Nero jest... trudny do określenia. Niektórzy powiedzą, że jest bezwzględny, zły i nie liczy się z cudzym życiem. I będą mieli rację. Gdy dowiedział się, że Księgę Czterech Krwi można zdobyć tylko poświęcając czyjeś życie, bez wahania wziął dwóch przewodników, na wypadek jakby pierwszy mu zginął. A potem bez najmniejszego drgnięcia sumienia zabił jednego z nich, by zdobyć artefakt. Uznał po prostu, że życie zwykłego człowieka jest mniej warte niż wiedza, jaką można w tej sytuacji zyskać. Inni stwierdzą, że Nero nie jest ani dobry, ani zły. Że kieruje się myśleniem zgodnym z naturą, nie przechylając się do żadnego ideału. I oni będą mieli rację. Dla niego kobieta napadnięta przez bandytów nie różni się niczym od łani dopadniętej przez wilki. Oddzieliła się od stada i padła ofiarą drapieżników. Skrzywi się, gdy usłyszy, że biednym i chorym należy pomagać. Wszak, jeżeli nie potrafią sami przetrwać, to znaczy, że są słabi. Głód przeżyją tylko najsilniejsi, najbardziej gospodarczy i najsprytniejsi i oni będą odtwarzać populację. Jak się da słabym i nieumiejętnym pożywienie, to będą się mnożyć tworząc dalsze, coraz liczniejsze pokolenia słabych i bezradnych i stworzą słabą i bezradną społeczność. Nie jest jednak okrutnikiem. Pomoże innemu, jeżeli przyniesie mu to więcej korzyści niż strat. Nie znęca się nad innymi niepotrzebnie i nie lubi bezsensownej przemocy. Woli spokój i równowagę. Niektórzy odważą się nawet stwierdzić, że jest na swój sposób dobry. Wszak jego celem jest stworzenie perfekcyjnego świata, gdzie rządzić będą najmądrzejsi, a ludzie będą silni i inteligentni. Czy taki cel nie uświęca środków? To człowiek, który zabije 100 ludzi, by ratować 1000.



Nero ma na celu poznanie tajemnic świata. Nie łudzi się, że pozna wszystkie, ale ma nadzieję, że uda mu się jak najwięcej. Jego chłodny, analityczny umysł stopniowo stara się poznać sekrety magii i sfer. Jednak Nero nie jest fanatykiem. Nie oddałby demonowi duszy w zamian za te tajemnice, gdyż wie, że to po pierwsze — nie opłaca mu się, a po drugie — wiedza dana bez wysiłku staje się bez wartości. Tak jak wojownik, który walczy dobrze tylko i wyłącznie dzięki magicznemu mieczowi nie jest prawdziwym wojownikiem, tak osoba, która dostaje coś za nic, nie jest warta szacunku. Ma swoje własne zasady i ich się trzyma, niezależnie od tego, co inni myślą. Jest pragmatykiem do szpiku kości i zawsze stara się wybrać najkorzystniejsze działanie, nawet jeżeli jest moralnie wątpliwe. Sam nie wierzy w dobro i zło, bo uważa, że są to idee zbyt płynne i zależne od punktu widzenia, by zaprzątać sobie nimi głowę. W życiu codziennym jest spokojny i opanowany, ciekawy świata i poznawania nowych rzeczy. Potrafi być dobrym towarzyszem i straszliwym wrogiem. Zawsze, gdy patrzy na człowieka, zdaje sobie zadawać pytanie ''do czego mi się on może przydać''. Nie znosi głupoty, bezmyślności i marnowania potencjału oraz talentów.

Nero na pierwszy rzut oka nie wygląda imponująco. Nie jest wysoki, ma około 167 cm wzrostu. Nie jest też potężnie zbudowany, chociaż pod luźną szatą maga nie kryje się chucherko, ale w pełni sprawny mężczyzna dbający o swoje zdrowie. Bije od niego spokój i opanowanie. Od beznamiętnej twarzy o ostrych rysach, krótkich ciemnych włosach i wiecznie ciekawych, jasnobrązowych oczu. Krzaczaste, grube brwi dodają mu charakteru, a długie i smukłe palce z wielką zręcznością posługują się wszelkiego rodzaju precyzyjnymi narzędziami. Porusza się spokojnie, jakby miał absolutne prawo do bycia w tym miejscu, gdzie się obecnie znajduje, a nie posiadał go nikt inny. Nie należy do osób żywiołowo gestykulujących czy podnoszących głos, ale potrafi mówić z pasją i w sposób, który sprawia, że każdy w pomieszczeniu go słucha. Ma w sobie pewną charyzmę, która sprawia, że człowiek najpierw rusza wykonać jego polecenie, a dopiero po chwili zastanawia się, czemu właściwie to robi. Ubiera się raczej skromnie i praktycznie, ale daje swoim ubiorem znać otoczeniu, że jest osobą magicznie uzdolnioną. Klasyczna, podróżna szata maga z solidnymi i wygodnymi butami i płaszcz z kapturem to jego typowy ubiór na trakty. Ma bardziej eleganckie szaty, ale rzadko uważa sytuację za dość podniosłą, by je nosić. Szata jest zazwyczaj czerwono-brązowa bądź brązowo-zielona.



