Chłopak w zasadzie dość prosty. Na co dzień rozmarzony i roztargniony, jednak zazwyczaj opanowany. Trochę naiwny, jak również mało zaradny, jest jednak bardzo miłym, szczerym oraz uczciwym kompanem, skłonnym do poświęceń i zwykle niezatajającym niczego dla siebie. Trochę kiepsko u niego z inicjatywą, zazwyczaj woli, żeby ktoś dokładnie powiedział mu, co ma robić, bo sam raczej nie wyznaczy sobie żadnego wyraźnego celu — po prostu znajdzie sobie jakieś artystyczne zajęcie i zapomni o bożym świecie, całkowicie skupiony na malowaniu bądź grze na instrumencie. W zupełności niepraktyczny, a gdy znajdzie się w kłopotach, zazwyczaj wpadnięcie na rozwiązanie problemu zabiera mu sporo czasu — warto nadmienić, iż owo rozwiązanie niekoniecznie okaże się dobrym, najprawdopodobniej tylko najprostszym. Nie lubi, gdy traktuje się go jak kompletnego idiotę. Jest wrażliwy na cudzą krzywdę, chętny do pomocy, zazwyczaj też bardzo ufny. W pełni zdaje się na swoich przyjaciół. Wewnętrznie również wrażliwy — nietrudno obudzić w nim głębsze emocje. Trochę zagubiony, ale niezwykle twórczy. Kocha naturę, nie cierpi natomiast ciasnych, zamkniętych pomieszczeń. W większym tłumie czuje się nieswojo.

Dość wysoki, jednak drobny młodzieniec. Charakteryzuje się urodą niezwykle delikatną: oczy ma bardzo duże, w intensywnym, acz dość ciemnym odcieniu zieleni, spokojne, rozmarzone, nos długi, o wyraźnie zaznaczonych skrzydełkach, lecz zgrabny, usta zaś ładnie skrojone i skore do nieśmiałego uśmiechu. Niekiedy się rumieni, co bynajmniej nie ujmuje mu urody, zaś całe to pogodne oblicze niekiedy dość trudno dojrzeć — jak na artystę przystało, swoje jasnobursztynowe loki utrzymuje w... nieładzie. Marco ma długie kończyny i takież palce, a wystarczy jedno spojrzenie na jego delikatne dłonie, by zrozumieć, że nigdy nie pracował. Na gust większości kobiet troszkę zbyt wątły. Charakterystyczne dla Fellarian skrzydła najczęściej ukrywa; są mniejsze od anielskich, mają barwę srebrzystoszarą. Typowym w jego ubiorze jest ciemnobrązowy kapelusz o szerokim, opadającym rondzie. Zazwyczaj cały jego strój posiada właśnie tę barwę — wygodna, płócienna koszula o luźnych rękawach, podobne spodnie, miękkie i wygodne sznurowane obuwie. Chłodu Naturianin nie odczuwa, więc zazwyczaj nie okrywa się niczym więcej. Nie trzeba się długo przyglądać, aby dojść do wniosku, że to nie taki sobie, typowy człowiek — oczy wiecznie rozmarzone i roztargnione. Głos Marco jest niezwykle łagodny oraz melodyjny. Szybko wzbudza głębokie zaufanie, bo widać, iż chłopak nieszczególnie umie kłamać, przede wszystkim zaś nie czuje takiej potrzeby.

Marco urodził się w Keongju, gdzie od najmłodszych lat doskonalił swoje umiejętności artystyczne. Trochę ciężko powiedzieć coś o jego pochodzeniu; zarówno on, jak i jego bliźniacza siostra, Livia, nie pamiętali rodziców. Mieli tylko siebie, więc trzymali się bardzo blisko, odizolowani nieco od pozostałych Fellarian. Wzbudzali podziw i zazdrość wyjątkowymi nawet jak na tę wioskę zdolnościami, a że nie integrowali się za bardzo z rówieśnikami, z czasem zaczęto odczuwać wobec nich antypatię. Kiedy mieli siedemnaście lat, Livia zaginęła. Nigdy jej nie odnaleziono. Był to duży cios dla niezwykle zżytego z siostrą Naturianina. Nie potrafił się bez niej odnaleźć na tym świecie; czuł się, jakby zniknęła połowa jego samego. Nie było ''ja'', zawsze ''my'', zawsze razem, nierozłączni. Z czasem musiał przywyknąć do nowego stanu rzeczy: samotności. Nie mógł zrozumieć, że dla większości istot to całkiem normalne, iż jest się w jednej, nie dwóch osobach, iż nie ma się kogoś, kogo rozumie się bez słów. Ostatecznie przywykł do takiego trybu życia i powoli zaczął odnajdywać się w wiosce. Stopniowo, nieśmiało próbował rozmawiać z innymi. Dopiero uczył się podstawowych zasad komunikacji, zbędnych przy porozumiewaniu się z Livią. Potrzebował uspokojenia, odcięcia się od przeszłości, rozpoczęcia nowego rozdziału. 

W wieku dwudziestu lat zajął się do tej pory zaniedbywaną umiejętnością, będącą przeznaczeniem każdego mieszkańca Keongju: panowaniem nad żywiołem. Nie wahał się nad wyborem, od zawsze wiedział, że będzie to powietrze. W dziedzinie magicznej okazał się równie utalentowany jak w sztuce, jednak tym razem starał się nawiązać kontakt z otaczającymi go osobami, nie mogąc znieść przytłaczającej samotności. Ukończył szkolenie, zaprzyjaźnił się z kilkoma innymi Fellarianami. Pozornie wszystko było dobrze, ale uczucia pustki po zniknęciu Livii nie dało się niczym przytłumić. Skoro biło jego serce, biło też serce siostry. Nie chciał mówić przyjaciołom, że wyrusza ją odnaleźć; oni nie wierzyli, by było to możliwe. Udał się więc w samotną podróż pod pretekstem poznania dalszego świata — lecz ma tylko jeden cel: napotkać ukochaną siostrę...