Pani Losu ⇒ Mon-Adhur

[Mon-adhur]

Imię: Mon-Adhur
Rasa: Centaur
Wiek: około 1000 lat
Wzrost: około 250 cm.

Krzepa: Niezwykle silny, niezwykle wytrzymały
Zwinność: bardzo zręczny, niezwykle szybki
Percepcja: niezwykle wyostrzony słuch, wyostrzony węch, przytępiony wzrok.
Umysł: bystry, silna wola
Prezencja: bardzo brzydki, niezwykle charyzmatyczny

Magia: Czysta magia[A]

Cechy specjalne:
Mowa roślin
Mowa zwierząt
Talent Magiczny

Umiejętności:
Opatrywanie ran [M]
Zielarstwo [M]
Wróżbiarstwo [M]
Wiedza tajemna [O]
Łuki [O]
Walka Wręcz [O]
Tropienie[M]


Ekwipunek:
Torby i pasy opinające ciało.
Nóż, siekiera i to wszystko co jest potrzebne aby przeżyć w dziczy samotnie.

Magiczne przedmioty:
Długi łuk "Strażnik" doskonała broń stworzona w dalekiej przeszłości przez jego plemię. Jego cecha jest to ze zadaje ogromne obrażenia i jest w stanie zranić nawet istoty "nieśmiertelne."

Szangrin - widmowy wilk. Z ta istota ma doskonały kontakt. Obydwoje rozumieją się bez słów. Szangrin zmarła na jego rękach. Żal Mon-Adhura był tak wielki ze obnosił jej zwłoki po całym świecie aż w końcu trafił na starożytny manuskrypt. Moc jego powołał do życia upiorną Szangrin. Szangrin może stać się niewidzialny i zadawać obrażenia nieumarłym. Mon-Adhur jest w stanie widzieć jego oczami. Mon-Adhur kocha swoja wilczyce ponad wszystko.

Wygląd:
Centaur, połączenie konia z torsem człowieka. Maść czarna. Siwe długie spadające na plecy włosy. Siatka tatuaży pokrywająca ludzki tors. Są ty symbole żywiołów. Pewna postawa, głęboki nieprzyjemny głos, pusty wzrok. Atletyczna budowa ludzkiego ciała.

Charakter
Wyjątkowo opanowany, życie nauczyło go spokoju i dostojeństwa. Niechętny do walki lecz kiedy wpadnie w szał nie ma sobie równych w rozdawaniu śmierci. Stroni od alkoholu gdyż ten przytępia jego umysł i powoduje przypływ podniecenia.

Historia
Gdy urodził się Mon-Adhur jego plemię liczyło jeszcze kilkudziesięciu osobników obojga płci. Niestety zawieruchy tego świata jak i brak wstrzemięźliwości jego pobratymców doprowadziły do powolnej lecz nieuniknionej zagłady jego gatunku. On sam długo musiał szkolić umysł i ciało aby nie podążyć drogą swoich. Nadszedł dzień kiedy Mon-Adhur został sam. Żal i tęsknota do bliskich doprowadzała go do szału i tylko czas który był mu dany załagodził wreszcie szaloną naturę Mon-Adhur'a. Opuścił swoja jaskinię i ruszył przed siebie szukając zajęcia. Właściwie to nie zajęcia a sobie pokrewnej istoty która mogła by wypełnić pustkę w jego sercu i myślach... .

Wędrując po świecie dał się poznać jako nieustraszony wojownik i wielki przyjaciel natury. nie było niczym niezwykłym gdy podróżował ze stadem wilków czy sokołem na ramieniu. Wszędzie tam gdzie się pojawił pozostawało brzmienie jego imienia. Ludzie dobrze go pamiętają jako istotę sprawiedliwą. Jego imię wprowadzało obawę w ludzkie dusze, a wyjęci z pod prawa rozbójnicy czmychali w panice na wieść że się zbliża. Fama bohatera, samotnika .... .