Góry Dasso ⇒ Ciekawa znajomo¶æ

[Reira]

Reira zmieni³a zdanie i ruszy³a w kierunku gór. Teraz wola³a przebywaæ w ¶ród natury, ni¿ w mie¶cie.

Ujrza³a piêkny strumyk spadaj±cy z górskiego klifu... tego jej w³a¶nie by³o trzeba. Wyl±dowa³a w pobliskim lesie i przybra³a sw± ludzk± postaæ. Podesz³a do potoku i zanurzy³a swe delikatne d³onie w ch³odnej wodzie. Niestety odczucie zimna straci³a wraz ze swoj± ¶mierci±. Ile by da³a ¿eby znów byæ cz³owiekiem...

Ruszy³a przez gêsty las. Po kilku minutach drogi jej oczom ukaza³a siê du¿a i jeszcze piêkniejsza ³±ka, z ma³ym domkiem po¶rodku. Wygl±da³ na nowy, ale ¿ycia tam nie widzia³a, có¿ ,albo w³a¶ciciel by³ w ¶rodku, albo wyjecha³ na wakacje... Postanowi³a zawitaæ. Mia³a nadzieje wyk±paæ siê i przebraæ.

Kiedy dosz³a do drzwi us³ysza³a g³o¶ne szczekanie psa. Có¿ chyba, kto¶ jednak w nim by³...

[Niara]

Niara obudzi³a siê pó¼niej ni¿ zwykle, s³oñce wsta³o parê godzin temu, a jego promienie wlewa³y siê strumieniem do sypialni dziewczyny. Helios sta³ ju¿ przy drzwiach oznajmiaj±c swojej w³a¶cicielce ¿e chce wyj¶æ.

Niara zarzuci³a na siebie bia³y jedwabny szlafrok, który dosta³a w prezencie do Fryderyka, jak i wiele innych rzeczy, nie darzy³a ich jednak szczególnym uczuciem, mimo to nauczy³a siê doceniaæ wszystkie luksusowe dobra jakie posiada³a.

Boso podesz³a do drzwi i otworzy³a je, Helios natychmiast zbieg³ na dó³, a ona powoli zesz³a za nim. Kiedy by³a na dole us³ysza³a szczekanie psa tuz przy drzwiach, w pierwszej chwili pomy¶la³a, ¿e pies zachowuje siê tak poniewa¿ chce wyj¶æ, szybko jednak spostrzeg³a, ¿e zwierze jest zaniepokojone. Najprawdopodobniej kto¶ znów znalaz³ siê pod drzwiami jej domu.

Ostro¿nie podesz³a do wej¶cia odsuwaj±c od niego Heliosa. Uchyli³a drzwi i ku jej zdziwieniu zobaczy³a za nimi kobietê.

- Witaj - wykrztusi³a z siebie.

[Reira]

Drzwi uchyli³y siê i jej oczom ukaza³a siê m³oda kobieta o d³ugich, jasnych w³osach i szarych oczach. Jej zgrabne cia³o okrywa³ bia³y jedwabny szlafrok.
- Dzieñ dobry! - odpowiedzia³a w³a¶cicielce domu. Nie lubi³a siê wpraszaæ, ani narzucaæ w jaki inny sposób. Wêdrowa³am po pobliskich górach... i zauwa¿y³am Pani chatkê... nie chcia³a bym siê narzucaæ, ale jestem zmêczona- tak naprawdê ona nigdy po ¶mierci nie dozna³a tego odczucia, ale uzna³a, ¿e tak zabrzmi to lepiej ni¿ "- Dzieñ dobry! Jestem brudna, chcia³abym siê u pani wyk±paæ i przebraæ?" ... Czy mog³abym u Pani odpocz±æ?- powiedzia³a z wielk± grzeczno¶ci± w g³osie. Nawet sama nie wiedzia³a ¿e tak potrafi...

[Niara]

Niara by³a, delikatnie mówi±c zdziwiona, ostatnie dwa dni by³ dla niej czym¶ ca³kiem nowym. Najpierw w mie¶cie spotka³a Darena, pó¼niej sprawa z Gryfem i Vincentem, a teraz ta kobieta.

Szybko jednak ocknê³a siê z zamy¶lenia. Z lekk± nieufno¶ci± otwar³a drzwi. Helios natychmiast wybieg³ i zacz±³ szczerzyæ k³y na nieznajom±.

- Przestañ Helios - powiedzia³a spokojnie do psa, a ten jak zwykle us³ucha³ swojej pani i wybieg³ przed dom, lekcewa¿±c intruza.

- Proszê, wejd¼ - powiedzia³a uprzejmie do kobiety i wpu¶ci³a j± do ¶rodka, po czym zamknê³a za ni± drzwi.

