Christin był wychowywany przez Swoich rodziców zgodnie z wszystkimi panującymi normami - zawsze był wesoły, miły oraz pomocny, jego rodzice zadbali również o to by dobrze władał bronią białą, a Christin od zawsze uwielbiał katany i głównie na tej broni się skupiał. Odkąd ich syn zamieszkuje Alararnię jego charakter zmienił się znacząco - stał się bardziej poważny, często jest uszczypliwy i lekko arogancki, rzadko pomaga innym i stara się unikać walki, a gdy musi już walczyć to zawsze gdy jest to możliwe sięga po Swoją katanę. Nie lubi  niebianów i stara się unikać ich szerokim łukiem.

Christin ma około 180 centymetrów wzrostu, jest szczupły, ma lekko niebieską i gładką skórę oraz oczy czerwonego koloru. Jego usta są małe, nos jest dość duży zaś oczy małe i lekko skośne. Głowę zawsze zakrywa kaptur - nie ma on włosów. Jego ręce są chude, na barkach zawsze ma specjalne naramienniki dzięki którym jest w stanie regulować prędkość lotu, jest to przydatne podczas ucieczki czy potrzeby szybkiego dotarcia do wyznaczonego miejsca. Jego palce u rąk są pokryte stalą, zaś odkryta część to czerwona, chropowata i twarda skóra. Christin zawsze nosi Swoją szatę, jest to typowa szata która zakrywa całe ciało przez co nigdy nie widać jego nóg, rąk czy butów, charakterystycznym elementem szaty jest dziwny znak w okolicach klatki piersiowej - oznacza on przymierze z piekielnymi i złem świata, nad znakiem zawsze jest widoczna część odsłoniętej klatki piersiowej, ma ona sugerować jakoby Christin był silny co nie do końca jest prawdą. Na biodrach zawsze jest przypięty pas który pełni identyczną funkcję co naramienniki.

W okolicach łopatek zawsze wychodzą wielkie szare skrzydła, wyglądem przypominające skrzydła sokoła

- Gdzie przyszedłeś na świat?
- Teoretycznie jestem aniołem, oznacza to, że powstałem w Planach Niebieskich ze związku Swoich rodziców

- Kim są Twoi rodzice?
- Byli, moja Mama była świetną alchemiczką, Stwórca chciał by przygotowywała świetne trucizny i oczywiście tak też było. A Tata miał być wojownikiem, nie jakimś tam rycerzykiem, a prawdziwym arcymistrzem w posługiwaniu się mieczem
- A Ty kim miałeś zostać?
- Miałem być wojownikiem, jak mój Tata i wspólnie z rodzicami wykonywać zadania od Stwórcy

