Sarkastyczna, lubi wkurzać poszczególnych ludzi, nawet jeśli wymaga to sporego wysiłku. Lubi wyzwania, nie może ominąć najmniejszego 

zakładziku. 

Ogólnie jest wredna, chociaż w głębi duszy kryje się wrażliwa i cicha Felern, która ujawnia się tylko w samotności. Gdy cierpi natura, pokazuje 

swoją 

gniewną stronę.

Czarne, dość poplątane włosy sięgające trochę dalej niż za ramiona. Zielone oczy, zawsze błyskają sarkazmem, choć czasem można przez 

ułamek sekundy 

ujrzeć w nich szczęście. Felern jest dość wysoką postacią, ma jakieś 1,86.  Lekko mówiąc jest chuda jak patyk, choć żeber nie widać. Ma 

bielutkie zęby i 

trochę zsiniałe wargi. Na bladej skórze można dostrzec słabo widoczne piegi. Zwykle nosi lekko potargane ciuchy, można jednak rzadko 

zobaczyć, jak 

przychodzi na wystawne przyjęcia, by okradać bogaczy w jakiejś ładnej sukni. Zwyczajowo porusza się cicho i ostrożnie,  jednak zdarzy jej się 

iść dostojnie. 

Głos ma wibrujący, w ogóle nie nadający się do śpiewania. Wtedy chrypie jak najgorsza sroka.

Felern od dzieciństwa była wilkołakiem. Jako 4 letnia dziewczynka została pogryziona przez jakiegoś zdziczałego już wilkołaka, który akurat 
przechodził 
obok. Zapłakana i zakrwawiona pobiegła do mamy. Ta odkaziła rany, co tylko przyspieszyło przemianę. Kilka dni później rozniosła cały swój pokój, a 
rodzice znaleźli ją nienaturalnie rozrośniętą na podłodze w salonie. Zaniepokoili się. Zawieźli ją do medyka, a ten stwierdził objawy likantropii. 
Przerazili 
się i niemal natychmiast zapytali, czy nie można tego wyleczyć. Diagnosta pokręcił tylko głową i posmutniał. Mała Felern nawet nie wiedziała o co 
chodzi i 
tylko pytała rodziców co się stało. Odpowiadało jej jedynie smutne milczenie, a niekiedy łzy. Kiedy miała 10 lat, pierworodni zdradzili w końcu 
tajemnicę. 
Nawet nie wiedziała co to jest. Gdy dowiedziała się co to, padł na jej duszę cień. Zmieniła się nie do poznania. Myślała jednak, że jakoś to 
zaakcepują w 
szkole. Jakże się myliła. Stała się zamknięta w sobie , przez wieczne wyśmiewanie, a po jakimś czasie zaczęła się odgryzać. Z czasem doszła do 
wprawy i 
podobało jej się to. Nawet bez zaczepki toczyła bójki, wzniecała kłótnie... Gdy wreszcie wyszła spoza murów szkoły, odnalazła podczas jednej 
przechadzki w 
lesie samotnego wilka, porządnie rannego. Gdy przyprowadziła go do domu, rodzice nie chcieli go widzieć, więc wyprowadziła się do lasu. 
Sporadycznie 
widują się, jednak dalej czują się jak rodzina.