Nowa Aeria ⇒ Górskie Pastwiska

[Xena]

Nieopodal karczmy znajdowa³y siê pastwiska, puste pola, tylko trochê zalesione. Xena wyl±dowa³a na jakim¶ drzewie i siedzia³a czekaj±c na rozwój wypadków. Mia³a wrogów, lecz nie wiedzia³a, ¿e nic o niej nie wiedz±cych. Wrogowie bez powodu. Ach, jaki dziwny dzisiaj ¶wiat! pomy¶la³a i zwinê³a skrzyd³a. Zamieni³a siê w wampirzycê i usiad³a pod drzewem, demon zmaterializowa³ siê obok i ³agodnie j± otuli³. Milczeli, nie by³o nic do powiedzenia. Era bezkarnego egzystowania wampirów na tym ¶wiecie skoñczy³a siê. Demon przybra³ wygl±d tego m³odzieñca o piwnych oczach. Spojrza³a w to morze chaosu, czu³a siê dziwnie odprê¿ona.

[Vincent]

Wêdrówka na pastwisko nie by³a ciê¿ka, jedynie ¼dziebko utrudniona przez deszcz. Zmieni³ on ¶cie¿kê w b³otnisty potok. Mimo tej niedogodno¶ci w ca³kiem szybkim czasie Vincent znalaz³ siê na pastwisku. Spory kawa³ ³±ki jedynie na obrze¿ach by³ otoczony bujniejszymi krzewami i drzewami. Id±c na ¶rodek polany, bacznie rozgl±da³ siê za wampirzyc±. Chyba j± odnalaz³ - pod drzewem zobaczy³ jak±¶ niewyra¼n± postaæ. Lej±cy niczym wodospad deszcz nie pozwala³ mu dojrzeæ szczegó³ów.

[Xena]

Wpatrzy³a siê w nocny deszcz. Pomiêdzy kroplami dostrzeg³a postaæ w tym dziwacznym kapeluszu. Demon równie¿ go zauwa¿y³.
- Ojojoj! Czujê bosk± moc! - za¶mia³ siê i ruszy³ w kierunku mê¿czyzny z pa³aj±cymi z³o¶ci± oczyma. Xena b³yskawicznie wsta³a i pobieg³a za demonem. Nie chcia³a, by zabija³. Nie dzi¶. Demon stan±³ naprzeciw przybysza, wampirzyca obok. Deszcz zmoczy³ jej ubrania, w³osy lepi³y siê do cia³a, tylko oczy pa³a³y lodowatym blaskiem.
- Bystrzak z Ciebie, szybko mnie znalaz³e¶, mój drogi. - powiedzia³a sil±c siê na mi³y ton.
- Teraz znów zadam pytanie: W imiê czego chcesz mnie unicestwiæ? - doda³a bezbarwnym g³osem, a demon podszed³ do mê¿czyzny, ods³oni³ rêkoje¶æ miecza i zerwa³ krzy¿yk. Za¶mia³ siê.
- Czego od niej chcesz, cz³owieczku? - powiedzia³ i z³apa³ go za szyjê, wbijaj±c w ni± krzy¿yk. Jego u¶cisk nie by³ normalny. By³ wrz±cy, przes³a³ mu obrazy, d¼wiêki, krzyki wprost z czelu¶ci piekielnych.
- Zankou! - wampirzyca podbieg³a do nich i oderwa³a demona od mê¿czyzny w szpiczastym kapeluszu.

[Vincent]

Szybkie ruchy demona nie da³y Vincentowi nawet chwili na reakcjê. Widz±c jedynie jego ruch, odruchowo chcia³ chwyciæ za miecz. Zanim nawet dotkn±³ rêkoje¶ci, demon ju¿ trzyma³ swoje rêce na jego gardle. Nagle zmys³y zaczê³y mu wariowaæ. Widzia³ tak dantejskie sceny, ¿e mog³y siê dziaæ jedynie w samym piekle. S³ysza³ nieludzkie d¼wiêki i krzyki potêpionych. Czu³ zapach siarki, smo³y i spalenizny. Przez ca³y ten smród nawet nie móg³ z³apaæ oddechu. Czu³ jakby jego umys³ stan±³ w ogniu. U¶cisk zosta³ rozlu¼niony. Jak nagle nadszed³, tak i nagle znikn±³. Upad³ na kolana, podpieraj±c siê rêk± dla równowagi. Z³apa³ siê d³oni± za gard³o, ³api±c oddech. Jeszcze chwila tego szaleñstwa, a prawdopodobnie sam by oszala³. Spojrza³ têpym wzrokiem, jak wampirzyca odci±ga demona.
- W³a¶nie dlatego... - wymamrota³. - W³a¶nie dlatego chce Ciê zniszczyæ - dokoñczy³ swoj± my¶l. K±tem oka zauwa¿y³ krzy¿ ze swojego miecza, le¿±cy na zmokniêtej trawie. Ten demon te¿ za nic ma sobie boskie symbole? Co to wszystko ma znaczyæ do licha ciê¿kiego?!

[Xena]

Podesz³a do niego niepewnie.
- Nic Ci nie jest ? - zapyta³a z trosk± w g³osie. Podnios³a krzy¿ i poda³a go mê¿czy¼nie.
- Mo¿esz próbowaæ mnie zniszczyæ, ale w±tpiê ¿eby Ci siê to uda³o, trochê za d³ugo chodzê po tym padole ³ez, ¿eby zwyk³y ¶miertelnik jednym ruchem móg³ mnie zniszczyæ. - szybko odesz³a od mê¿czyzny i szepnê³a do demona.
- Chod¼my st±d, nied³ugo ¶witaæ zacznie, a on...Czy w¶ciek³y szczur nie rzuci siê na cz³owieka uzbrojonego w wid³y? - zakoñczy³a i chwyci³a demona za rêkê, jego p³omienne oczy uspokoi³y siê i znów by³y piwnym morzem. Zankou skrzy¿owa³ tylko nienawistne spojrzenie z mê¿czyzn±. Tamtym wzdrygn±³ jeszcze jeden obraz, samego Ksiêcia Piekie³ i tego demona, który chadza po tym ¶wiecie po jego lewicy. U¶miechn±³ siê z³owieszczo i obróci³ do wampirzycy. Pu¶ci³ jej rêkê i zamieni³ siê w nietoperza, Xena posz³a za jego przyk³adem. Wzlecieli w mrok, w deszcz, szukaj±c kryjówki. Zostawili mê¿czyznê na kolanach w samym ¶rodku pastwiska, przemoczonego do suchej nitki, jedynym ¶ladem ich obecno¶ci by³ dziwnie mieni±cy siê krzy¿. Znale¼li pó³kê skaln± nieopodal pastwiska, do której dostaæ mo¿na by³o siê dostaæ tylko na skrzyd³ach. Wlecieli akurat, gdy s³oñce przebija³o deszczowe chmury. Posnêli.

Obudzi³a siê kiedy zmierzch ju¿ zatar³ ¶wiat³o dnia. Roz³o¿y³a skrzyd³a i wzbi³a siê w powietrze. Pachnia³o ¶wie¿o¶ci±, tak jakby ziemia w³a¶nie oddycha³a pe³n± piersi±. Zrobi³a ma³y piruecik. Pomyszkujemy trochê po górach mój ukochany demonie? poprzedni humor zupe³nie jej przeszed³. U¶miecha³a siê nawet, oczywi¶cie tak jak na nietoperza przysta³o.

c.d