Kryształowe Królestwo ⇒ [Korytarze rezydencji] Powrót do pokoju.

[Niara]

Uśmiechnęła się tylko i uścisnęła jego dłoń, a raczej to on zamknął w swojej "łapie" jej małą rączkę. Anielica nie chciała czekać na rozmowę z Armintel, pewnie przeciągałaby się ona w nieskończoność. Prośba by czarodziejka udała się z nią, prawdopodobnie była by nie na miejscu, gdyby Niara poprosiła o to przyjaciółkę, ta z pewnością miałby ogromny dylemat. Dziewczyna nie chciała jej stawiać w kłopotliwej sytuacji, wolała żeby przyjaciółka została na jakiś czas z hrabią, bo chyba właśnie tego typu przygody potrzebowała. Otrząsnąwszy się z myśli o Armintel spojrzał na Andrew.

- Cóż, więc nie pozostaje nam nic innego jak zebrać ekwipunek i wyruszać. Jest na tyle wcześnie, że zdążymy wyruszyć jeszcze dziś. Zdaje się, że nie spotkamy już Armintel, wiec pozwól, że zostanę teraz z Eną sama, i napisze list do naszej czarodziejki. Spotkamy się za pół godziny przy wyjściu z rezydencji.

Andrew na słowa Niary wstał, uśmiechnął się i poczłapał do drzwi.

Skoro tylko drzwi zatrzasnęły się za wychodzącym druidem, Niara zestawiła z nogi małą wróżkę i sama zsunęła się z łóżka by napisać list do Armintel. W jednym ze stolików znalazła papier i pióro. Zasiadła do pisania.

Droga Armintel!

        Przepraszam Cię, że opuściłam rezydencje w takim pośpiechu, nie pożegnawszy się z Tobą. Wiesz jednak jak bardzo czas działa na moja niekorzyść. Tak, jak już pisałam bardzo żałuję, że nie mogłyśmy się pożegnać. Nie miej proszę do mnie żalu, wiesz jak bardzo zależy mi na Twoim szczęściu. Sądziłam, że ciąganie Cię po lasach nie jest zbyt dobrym pomysłem, zwłaszcza, że tu z hrabią z pewnością nie będziesz się nudzić.

Wiem, że moja podróż jest długa i niebezpieczna, ale będzie ze mną, Andrew i Ena, więc nie musisz się martwić. Wyruszamy na zachód przez Szepczący Lasy, na wysokości Livaru zamierzamy przekroczyć góry i dotrzeć do Nowej Aerii, a dalej już tylko w Opuszczone Królestwo. Mam nadzieję, że znajdę sposób by odnaleźć Meridiona.

Twoja przyjaciółka, Niara

Niara złożyła kartkę na pół, a na jej wierzchu napisała Armintel i położyła ją na łóżko.

Ena już latała wesoło po pokoju szykując się do wyjścia. Niara uśmiechnęła się do wróżki i obie ruszyły w stronę bram rezydencji. Andrew już na nie czekał. Cała trójka ruszyła, więc w stronę elfiego targu. Nie mieli tu ze sobą praktycznie nic, zwłaszcza Niara, wiec potrzebny był im właściwie cały ekwipunek, nawet broń. Szli dość wolno rozglądając się dookoła, w poszukiwaniu sklepów łuczniczych i płatnerzy. Kiedy docierali już do pełnego gwaru targu zaważyli po drodze sklep łuczniczy, postanowili więc wejść. Ku zadowoleniu Niary właściciel posiadał najlepszej jakości łuki i strzały. Wiedziała, że nie ma to jak elfie wyroby łucznicze. Kupiła, więc piękny elficki, długi, rzeźbiony łuk, zapas strzał, nowy kołczan, karwasz, rękawice i pas. Następnie odwiedzili płatnerza. Andrew miał, co prawda swój sztylet, mimo to kupili jeszcze dwa, jeden dla niego, drugi dla Niary. Kolejne kroki skierowali na targ. A tam już mięli pod ręką wszystko, co tylko miało im być potrzebne. Całe zakupy wydawały się być dość wesołą „przygodą” cała trójka zadawała się być radosna, nawet Andrew zaczął się więcej odzywać. Ena jak zwykle pełna życia i energii latała wokół towarzyszy śmiejąc się i zaczepiając ich. Właśnie zatrzymali się przy kramie ze skórami, Niara zaczęła obracać w dłoniach, skórzana kamizelkę. Andrew stanął gdzieś za nią, a Ena usiadła jej na ramieniu.

