Penelopa to osoba zmienna. Zwykle otwarta i uwielbiająca towarzystwo innych, miewa czasem momenty gdy potrzebna jest jej samotność i spokój, a gdy 

nie może ich znaleźć staje się zimna i nieprzyjemna. Nie można jej zaliczyć do osób łatwowiernych i skorych do wykonywania poleceń innych przez co 

czasami ciężko się z nią pracuje. Uwielbia negocjacje, wymianę zdań oraz argumentów, a jeśli są naprawdę mocne zdarza jej się zmienić tok postępowania 

choć zwykle nie idzie to w parze ze zmianą poglądów, co lubi czasem okazywać. Zwykle jednak to ona nakłania do zmiany decyzji. Patrzy na świat 

pozytywnie, jednak zawsze z kroplą realizmu. Uważa, że wiele rzeczy jest możliwych tylko trzeba się postarać aby je zdobyć.

Penelopa  jest niewysoka, mierzy nieco ponad 5,4 stopy. Długie, czarne włosy, które przykuwają wzrok niezwykłą bujnością zazwyczaj opadają luźną 

kaskadą na plecy lub związane są w gruby warkocz. Ciemnoszare oczy są ciepłe i czasem tańczą w nich iskierki wesołości. Ma zgrabną figurę z mocnym 

wcięciem w talii, dość wąskimi biodrami i kształtnym, acz niewielkim biustem. W czasie podróży lubi nosić wygodny i niekrępujący ruchów strój, ale za to w 

miastach nie jest w stanie odmówić sobie elegancji. Chodzi zawsze wyprostowana, głowę trzymając wysoko, a w jej wzroku można dostrzec pewność 

siebie.

Pewnej nocy do brzegów Alaranii przybił statek, z którego na ląd zeszły dwie niemalże identyczne postacie. Okryte płaszczami ruszyły w stronę najbliższej 
karczmy aby zatrzymać się tam na noc. Dosyć młode – niespełna dwustuletnie - czarodziejki nie wyróżniały się zbytnio umiejętnościami magicznymi, 
jednakże przybyły do tej krainy w niezwykłym celu, którego nie podjął się żaden z żyjących czarodziejów – pragnęły przywrócić wysoką magię. Szukały jej 
już wszędzie w znanych sobie krainach, co jakiś czas natrafiając na niewielki ślad. Teraz zawitał do Alaranii gdzie powinny być największe szanse na 
sukces.
Karczma, do której weszły była jasna, czysta i spokojna. Bez problemu znalazł się dla nich pokój, w którym odpoczęły po wielotygodniowej podróży i 
przeprowadziły długą dyskusję odnośnie nowej fazy poszukiwań. W końcu ustaliły, że każda pójdzie swoją drogą, dlatego następnego ranka bliźniaczki 
rozdzieliły się ruszając w inne strony świata.
Penelopa sporo czasu spędziła w podróżach i nie zatrzymywała się nigdzie na długo. Poznawała nowych ludzi, czasem nawet spotykała przedstawicieli 
swojej rasy. Poszerzała swoją wiedzę i umiejętności.
Przełomem w dążeniu do celu stała się jednak pewna deszczowa, samotna noc...
Kiedy zaczął padać deszcz, a zmrok pokrywać świat czarodziejka była na trasie wędrówki u podnóży gór Dasso. Los chciał, że schroniła się w jaskini. Gdy 
tylko znalazła się pod stropem ogarnęło ją dziwne uczucie, które pchało ją w głąb groty, tak więc zostawiła swoje rzeczy i poddała mu się. Szła coraz głębiej 
i głębiej z małym energetycznym światełkiem. Korytarze zwężały się i obniżały tak bardzo że musiała przeciskać się prawie czołgając. Nagle korytarz się 
skończył ukazując ogromną salę. Światło, które ją rozjaśniało wydobywało się nie wiadomo skąd, a wszystko było przepełnione magią, której identyfikacji 
nie była pewna, choć wydawało jej się, iż była to ta poszukiwana od długiego czasu. W pewnym momencie poczuła uderzenie, zrobiło jej się ciemno przed 
oczami i zemdlała. Gdy ocknęła się po jakimś czasie leżała w całkowitej ciemności, wszelkie ślady magii zniknęły, całe ciało ogarniał taki ból, jakby to on 
sam płynął w jej żyłach, a nie krew. Udało jej się teleportować do wejścia jaskini, gdzie jej rzeczy leżały nienaruszone. Kilku godzin snu zregenerowało siły i 
dziewczyna ruszyła w dalszą drogę, a po paru dniach odkryła coś niezwykle ciekawego – nieznacznie wzrosły jej uzdolnienia w magii energii. 
Zachęcona tym zdarzeniem dalej prowadziła  poszukiwania oraz zaczęła eksplorować jaskinie w nadziei, że jeszcze raz natrafi na tak silne źródło wysokiej 
magii.