Dziewczyna jest nieco skomplikowana i, na swój sposób, pogięta.  Uczono ją etykiety od najmłodszych lat, tak więc, jak na arystokratkę przystało, 

nosi się z gracją, ale całkowicie sztywna nie jest. Właściwie... to nie do końca zachowuje się jak szlachetnie urodzona dama. Krótko mówiąc - jest 

straszliwą fajtłapą. Nie potrafi niczego utrzymać w rękach tak, by nie runęło na ziemię, potyka się o własne nogi. Jednakże, jeżeli nadchodzą 

kryzysowe sytuacje, umie zachować powagę i wyjaśnić wszystko, nie podnosząc głosu. Jest niezwykle wrażliwa i nawet najmniej znacząca obraza, 

czy docinek, może ją urazić. Nie potrafiłaby skrzywdzić innej osoby, nie jest mściwa i powtarza, że każdy zasługuje na drugą szansę. No i 

kompletnie nie umie kłamać.

Cephei ubiera się dość... ekscentrycznie, albowiem nosi długie skunie, zazwyczaj są one w jasnych odcieniach fioletu lub białe z kolorowymi 

dodatkami. Jednak pod tymi eleganckimi ubraniami nosi także ciemnobrązowe bryczesy do jazdy konnej, chociaż nic z takowymi zwierzętami 

wspólnego nie ma, i białą, bufiastą koszulę, wiązaną z przodu sznurkiem. Chodzi w skórzanych butach sięgających kolan, których nie widać pod 

okropnie długimi sukniami. Kiedy tylko ma szansę, zdejmuje z siebie to arystokratyczne odzienie i paraduje, Bóg wie ile czasu, w rzeczach do jazdy 

konnej. Blond włosy zazwyczaj wiąże w koka i przewiązuje ciemną wstążką tuż nad grzywką. Jest w posiadaniu niezwykle jasnej, niemal 

alabastrowej, cery i ciemnozielonych oczu. Nie jest wysoka (zaledwie 167 cm wzrostu), jest filigranowa i delikatna, bardzo często się uśmiecha i 

robi to w tak uroczy sposób, że aż miło popatrzeć.

Wychowywała się w bardzo zamożnej rodzinie. Jej rodzice byli zwyczajnymi ludźmi, nieprzejawiającymi żadnych niezwykłych zdolności 
magicznych. Od maleńkiego zachowywała się inaczej, niż inne dzieci. Kiedy leżała w kojcu, wskazywała palcami w górę i uśmiechała się szeroko. 
Na spacerach biegała, mrucząc coś pod nosem. Na pierwszy rzut oka zdawałoby się, że jest to wyjątkowo wesołe dziecko. Jednakże, gdy 
osiągnęła wiek czterech lat, te zachowania zaczęły się ''rozwijać''. Mówiła do siebie, śmiała się bez powodu. Rodzice poddali ją testowi na 
wykrywanie magii w wieku sześciu lat. Okazało się, że dziewczynka nie posiada żadnych niezwykłych zdolności, tak więc pozostało jedno 
wyjaśnienie jej dziwnego zachowania - dziecko nie było w pełni rozwinięte umysłowo. Wiadomo, że dziecko nie powie, o co tak naprawdę chodzi. 
Ojciec Cephei umarł, gdy miała siedem lat. Bardzo to przeżywała, była z nim silnie związana. Siedziała w swoim pokoju, tuląc się do wielkiego, 
czarnego cielska, którym był Raqhaar, i wypłakiwała oczy całymi dniami.
Pewnego wieczoru zebrała się w sobie i udała się do pokoju wspólnego, w którym uwielbiała przesiadywać jej matka i czytać książki przy 
kominku, gdzie wesoło trzaskał ogień.
- Mamusiu... Muszę ci coś powiedzieć - rzekła dziewczynka cieniutkim głosikiem, podchodząc do fotela, w którym siedziała kobieta.
- Tak, skarbie? Mów, nie bój się. - Matka Cephei posłała jej uśmiech.
Jasnowłosa pocierała nerwowo małe rączki, wpatrując się w kamienną podłogę.
- Nikt mnie nie lubi - wymamrotała. - To przez to, że rozmawiam z nimi.
- Z ''nimi''? - zdumiała się kobieta. - Z kim, kochanie?
- No... Z nimi. Z osobami z innego świata, mamusiu. Znaczy... Tak oni mówili. Tata też to powiedział.
- Córciu... Taty już z nami nie ma. Wiem, że trudno ci się z tym pogodzić, ale on odszedł i... nie wróci.
- To nieprawda. Rozmawiałam z nim. Starał się mnie pocieszyć, widząc, że się smucę.
Matka dziewczynki patrzyła na nią, jak na kogoś zupełnie obcego, kto wtargnął nagle do ich domu i zażądał jedzenia i picia w trybie 
natychmiastowym.
- Nie kłamię. Sama mnie nauczyłaś, że kłamstwo nie popłaca.
Wtem z niewielkiego stolika spadła waza i roztrzaskała się w drobny mach. Następnie sam stolik się przewrócił. Ogień w kominku zgasł, a 
okiennice rozwarły się na oścież, do środka wtargnął chłodny, mrożący krew w żyłach, wiatr. Kobieta spojrzała na córkę, po czym wstała i 
szybkim krokiem podeszła do niej.
- To nie jest zabawne. Natychmiast przestań!
- Ale to nie ja! - krzyknęła dziewczynka. - To tata! - Wskazała palcem na ścianę.
- Cephei, nie pora na żarty! Dosyć tego, idź do swojego pokoju!
- Ja nie żartuję! Naprawdę! - W oczach małej szkliły się łzy.
Kobieta wymierzyła córce siarczysty policzek. Dziewczynka złapała się za palące miejsce, patrząc na matkę wielkimi oczyma.
- Do pokoju. Ale już - wycedziła przez zaciśnięte zęby jej matka.
Dziewczynka, nie zastanawiając się ani chwili dłużej, wybiegła z pokoju i pognała do siebie. Gdy tylko wpadła do środka, chwyciła torbę i zaczęła 
pakować do niej niezbędne rzeczy.
- Chodź, Raqh. Wynosimy się stąd.
Otworzyła drzwi, poczekała chwilę, aż wilk do niej dołączy, po czym wyszła na korytarz i, używając tajnego przejścia, znalazła się poza domem.

Mając czternaście lat, odwiedziła starą bibliotekę, w której wyszukała księgę, gdzie zawarte były szczegółowe informacje, dotyczące jej rodu. 
Godzinami wertując księgę, dowiedziała się, iż jej praprapradziadkowie byli Czarodziejami. Babcia Magiem Życia, a dziadek Magiem Śmierci.
- Mówiłam, że nie jestem szalona - mruknęła do siebie. - Widzisz, Raqhaar? Mówiłam! I miałam rację! - wykrzyknęła, dumna z siebie 
niesamowicie.