[Reira]

Kobieta zaprosi³a j± do domu. Reira stanê³a jak wryta, w³a¶ciwie nie pamiêta³a podobnej sytuacji w swoim ¿yciu, kiedy go¶ci³a siê u kogo¶. Szko³y w których uczy³a siê i spa³a by³y inne tam musia³a na to zas³u¿yæ...
- Em... czy mog³abym siê wyk±paæ?- powiedzia³a powoli zastanawiaj±c siê nad ka¿dym s³owem. Czu³a siê nieswojo, ta sytuacja j± zawstydza³a, nigdy po swojej ¶mierci nikogo o nic nie prosi³a, ani nie pyta³a. Odwróci³a siê w stronê kobiety.

[Niara]

Niara nadal by³a zaskoczona, jednak stara³a siê tego nie okazywaæ. Kobieta nie wyda³a siê jej gro¼na, wiêc zaprosi³a j± do domu. Wygl±da³a raczej na zmêczon± i lekko zagubion±, jakby zmyli³a drogê. Wszystko to by³o do¶æ dziwne, ale có¿ nie takie rzeczy zdarza³y siê w jej ¿yciu.

- Oczywi¶cie, ¿e mo¿esz siê wyk±paæ - powiedzia³ spokojnie i u¶miechnê³a siê do przybysza.

- Ale mo¿e wcze¶niej opowiesz mi sk±d przybywasz, kim jeste¶ i co sk³oni³o Ciê, by zapukaæ do drzwi obcej sobie osoby? Widzisz, nie czêsto spotykam ludzi, którzy pukaj± do moich drzwi i prosz± o ciep³± k±piel. Ja jestem Niara, mieszkam tu od niedawna z moim psem, Heliosem, którego ju¿ pozna³a¶ - mówi³a spokojnie i szczerze, nie chcia³a by jej s³owa zabrzmia³y wrogo.

[Reira]

- Tak, oczywi¶cie... - powiedzia³a lekko zaskoczona, zupe³nie zapomnia³a by siê przedstawiæ - Jestem Reira, pochodzê z ... w³a¶ciwie to tu³am siê od dzieciñstwa... a szczerze mówi±c my¶la³am, ¿e ten dom jest opuszczony... znaczy wygl±da bardzo ³adnie i jest zadbany, ale... - zastanowi³a siê nad odpowiednim s³owem - tak mi podpowiedzia³ instynkt. Jak mówi³am, chodzi³am po górach i chcia³am odpocz±æ...- znów zabrak³o jej s³ów.
Dziwi³a siê samej sobie... przewa¿nie by³a oziêb³a i bezczelna, a teraz p³aszczy³a siê jak nie wiadomo kto...

[Niara]

Niara ponownie u¶miechnê³a siê do dziewczyny, sama nie wiedzia³a dlaczego obdarzy³a j± niejakim zaufaniem od pierwszej chwili, przecie¿ nie musia³a wpuszczaæ obcej osoby do domu, a jednak to zrobi³a i w dodatku chcia³a j± ugo¶ciæ. W gruncie rzeczy Niara w³a¶nie taka by³a, najchêtniej przygarnê³aby do siebie i zaopiekowa³aby siê wszystkimi którzy tego potrzebowali.

- Rozumiem - odpar³a - zostañ tutaj, a ja przygotujê Ci k±piel. Rozgo¶æ siê - doda³a wskaza³a ruchem g³owy fotele, stoj±ce przy kominku, po czym wysz³a do kuchni.

[Reira]

Reira usiad³a niepewnie na miêkkim fotelu. Niara odesz³a, by przygotowaæ jej k±piel. Dziwne uczucie, zawsze kiedy j± gdzie¶ goszczono to ona by³a s³u¿±c±, a tu, mo¿na by rzec, ¿e jest na odwrót. Rozejrza³a siê po pokoju. By³ przytulny.
Mo¿e i ja sprawiê sobie domek w górach - przemknê³o jej przez my¶l, ale zaraz to wyrzuci³a, nie lubi³a wi±zaæ siê z czym¶ na sta³e, wola³a podró¿owaæ, byæ wolna, a dom oznacza³ obowi±zki, które musia³a pe³niæ przez kilka lat za ¿ycia. Znów zaczê³a siê zastanawiaæ, jaki by³by jej ¿ywot, gdyby nie przy³±czy³a siê do Sar'a...

[Niara]

Po d³u¿szej chwili Niara wróci³a z kuchni. W tym czasie zd±¿y³a podgrzaæ wodê na k±piel i przygotowaæ ¶wie¿e rêczniki. Ca³y czas zastanawia³a siê nad kolejnym go¶ciem w jej domu. Czy by³ to przypadek, czy te¿ ostatnie wizyty do¶æ ciekawych ludzi w jej domu zwiastowa³y kolejn± burzê w jej ¿yciu?

