Pani Losu ⇒ Caldemir Leifson z klanu Ferurgand

[Caldemir]

Imię: Caldemir Leifson z klanu Ferurgand, zdrobniale Cald lub Caldi. Po wygnaniu przedstawia się po prostu jako Caldemir.
Rasa: Krasnolud
Wiek: 78
Wzrost: Cztery i pół stopy - jak na ludzkie standardy bardzo niski, jednak wedle miary swej rasy jest średniego wzrostu.

Krzepa: silny; bardzo odporny; bardzo wytrwały
Zwinność: zręczny; bardzo precyzyjny
Percepcja: wyostrzony wzrok
Umysł: bystry, silna wola
Prezencja: Raczej nieatrakcyjny dla ludzi, choć jako krasnolud nie jest wcale taki brzydki. Jego problemem są jednak zbyt rzadkie kąpiele, przez niedobór których rozsiewa czasem wokół siebie różne fantazyjne wonie.

Magia: Nie korzysta.

Cechy specjalne:
Twardziel - Jak inni przedstawiciele swej rasy jest bardzo wytrzymały oraz odporny na zmęczenie, ból i choroby.
Kusznik - Służył w wojsku swego klanu jako kusznik, a więc kusze ładuje szybko, zręcznie i sprawnie. Dobrze wie też, jak strzelać by trafić, nawet w niesprzyjających warunkach.
Alergia - Choć sam tego jeszcze nie wie, jest uczulony na pyłki południowych kwiatów, które przyprawiają go o katar sienny, a także na kocią sierść, która wywołuje u niego diabelne kichanie.
Wszechstronny - W swoim życiu łapał się różnych zajęć, a więc wie dość dużo. Był górnikiem w kilku kopalniach, więc co nieco zna się na minerałach i surowcach, z myśliwskiej przyszłości wyniósł celne oko i umiejętność tropienia zwierzyny, zaś w wojsku wyszkolono go władania bronią.

Umiejętności:


Kusze [M]
Broń miotana (W)
Walka wręcz (W)
Broń jednoręczna (O)
Tropienie (O)
Opatrywanie ran (O)
Górnictwo (O)
Pływanie (A)
Rybołóstwo (A)



Ekwipunek:


- lekka kolczuga
- skórzane naramienniki
- żelazny oskard
- żelazny kord
- krasnoludzka kusza i dwadzieścia bełtów
- trzy małe toporki, przeznaczone do rzucania



Magiczne przedmioty:
Pierścień - Na pierwszy rzut oka jest to zwykły, żelazny pierścień, jednakże jak utrzymuje jego posiadacz, jest on skarbnicą wielkiej, przynoszącej szczęście mocy. Zaiste, wygrawerowano na nim formułę pisaną krasnoludzkimi runami, więc kto wie, może naprawde tak jest?

Wygląd
Nikczemnego wzrostu, jak to krasnolud, ale za to krępy, barczysty i muskularny. Twarz ma srogą, choć o wybitnie plebejskich rysach. Nos ma wielki i bulwiasty, niebieskie oczy małe, aczkolwiek rozbiegane i wesołe. Resztę jego twarzy zakrywa broda sięgająca piersi i długie, sumiaste wąsiska, których nie powstydziłyby się najstarsze sumy tego świata. Włosy ma średniej długości, splecione po bokach w małe warkoczyki. Całe owłosienie jego ciała jest jasnej, słomianej barwy. Na przedramieniu ma wypalone znamię przedstawiające jeden z krasnoludzkich znaków runicznych, którym zwykło się oznaczać odstępców.
Ubrany jest przeważnie w swój pełny rynsztunek bojowy, pod nim nosząc skromne lniane ubrania. Właściwie to kolczugę ściąga tylko w wyjątkowych sytuacjach, takich jak kąpiel - a nadmienić trzeba, iż kąpać nie zwykł się często.

Charakter
Krasnolud prosty i rubaszny. Lubi wulgarne przyśpiewki, sprośne dowcipy i zawody w puszczaniu bąków, czy pluciu na odległość. Uwielbia też porządnie wypić, szczególną estymą darząc piwo - napój, który łączy w sobie wszystko co dobre w tym świecie, napój zarówno królów i szlachty, jak i chłopstwa i mieszczaństwa. Będąc pod wpływem alkoholu zdarza mu się wygłaszać długie mowy natury filozoficznej, pełne rozważań na temat sensu istnienia świata i życia, a także dobitnych i nieprzystojnych epitetów. Gardzi zasadami savoir-vivre'u, je przeważnie palcami, później bezwstydnie wycierając je w spodnie, przy jedzeniu zaś mlaska, chlipie, siorbie i beka. Słowem - idealny kompan do bezceremonialnych biesiad.
Jest przy tym, jak każdy krasnolud nieco porywczy, więc wcale nie tak trudno zarobić od niego w zęby.

Historia
Caldemir urodził się w w rodzinie przynależącej do klasy średniej, nie za bogatej, ale też nie biednej, w krasnoludzkiej cytadeli Dun Ulgur. Trudy dorosłego życia dopadły go szybko, choć nie miał wyjątkowo koszmarnego dzieciństwa. W swoim życiu zdążył być górnikiem, myśliwym, a także żołnierzem. Brał udział w kilku bitwach z goblinami, a nawet w obławie na górskiego trolla, terroryzującego pasterzy owiec.
Przez całe życie starał się być uczciwy, mimo przeciwności losu. Pewnego razu jednak pokusa okazała się zbyt silna i posunął się do kradzieży kilku sztuk uzbrojenia z wojskowej zbrojowni, w tym kunsztownie wykonanego stalowego hełmu z wprawionym weń rubinem. I to był jego błąd. Sprawa wyszła na jaw, oskarżono go o kradzież, a także krzywoprzysięstwo, albowiem nawet przyparty do muru starał się odsunąć od siebie odpowiedzialność, łgając iż to nie on. Był sądzony przez trybunał złożony z najstarszych i najbardziej szanowanych członków klanu. Uznano, że bezprawnie przywłaszczając sobie klanowy dobytek, splamił swój honor a tym samym przestał być godny miana członka klanu Ferurgand. Skazano go na wygnanie, wypalając na przedramieniu piętno - dzięki niemu każdy krasnolud miał wiedzieć, że ma do czynienia z wyrzutkiem, a takowych nie wolno ani ugościć w swoim domostwie, ani w żaden inny sposób pomagać. Rodzina, choć oburzona i zdruzgotana uczynkiem Caldemira, nie zostawiła go w potrzebie, kupując mu porządny ekwipunek. Następnego dnia został oficjalnie wygnany z miasta.
Miał niezwykłe szczęście, gdyż na swojej drodze natrafił na dwójkę innych wygnańców - młodego szlachcica Thorgrima. Razem podjęli decyzję o udaniu się na południe, ku dawno przez krasnoludy nie odwiedzanym krainom ludzi, gdzie moc praw ich ludu nie sięga.
Bardzo żałuje tego co uczynił i cięgiem pluje sobie w brodę z powodu swej głupoty. Nigdy nie był tak uczulony na punkcie honoru jak szlachta, ale jednak był on i jest dla niego ważną wartością. Ma nadzieję kiedyś zmyć z siebie grzechy przeszłości, choćby wieść o tym miała już nie dotrzeć do jego rodaków.