Wygląda młodziej, niż jest w rzeczywistości, co nie jest szczególnie zaskakujące dla maga. Na oko można mu dać jakieś 25 lat.

Krążą plotki, że gdzieś w trzewiach Mrocznych Dolin żyje zakon magów, którzy zajmują się wszystkimi aspektami magii odrzuconymi przez świat. Wolni od etyki i kontroli społecznej poszerzają oni swoją wiedzę, często ryzykując życiem... i nie tylko. Ponoć czasem porywają, kupują lub przygarniają do siebie dzieci posiadające talent, by zostały jednym z nich. Wiele jest plotek o tym stowarzyszeniu. Wiele nazw krąży i wiele wersji na temat ich dokładnej natury. Podobno młodzi adepci przechodzą tam straszliwy reżim nauki, trening mający wyprać z nich emocje i wątpliwości. Surowo karane za niepowodzenia wyrastają na bezwzględnych i zimnych magów. Podobno przed osiągnięciem pełni statusu muszą wyruszyć na wyprawę w świat, by uzyskać doświadczenie i wiedzę niedostępną w odciętym zakonie.

Nero nie potwierdza ani nie zaprzecza, jakoby pochodził z tego zakonu. Niemniej to bardzo możliwe. Człowiek bez rodziny, bez przeszłości. Pojawił się nagle, władając zróżnicowaną magią. Człowiek o silnej woli i zimnym, a zarazem ostrym spojrzeniu i nietuzinkowym umyśle. Z kosturem maga, zrobionym wedle innych wzorów niż spotykane zazwyczaj i wykonaną w nietypowy sposób. Z księgą wydobytą z dawno zapomnianego grobowca i z poświęceniem czyjegoś życia.

Coś musiało go takim uczynić. Nero o tym milczy.

Prawda jest taka:
Nero urodził się na uboczu świata, niedaleko Mrocznych Dolin. Gdy miał dwa lata, pojawiły się pierwsze oznaki działania magii w jego ciele. Rok później został sprzedany trzem tajemniczym magom, którzy pojawili się znikąd i zażądali, by oddać im chłopca. Kolejne trzynaście lat było najlepszymi i najgorszymi w jego życiu. Cierpienie przeplatało się z rozwijaniem samego siebie. Surowe kary z oszczędnymi pochwałami. Moc przepływająca przez jego ciało upajała, gdy mu się udawało, a zimne kamienie posadzki piły jego krew, gdy zawodził. Hartował się w sobie. Wytłumił w sobie niechęć do swoich opiekunów. Wytłumił w sobie przywiązanie do nich. Skupił się na celu. W wieku 16 lat otrzymał swój kostur i z bezwartościowego ucznia stał się adeptem. Wiele drzwi wcześniej zamkniętych się otworzyło. Wiele ksiąg niedostępnych znalazło się w zasięgu ręki. Nauczony wcześniejszym życiem wiedział, że nie może sobie pozwalać na niedbalstwo i porażki. Nie przyzwolił sobie na upicie się nową wolnością. Studiował. Uczył się. Rósł. Przygotowywał się. Jego umysł rozpracowywał kolejne zagadnienia niczym złodziej rozbrajający pułapki. Jego determinacja naginała świat wokół do jego woli. Magia otwierała przed nim swoje podwoje. W wieku 36 lat wyruszył na ''pielgrzymkę'' po niebezpiecznych terenach Mrocznych Dolin. Zdobył ''Księgę Czterech Krwi'' i powrócił do swoich mistrzów. Trzy lata później opuścił ich po raz drugi. Tym razem by odnaleźć swoją własną drogę. Wyruszył swoim własnym szlakiem na spotkanie swojego własnego przeznaczenia. Choć nie prosił, otrzymał wiele darów i przekleństw od losu. Teraz jednak to on będzie nim kierował. Ruszył poznać świat, choćby ten się przed nim bronił. Odkryć tajemnice, by ten nijaki, słaby świat i jego mieszkańcy mogli przejrzeć na oczy. Choćby go przeklinano i nazwano złem, on zrobi co w jego mocy, by sekrety zostały ujawnione. Czyż obowiązkiem wybitnych nie jest robić tego, czego nie mogą słabi?