- Przygotowa³am Ci k±piel - odezwa³a siê ³agodnie - rêczniki znajdziesz obok balii - doda³a i wskaza³a na drzwi do kuchni.

- Nie musisz siê spieszyæ.

[Reira]

Reira wsta³a pos³usznie i posz³a w kierunku wanny. Szybko siê obmy³a po czym ubra³a siê w swoje nowe kimono. By³o bia³e z ma³ymi, zielonymi wst±¿kami na materiale. Tym razem upiê³a w³osy w mocny kok i obwi±za³a go czerwon± wst±¿k± tak jak robi³y to m³ode, pocz±tkuj±ce gejsze.

Po kilku minutach zjawi³a siê w salonie. Usiad³a znów na fotelu. Zaczê³a siê zastanawiaæ, czemu tak m³oda i piêkna kobieta mieszka na tym pustkowiu sama. Mo¿e ma mê¿a kupca, który du¿o podró¿uje? A mo¿e jest wdow±?
- Przepraszam, ¿e siê zapytam...- w koñcu, powiedzia³a ³agodnym tonem- ale co na tym pustkowiu robi, tak m³oda i piêkna kobieta... i w dodatku sama?

[Niara]

Niara milcza³a, d³ugo nie wiedzia³a co powiedzieæ, faktycznie mieszka³a sama, z dala od ludzi, by³a tu szczê¶liwa, ale mimo to miewa³a dni, kiedy samotno¶æ dawa³a siê jej we znaki. My¶la³a wtedy o Meridionie, Zorze, Kyrie i tych wszystkich którzy pomogli jej w wyprawie po Artemis. Co raz rzadziej wraca³y wspomnienia o wygnaniu i Magu, tak jak my¶li o Rizochim.

- Có¿... po pierwsze, nie jestem ju¿ taka m³oda, mo¿e i na tak± wygl±dam, ale wygl±d nie zawsze idzie w parze z m³odo¶ci±. Je¶li chodzi o mieszkanie tutaj, dom wybudowa³am niedawno, zaraz po tym jak wróci³am z do¶æ d³ugiej podró¿y. Sama zdecydowa³am, ¿e chce mieszkaæ z dala od miasta, zanim dom powsta³ spêdzi³am trochê czasu mieszkaj±c w Ekradonie i wiem ¿e miejski zgie³k nie jest czym¶ co dawa³oby mi poczucie komfortu. Lubie ciesze i spokój, poza tym s±dzê ¿e Heliosowi jest lepiej tutaj, ni¿ by³oby w mie¶cie, tak samo jak i Lunie, tutaj ma swoja stajnie i las który kocha. Luna to moja klacz - doda³a - A Heliosa ju¿ pozna³a¶, to mój pies.

[Reira]

S³ucha³a uwa¿nie, to co Niara do niej mówi³a. "nie jest ju¿ taka m³oda"- co to mo¿e oznaczaæ? Po ludziach zazwyczaj widaæ lata... A mo¿e ona ju¿ nim nie jest? - zaczê³a siê zastanawiaæ...

Spojrza³a podejrzliwie na kobietê..wygl±da³a jak cz³owiek, chocia¿ jakby siê g³êbiej nad tym zastanowiæ ...
W koñcu da³a temu spokój.
Zapad³a cisza.Dopiero teraz siê okaza³o, ¿e Reira nie potrafi³a rozmawiaæ ze zwyk³ymi lud¼mi... zazwyczaj tylko siê nimi ¿ywi³a...
Spojrza³a przez okno.
-Piêkne s± te góry...- wymsknê³o jej siê. Uwielbia³a przyrodê, wszystkie pory roku, choæ w³a¶ciwie najbardziej z nich, przypad³a jej do gustu jesieñ.
¯ó³to-czerwone li¶cie, porywisty wiatr, który je unosi w górê...

[Niara]

- Nie jestem cz³owiekiem - doda³a kobieta, jakby czytaj±c w my¶lach Reiri - Nigdy nim nie by³am i nigdy do koñca nie bêdê. - sama nie wiedzia³a czemu w³a¶nie jej to mówi, przecie¿ zupe³nie jej nie zna³a, jedyne co mog³a powiedzieæ to to ¿e Reira nie jest zwyk³± istota, z jednej strony czu³a ¿e bije od niej dziwna energia, niekoniecznie dobra, z drugiej wydawa³a siê jakby... sama nie potrafi³a tego okre¶liæ, tak czy siak, mia³a do niej mieszane uczucia, a jednak postanowi³a powiedzieæ jej o sobie wiêcej ni¿ komukolwiek ostatnimi czasy. Mo¿e to samotno¶æ tak bardzo da³a jej siê we znaki...