- Nie mówiłam wam, ale już obrałam trasę naszej podróży – podjęła.

- Myślałam o tym żeby ruszyć na wschód, jednak przeprawę przez pustynie uznałam za zbyt niebezpieczną. Dlatego wyruszymy na zachód, w o głąb Szepczącego Lasu. Wiem, że bardzo łatwo jest zagubić się w tej puszczy, ale już raz podróżowałam przez nią i wiem, że jest ona bezpieczniejszym miejscem niż pustynia. Tu przynajmniej nie zabraknie nam pożywienia. Naszym wyznacznikiem będą większe rzeki. Najpierw przekroczymy Tyron, później Anibie, wtedy znajdziemy się na wysokości Kryształowego Jeziora i Danae. Dalej pozostaje nam przekroczyć Starie i na wysokości Livaru rozpoczniemy naszą wędrówkę przez góry. Gdybyśmy musieli już wtedy uzupełnić nasz ekwipunek będziemy zmoaszeni zboczyć nieco i udać się do Adrionu, mam jednak nadzieję, że tak się nie stanie. Tak, więc powinniśmy przekroczyć góry i znaleźć się wprost w Nowej Aerii, tam będziemy mogli uzupełnić zapasy i ekwipunek. A dalej pozostaje nam jedynie podróż przez Opuszczone Królestwo… - skończyła mówić i odłożywszy kamizelkę udali się dalej. Szli wąskimi przejściami między kramami rozmawiając. Wtedy to Niara poprosiła Andrew by udał się do północnej części miasta i zakupił dla nich, solidnego konia, takiego, który zdoła unieść bagaż i ich dwoje. Wcześniej od jednego z kramarzy dowiedziała się, że to właśnie tam można dostać dobre konie. Anielica wiedziała, że podróż konna będzie możliwa tylko do czasu, koń jednak był im potrzebny ze względu na ekwipunek. Druid posłuchał i udał się we wskazanym przez Niarę kierunku.

Tymczasem panie miały teraz czas kupić nowe, bardziej odpowiednie ubrania. W końcu czekać ich miała długa wędrówka, a suknie nie są raczej odpowiednim strojem do tego typu „przygód”, zwłaszcza, jeśli chodziło o Niarę. Anielica kupiła wiec sobie długie, skórzane buty, prostą biała tunikę, skórzana kamizelkę i proste, długie spodnie. Wszyscy oczywiście musieli zaopatrzyć się w płaszcze, co prawda dla Eny został on specjalnie stworzony, ale dzięki temu mała wróżka mogła czuć się wyróżniona, to, że była mniejsza do ludzi nie oznaczało przecież, że jest od nich gorsza.

Zakupy zostały zakończone, mieli już z pewnością wszystko, czego potrzebowali. Niara podziękowała w duchu Zorze na jego magiczną sakiewkę, gdyby nie on i jego prezent pewnie nie byłoby tak różowo. Andrew wrócił już prowadząc ze sobą, ogromnego rumaka, Niarze jeszcze nie zdarzyło się widzieć takiego konia. W czasie, gdy Andrew pakował ekwipunek, Niara i Ena udały się do pobliskiej karczmy na szybki posiłek, wyprosiły również u karczmarza nieco surowego mięsa dla ich niedźwiedziołaka.

Słońce już dawno przekroczyło zenit, a dopiero teraz cała trójka była gotowa do drogi. Zastanawiali się jeszcze przez chwilę czy nie zostać w elfim królestwie na noc, zdecydowali się jednak wyruszyć, do zmroku pozostało w końcu jeszcze wiele godzin. Tak, więc cała trójka ruszyła w nieznane.

Ciąg dalszy