- Jak zginęli Twoi rodzice?
- Szybko, Stwórca wydał jasne polecenie: Wyruszyć na Ziemię i nawracać nie wiernych, czy nie brzmi to idiotycznie? Całkowicie się do tego nie nadawali, nie podjęli próby, miałem wtedy dwadzieścia jeden lat. Prosili najwyższego o odłożenie zadania w czasie, a on, ot tak, zdmuchnął ich z powierzchni Marmurowego Miasta
- A co z Tobą?
- Nie mogłem sam wyruszyć na Ziemię, bo można tego dokonać tylko za zgodą, nie mogłem zostać, ponieważ może i mnie spotkałby taki sam los. Zabrałem ze Sobą miecz ojca, była to najzwyklejsza srebrna katana i opuściłem tego samego dnia dom, zostawiając wszystko co miałem
- Gdzie się udałeś?
- Tak na prawdę było tylko jedno miejsce gdzie mogłem się udać, tylko tam Wspaniały nie mógł mnie dosięgnąć. Były to oczywiście czeluści piekła
- Udałeś się do piekła?
- Tak, chciałem zamieszkać na Ziemi, ale nawet poza Marmurowym Miastem Pan mógł mnie zniszczyć, tylko tam byłem pozornie bezpieczny
- Ale teraz jesteś tutaj, co było dalej?
- Szybko zauważyłem, że coś jest nie tak, nie minęła godzina gdy spotkałem centaura. Wyglądał jak typowa bestia z bajek, posiadał tułów człowieka, zaś niżej budową przypominał zwykłego konia. W Swoich ludzkich rękach trzymał duży łuk.
- Walczyliście?
- Jeżeli tylko można nazwać to walką, nie zrozum mnie źle, miejsce w którym  się znalazłem po przybyciu to był wielki las, wokół same drzewa i żadnej żywej duszy. Centaur urządził Sobie polowanie, o jego obecności dowiedziałem się dopiero gdy strzała trafiła w drzewo obok. Nie chciałem z nim walczyć, zacząłem więc uciekać, nie wiedząc nawet gdzie znajdę wyjście, biegłem przez drzewa naprzód wierząc, że mnie nie trafi.
- Uciekłeś?
- Nie, mój przeciwnik się świetnie bawił, w pewnym momencie wpadłem na idiotycznie głupi pomysł by z lasu po prostu wylecieć, drzewa były bardzo wysokie, spoglądając w górę nie potrafiłem ocenić jak wysoko muszę podlecieć. Odbiłem się od Ziemi i zacząłem energicznie unosić się do góry, nawet uwierzyłem że może mi się udać, będąc jakieś dwadzieścia metrów nad ziemią pierwszy raz dostałem strzałą w prawe skrzydło. Centaur świetnie się bawił, a ja uderzyłem w ziemię, strzała przebiła moje skrzydło na wylot. Czekał aż zacznę uciekać.
- Co było dalej?
- Dzieliła nas odległość okołu trzydziestu metrów, czekałem aż do mnie podejdzie, bo ciągle miałem katanę. On jednak stanął i czekał, moje skrzydło krwawiło, a ja z bólu krzyczałem wniebogłosy
- Ktoś przyszedł?
- Nie, mój przeciwnik nie wzruszony ciągle czekał. Leżałem na Ziemi dobre dziesięć minut. Wtedy on naciągnął drugą strzałę i wymierzył w moją stronę, w przypływie adrenaliny, ze strzałą w krwawiącym skrzydle, obolały podniosłem się i złapałem za rękojeść katany leżącej obok. Centaurowi wyraźnie się to spodobało, bo wyrzucił Swój łuk, w tym momencie stały się dziwne rzeczy. Drzewa po prostu zniknęły, a z ogromnego lasu jakby wykrojone zostało koło o średnicy trzydziestu metrów, uniesione wysoko do góry, niżej zaś wylana została lawa. Oczywiście, mój przeciwnik już tam stał, tym razem trzymał długą włócznie. Dziwne było również to, że nie czułem bólu, jakbym został cudownie uzdrowiony. Stanąłem więc, przyjąłem postawę pełnej gotowości, a centaur z impetem ruszył na mnie. Zabawne jest to, że chciałem się bronić, on po prostu staranował mnie, nie musiał nawet używać Swojej włóczni, błyskawicznie znalazłem się poza terenem areny
- Zginąłeś?
- Nie mam pojęcia. Obudziłem się unosząc w powietrzu, wokół było ciemno, a z góry zerkały na mnie wielkie czerwone oczy
- Kto to był?
- Tego też nie wiem, zaproponował mi pewien układ na który trudno było nie przystać. Oddane mi zostało życie oraz ulepszona katana ojca, zamian za to każdy demon o pełni księżyca może mnie kontrolować
- Kontrolować?
- Owszem, zapadam wtedy w pewnego rodzaju sen
- Co się wtedy dzieję? 
- Tego nie wiem, ktoś przejmuje nade mną kontrolę, podejrzewam, że to ten sam centaur który mnie prawdopodobnie zabił. Nie wiem jakie są jego plany wobec mojej osoby, zazwyczaj budzę się nad świtem w dziwnych miejscach, nierzadko ubrudzony krwią


- Co było później? Jak wygląda Twoje życie na ziemi?
- Obudziłem się w Mrocznym Lesie, od razu zauważyłem zmieniony wygląd, powiem szczerze, że ciężko było się przyzwyczaić do tych naramienników, długo uczyłem się dobrze z nich korzystać
- Często opuszczasz las?
- Tak, nie gromadzę rzeczy, zazwyczaj podróżuję po opuszczonych miejscach, eksploruję świat bez większego celu
- Co o Tobie sądzą inni?
- Staram się unikać kontaktu i rzadko zaglądam do miast
- A co z kataną?
- Katana została bardziej zmodyfikowana niż mi się wydawało, wyobraź Sobie moją reakcję gdy chcąc rozciąć wilka, przeciąłem go w pół
- Łatwo było się przystosować do życia na ziemi?
- Nie, staram się nie popadać w konflikty z prawem więc w wolnym czasie uczę się trochę o tym co wolno, a czego nie. Naturalnie nauczyłem się polować i zastawiać pułapki, bo bez tego prawdopodobnie bym już dawno zginął,muszę przyznać, że pierwsze dni to była prawdziwa głodówka. Potrafię również odrobinę otwierać zamki ponieważ czasem muszę Sobie radzić w mniej legalny sposób. Cóż, niedługo pełnia księżyca, lepiej odejdę...