- W³a¶ciwie sama nie wiem kim teraz jestem - ci±gnê³a - ludzie czêsto my¶l±, ¿e jestem elfem, widz± sylwetkê, stroje, mój ³uk ale nie zastanawiaj± siê nad innymi przymiotami jakie posiadaj± elfy, a których ja nie mam. Wiêkszo¶æ jednak s±dzi ¿e jestem po prostu cz³owiekiem. A ja... ja nie czuje siê ani cz³owiekiem, ani anio³em... tak... tym kiedy¶ by³am.... a teraz? Nie mam moich skrzyde³ tylko blizny, nie mam wstêpu do Planów, jedyne co mi zosta³o to magia, uczucia, charakter i Artemis... - przez ca³y czas kiedy mówi³a patrzy³a gdzie¶ przed siebie, wgl±da³o to tak jakby jej s³owa kierowane by³y jedynie do g³uchej przestrzeni.

- Przepraszam, nie powinnam by³a tego mówiæ - doda³a, budz±c siê jakby ze snu.

[Reira]

Reira znów zas³ucha³a siê w s³owach Niary. A wiêc kiedy¶ by³a anio³em... ciekawe co takiego zrobi³a, ¿e Pan j± wywali³..- pomy¶la³a sobie ...
-Och nie, nie przepraszaj... ale uwa¿aj komu mówisz o takich rzeczach, na ¶wiecie jest zbyt wiele z³a, zbyt wiele istot, które mog³yby Cie zniszczyæ..
Powiedzieæ jej kim jestem?- przemknê³a my¶l przez jej g³owê. Znów sobie przypomnia³a o go¶ciu w niej siedz±cej... Chyba nie by³ on, a¿ tak z³y, na rozmowê z kobiet± otwar³a swój umys³. Móg³ zaw³adn±æ ni± w ka¿dej chwili, a jednak tego nie zrobi³...a mo¿e siê ju¿ wyprowadzi³?
Reira skupi³a siê i ponownie zamknê³a swoje my¶li przed demonem... lepiej dmuchaæ na zimne...
Spojrza³a na Niarê, dopiero teraz zwróci³a uwagê na krew pulsuj±c± w jej ¿y³ach... Poczu³a je zapach... Ciekawe jak smakuje krew wygnanego anio³a...- nasunê³o je siê na my¶l. K³y leciutko siê wysunê³y. Nie nie mogê, tak mi³o mnie ugo¶ci³a... tak du¿o przesz³a...Nie! - powiedzia³a w my¶lach sama do siebie. Zacisnê³a mocno piê¶ci. Wsta³a gwa³townie.
- Có¿ na mnie ju¿ czas.- I w oka mgnieniu opu¶ci³a przytulny domek.
C.d

[Niara]

Niara nie zd±¿y³a nawet zauwa¿yæ, kiedy dziewczyna zniknê³a. W g³owie mia³a mêtlik, ci±gle ten sam mêtlik od wielu lat. Pusta szara samotno¶æ, ostatnio wzbogacona o dziwne spotkania, z istotami ró¿nych ras. Najpierw ten ca³y czarodziej, teraz dziewczyna... k³y które pokaza³a na u³amek sekundy wskazywa³y na to, ¿e jest wampirem. O dziwno, wcale siê jej nie przestraszy³a, na tym ¶wiecie ¿yje mnóstwo istot, które mog³yby j± skrzywdziæ, je¶li nie ta to inna. Ale przecie¿ potrafi³a siê broniæ. W tej chwili jednak mia³a ochotê uciec, dok±dkolwiek, byle dalej od samotno¶ci i pustki.

Kierowana jakim¶ dzikim impulsem, wsta³a z fotela i wbieg³a na górê, do sypialni. W po¶piechu ubra³a siê w niebiesk± suknie, w której zwykle podró¿owa³a. Z szafy wyci±gnê³a du¿±, granatow± torbê, z grubego materia³u i zapakowa³a do niej wszystkie potrzebne rzeczy.

Podesz³a do okna, tu¿ przy nim, oparty o ¶cianê sta³ jej miecz, patrzy³a na niego przez chwilê po czym, jakby wybudzi³a siê z d³ugiego snu, chwyci³a go i przypiê³a do pasa. Zabra³a swój p³aszcz i zesz³a na dó³.

£uk i ko³czan sta³y na swoim miejscu, zawsze mia³a przy sobie pe³n± ilo¶æ strza³. Zarzuci³a na siebie p³aszcz, przez plecy przewiesi³a ³uk i ko³czan ze strza³ami, po czym wysz³a z domu, zatrzaskuj±c za sob± drzwi.

Ci±g Dalszy