Renidia ⇒ Jak feniks z popiołów

[Beatitudinem]

W Renidii wstał nowy dzień tak jak zazwyczaj. Ciepły, letni i bardzo gwarny. Beatitudinem wyszła na poranne zakupy na targu po świeży chleb i owoce. Przywitała po drodze kilku znajomych, przez moment zatańczyła z dzieciakami na ulicy podrygującymi do brzdąkania miejscowego barda, po czym odwiedziła zaprzyjaźnioną handlarkę tkaninami. Oczywiście nie obyło się bez wymienienia kilku zdań.

- Moja siostrzenica to ostatnio dostała zaproszenie na bal w samym pałacu – powiedziała kobieta z dumą, jakby to ona sama miała się tam zjawić.
- Ah, to wspaniale – odrzekła pradawna z uśmiechem na dziobie. W międzyczasie spoglądała na jedwabne sukna w różnych odcieniach. Był nawet fioletowy, który szczególnie przykuł jej uwagę, zwłaszcza że barwniki używane do uzyskania tej barwy były znacznie droższe od większości podstawowych.
- Oczywiście od razu składam zamówienie na suknie. Bo kto wie, co się wydarzy, może wreszcie wpadnie w oko jakiemuś młodzieńcowi, a wiem przecież, że ty uszyjesz jej najlepszą kreację – kontynuowała sprzedawczyni, specjalnie podlizywała się rarodze, bo wiedziała o jej napiętym grafiku.
- Dobrze, niech mnie odwiedzi na początku następnego tygodnia – uśmiechnęła się Becia, w końcu nie mogła odmówić w takiej sytuacji, nawet bez tych wszystkich pochlebstw z chęcią uszyłaby suknię dla tej dziewczyny.

Po zakupach, zarówno spożywczych, jak i technicznych łabędzica wróciła do mieszkania, zjadła porządne śniadanie i przygotowała stanowisko pracy. Najpierw jednak zapragnęła skorzystać z pogody i wybrać się na konną przejażdżkę po okolicach. Zawsze pomagało jej to odnalezieniu nowych inspiracji.
Dlatego i tym razem pożyczyła ogiera od sąsiada posiadającego stadninę i ruszyła w stronę ruin Nemerii.
Uwielbiała oglądać stare budowle i wyobrażać sobie tutejsze życie przed laty. Z zachwytem podziwiała resztki architektonicznych cudów, wyobrażając sobie nawiązania do nich w swoich kreacjach. Nagle jednak usłyszała coś jakby wybuch, gdzieś całkiem blisko. Jej wierzchowiec mocno spanikował i Beatitudinem cudem z niego nie spadła.
Zapach dymu dość szybko dotarł do jej nozdrzy, co mocno zaniepokoiło kobietę. Musiała to sprawdzić. Pogalopowała na czarnym ogierze w kierunku, z którego dochodził.
W centrum zamieszania był jakiś budynek, trawił go ogień. Nie było słychać ani widać nikogo kto potrzebowałby pomocy. Łabędzica jednak musiała sprawdzić, upewnić się, czy na pewno nie może komuś pomóc. Szybko przywiązała konia do drzewa, aby nie spłoszył go trzask płomieni. Następnie pobiegła pod drzwi płonącego sierocińca. Klamka była gorąca. Becia syknęła z bólu i chwyciła ją raz jeszcze przez materiał swojej koszuli. Ze środka wydobył się czarny dym i wyczuwalny w powietrzu żar. Mimo to raroga zasłoniła dziób rękawem i weszła do środka. Raz czy dwa razy próbowała zawołać kogoś. Jednakże nie mogła wdychać zbyt wiele dymu, jeśli miała stąd wyjść o własnych siłach.
Schody na górę stały w ogniu, ale może był ktoś na dole? Nie wszędzie dało się wejść, mimo to już teraz pradawna spostrzegła ciało kobiety zastygłej w niezadowolonym grymasie, po której ciele tańcowały płomienie i sprawiały, że ów grymas stawał się jeszcze potworniejszy.
W pewnym momencie z sufitu spadła belka, wzniosła ona tumany kurzu w górę i rozproszyła dym. Łabędzica zakaszlała, ale spostrzegła nowo uformowaną drogę na piętro. Przez chwile się zawahała, rozważając, czy w ogóle warto. Jednakże poczuła w sobie dziwne uczucie, że musi tam zajrzeć.
Tak też zrobiła. Jej oczom ukazał się drastyczny widok dzieci trawionych przez ogień, już nie krzyczały. Prawdopodobnie omdlały z braku powietrza. Inne przygniótł walący się sufit. Jednakże w jednym pokoju leżała młoda dziewczyna, wprawdzie nieprzytomna, ale wciąż była szansa ją wynieść z tego domostwa. Raroga czym prędzej wzięła ją na ręce i wybiegła na zewnątrz, pokaszlując z każdym podskokiem.
Łapczywie brała wdechy czystego powietrza. Planowała jeszcze wrócić do środka, może ktoś jeszcze potrzebował pomocy? Jednakże w tym momencie dach zupełnie się zawalił, a pożarł trwał nadal.
Dlatego z bólem serca raroga wzięła jedyną uratowaną dziewczynkę na swojego wierzchowca i pognała z nią do miasta. Tutaj nie mogła jej bardziej pomóc.

---

W Renidii łabędzica pognała wprost do miejscowego uzdrowiciela. Weszła do jego chaty na obrzeżach, nie dbając o takie szczegóły jak pukanie czy przywitanie. Po krótce przedstawiła sytuacje, a mężczyzna, który wprawdzie miał właśnie pacjenta nie był w stanie odmówić spanikowanej kobiecie. Przy pomocy drobnej sztuczki magicznej usunął z płuc półelfki wszelkie pozostałości dymu z pożaru.

- Powinna się teraz obudzić – stwierdził i postanowił wrócić do pierwotnego pacjenta.
- Hej pisklaczku, słyszysz mnie? – Becia usiadła na łóżku, gdzie położono dziewczynę i z niecierpliwością wyczekiwała, aż ta otworzy oczy.