Summer jest dosyć nieśmiała i niepozorna. Nie rzuca się w oczy, ani z wyglądu, ani z charakteru, ponieważ nawet w większym gronie milczy. Kiedy jednak spotka kogoś, z kim się zacznie dogadywać, może godzinami rozprawiać na ulubione tematy. Spędza też wiele czasu na rysowaniu i sprzedawaniu swoich rysunków; nie zarabia na nich kokosów, lecz wystarczająco dużo, żeby się utrzymać i mieć przynajmniej dach nad głową oraz jedzenie. Jest ugodowa, raczej mało asertywna, ale potrafi dać komuś popalić swoją magią, gdy już się zirytuje. Charakteryzuje się wręcz anielską cierpliwością, nawet do najbardziej rozwrzeszczanych dzieci, i wysoką tolerancją na irytujące istoty. Nieco gorsza jest jej tolerancja w stosunku do zmiennych warunków pogodowych, zwłaszcza do zimna. Rzadko bywa w złym humorze, lecz nie rozdaje uśmiechów na prawo i lewo. Nie potrzebuje towarzystwa innych istot, by się dobrze czuć; w zupełności wystarcza jej obecność chowańca. Jest typem samotnika i wędrownika; lubi naturę, lecz czuje się dobrze nawet w większych miastach. Ma bardzo dobre serduszko (czasem aż nazbyt dobre) i nie potrafi odmówić pomocy. Nie jest konfliktowa, brzydzi się przemocą i nie potrafi znieść widoku krwi. Jest przy tym wrażliwa na każdą krzywdę. 
Jej największym życiowym pragnieniem jest odzyskanie słuchu, chociaż nauczyła się już jakoś żyć ze swoim problemem. Liczy na to, że uda jej się pewnego dnia zebrać wystarczająco dużo pieniędzy, by jakiś dobry mag życia mógł naprawić uszkodzenia w narządach słuchowych.
Ma słabość do czekoladek wawrzynowych. Sama nie umie specjalnie gotować i ratuje się kupowaniem jedzenia na targach czy w karczmach. 

Summer charakteryzuje się niskim wzrostem, liczącym około metr pięćdziesiąt cztery centymetry, i dość skromnym ubraniem, które składa się przede wszystkim ze znoszonych sukienek w kolorach brązu. Można byłoby ją nazwać fajtłapą, bo nierzadko potyka się o własne nogi i gracji raczej można jej odmówić, uchodzi mimo to za dość ładną dziewczynę. Poza tym w oczy rzucają się jej jasne loki, w odpowiednim oświetleniu wyglądające wręcz na płomienne, a czasem zwyczajnie w kolorze blondu. Czasami nosi je rozpuszczone, a czasem związane przy pomocy fantazyjnych wstążek i kolorowych ptasich piór. Ma niebieskie oczy, dosyć bystre i obserwujące z uwagą otoczenie, liczne piegi na nosie. Dość łatwo przychodzi jej rumienienie się, nie tylko z powodu panującej na zewnątrz temperatury. Przez cały czas milczy, dlatego też nikt nie wie, jak brzmi jej prawdziwy głos – jednak jej wypowiedzi w umysłach innych istot są zawsze melodyjne, przyjemne w odbiorze. Nie rzuca się w oczy, z tego względu potrafi przemknąć niezauważona.