odci±gnê³o od innych smoków. Gdy zobaczy³ ¶wiat³a, które b³yska³ bardzo siê zdziwi³ i odsun±³. A gdy dziewczyna chcia³a mu za³o¿yæ medalion nie wiedzia³ co zrobiæ. Je¿eli taka by³a jej wola, zgodzi³ siê. Pochyli³ g³owê w jej kierunku.

- Dziêkuje ci Niaro. - powiedzia³ po czym u¶miechn±³ siê i spojrza³ jej w oczy. Sam nie wiedzia³ jak ma siê zachowaæ.

[Niara]

Niara odpowiedzia³a u¶miechem. Teraz pozostawa³o jedynie czekaæ na decyzjê Alucarda.

- Teraz musisz sam zdecydowaæ co zamierzasz zrobiæ. Je¿eli chcesz, mo¿esz mi towarzyszyæ. Je¶li jednak chcia³by¶ ruszyæ w swoj± stronê powiedz mi jedynie co chcia³by¶ wiedzieæ, a postaram siê wskazaæ Ci odpowiedni kierunek.