Jako elfka czuje związek z naturą, jednak nie na tyle, żeby sprawdzać, czy w miejscu gdzie stanie nie ma żadnego stworzenia. Wrodzone elfie cechy 

wykorzystuje żeby być jeszcze lepszą łowczynią, mimo tego, że boli ją gdy zabija leśne stworzenia. Przez długie lata nauczyła się jednak zapominać o 

przesadnych wyrzutach sumienia. Żyje z dala od większego społeczeństwa, więc wszelkie prawa są jej obojętne- żyje własnymi zasadami. Dobrze dogaduje 

się z wszelkimi istotami, choć jest bardzo nieufna wobec ludzi, elfów itd. Czuje się samotna, ale pomimo tego nie zmienia swojego trybu życia. Jest 

samowystarczalna i ceni sobie takich samych ludzi, jednak nie jest obojętna wobec bólu innych i pomaga jeśli ma taką możliwość. W głębi duszy jest bardzo 

wrażliwa, ale ukrywa to pod skorupą.

Jak każda elfka wyróżnia się z tłumu, nawet pomimo tego, że nie nosi wyszukanych szat i ścięła charakterystyczne dla swojej rasy długie włosy, które teraz 

sięgają troszkę poniżej szpiczastych uszu. Jej oczy mimo niespecjalnego koloru (szare) wydają się przewiercać duszę i to tylko one ukazują uczucia elfki. 

Delikatna cera i rysy twarzy kontrastują z ciemnym,nieco nawet męskim, ubiorem, który jednak w żaden sposób nie może ukryć zgrabnych, kobiecych 

kształtów. Erevitta val Desoria jest średniego wzrostu- niższa od większości ludzi, a wśród swoich pobratymców przeciętna. Bez względu na to, czy porusza 

się między ludźmi czy w lesie robi to prawie bezszelestnie i z gracją, nigdy na nikogo nie wpadając, a nawet znikając bez uprzedzenia.

Gdyby nie kilka znaczących wydarzeń z pewnością dalej mieszkałaby w małej, elfiej osadzie, w której się urodziła, a teraz nie pamięta nawet gdzie ona leży. 
Ojca nie znała wcale i raczej mało o niego pytała. Matkę straciła, gdy przeliczając wiek na ludzki wyglądała na dziesięciolatkę, może młodszą. Chociaż jak na 
elfkę nadal jest młoda to prawie wcale nie pamięta dzieciństwa. Po śmierci matki, pomimo wspierania przez inne elfy żyła nieco na uboczu, już wtedy 
nauczyła się radzić sobie sama. Życie w leśnej wiosce wydawało jej się nudne, często więc wybierała się na samotne wędrówki, pewnego dnia po prostu nie 
wróciła. Nie widziała sensu w dalszym mieszkaniu w tym samym miejscu, skoro nie czuła się dobrze nawet wśród swoich pobratymców.
Przez kilka lat wędrowała bez celu po świecie bawiąc się i udoskonalając umiejętności myśliwskie. Mogłaby nawet powiedzieć, że była wtedy szczęśliwa. 
Często odwiedzała miasta, brała udział w festiwalach, zabawach, wszystko skończyło się, gdy pewnego felernego wieczoru, mijając większe miasto wpadła 
na grupkę wesołych mężczyzn. Uciekła w ostatniej chwili, tylko dzięki przypadkowemu użyciu zdolności magicznych. Nie byli pijani, co jeszcze bardziej 
zraziło dziewczynę do okrutnego świata. Na długi czas znikła w dziczy nie zbliżając się nawet do ludzkich (a nawet nieludzkich) ośrodków cywilizacji. Z 
biegiem lat zaczęła znów oswajać się ze światem, nie była to już jednak ta sama wesoła i głośna ''tancerka'' rozbawiająca wszystkich na najróżniejszych 
uroczystościach. Kilka tygodni temu na swojej drodze spotkała młodą hybrydę wilka i psa. Zwierzak nie oddalał się od niej i chodził wszędzie tam gdzie 
elfka, która z czasem zaczęła go oswajać i uczyć reagowania na imię. Od tego czasu razem plączą się bez celu jak dwa odszczepieńcy.