Jest typem kameleona umiejącego się dostosować do wszystkich sytuacji, zachowując się jak otoczenie. Resztki programu twórcy, kłócą się z ludzką świadomością. Mimo, iż na pozór stoickiego spokoju potrafi popaść w skrajne emocje, to w samotności mówi na głos sam do siebie. Doskonale kłamie, co jest sposobem na przetrwanie, potrafi zdradzić i zniszczyć przyjaźń bez ostrzeżenia. Przez lata obcowania z ludźmi, rozpoznaje rasę bez chwili zastanowienia. Wie, kim jest i ma do tego mieszane uczucia. Cechuje go szybkość przyswajania wiedzy, inteligencja i wielki sentyment do posiadanych ciał. Jeżeli chodzi o moralność i prawo, to się zastanawia czy warto nią się nimi przejmować. Przez 120 lat sodomy zbrzydła mu nagość i cielesne igraszki, lecz wszystko mu się z tym kojarzy.

Zjawa zbudowana w całości z ciemnych, matowych, grubych włókien, przypominających z grubsza wiklinę. Głowa posiadała upiorną, trójkątną, lecz płaską twarz. Dwie kuliste włókna, odbijające otoczenie jak za nocy, usadzone na miejscu oczu. Dwie potężne dziury uosabiające nozdrza oraz wąska i bezzębna szczęka z wąską żuchwą. Wiklinowe włosy, poruszające się zawsze w ten sam, płynny sposób, niezależnie od wiatru. Ścięgna łączące łeb z korpusem stanowią szyję. Przez żebra wydobywa się liliowe światło, które jest niczym innym jak serce z kryształu. Jak każda zjawa, ta też nie posiada nóg, tylko długie rozgałęzienia. Ręce szkieletowe i wydłużone palce, zgrubiałe na kostkach, zimne jak szkło. Długa na dwa metry, eteryczna istota, poruszająca się za dnia i nocy, wśród ludzkich osiedli.

Urodził się jako człowiek w jakieś wiosce. Z przyczyn już zapomnianych, postanowił zwiedzić starożytne ruiny, gdzie trafił na fanatyka zniszczenia, pracującego nad zniszczeniem ładu. Ów, fanatyk wyrwał jego duszę, porwał na strzępki i umieścił razem z innymi duszami w błękitnomlecznej perle, wielkości połowy ludzkiej pięści, nadając siłę szerzenia chaosu i zniszczenia w sposób „człowieczy”. Kiruki, (nim nadał sobie to imię) stał się zniewolonym narzędziem przez swego twórcę, który wbijał w niego przez dwieście lat potęgę i posłuszeństwo.
Przez cztery kolejne wieki był na bezwzględnych usługach swego pana, do momentu gdy, został posłany do stolicy prowincji, w tej, w której się urodził jako człowiek. Doszło do paranoi społeczeństwa, „Siepacz Ciał” tak nazwali mylnie zjawę zaklętą w przedmiocie, przejmującą ludzi. W końcu ktoś zrozumiał, że spętanie osoby tracą całkowicie pamięć, Zorganizowano źle taktyczny atak na Siepacza... Całe miasto zalało się krwią cywili, bestia zaklęta w perle skacząc z ciała do ciała, została złapana w szkatułę niewoli. Na skraju miasta stał, raczej nadal stoi, ołtarz, na którym potomek skał zaklętym młotem rozbił Perłę Siepacza na drobne kawałeczki.
Pięćset lat na dnie oceanu, leżał kawałek odłamek zawierający samodzielną i nieuszkodzoną część duszy, tę najważniejszą iskierkę – świadomość. Znalazł się czarodziej Fulix, który przez lata zbierał elementy perły, dobrze się stało, że nie znalazł wszystkich. Z tego, co uzbierał, wyzwolił ducha, w którym iskierka świadomości należała do Kiruki, który od razu tak się przedstawił. Jego pierwszą ofiarą po odrodzeniu był wędrowny bajarz, a kolejną Fulix.
W kolejnych wcieleniach zaczynał rozmyślać nad wszelkimi sprawami i na nowo studiować potęgę. Jednak po stuleciu nauki w różnych wcieleniach, po Kirukiego przybył łowca dusz. Nie udało się pokonać przeciwnika, pozostała ucieczka opłacona utratą wiedzy zdobywaną przez tak długi czasu. Zatruta dusza rozpadała się i gdy nadzieja zaczynała blaknąć, zjawił się Diabeł Paktowy, którego propozycja nie mogła zostać odrzucona. Jedyne 120 lat somody i darmowa szkoła libertynizmu, za ocalenie duszy. Rozkosze rogatych są... skrajne w dwóch biegunach. Po wyjściu czeluści, pamiętając szczątki pojedynku, przerzucił się na ciche egzystowanie z ludźmi, i powolną samodzielną naukę przez kolejną parę wieków, coraz głębiej rozmyślając, nad swoim bytem.