Charakter Trosta najłatwiej opisać w dwóch sytuacjach.
Jeśli ktoś podejdzie do niego i zapyta grzecznie o drogę, pozna miłego, wrażliwego, nieco nieśmiałego mężczyznę, który jednak na zbytnią namolność rozmówcy, odpowie stanowczym, spokojnym zakończeniem wszelkiego dialogu. Trudno nawiązuje znajomości, jako że unika bliższych kontaktów z kimkolwiek. Nie odpowiada na zaczepki, ale zawsze wymienia uprzejmości z klientami i sprzedawcami, których regularnie spotyka. Jednak jeśli ktoś z wąskiego grona osób którym odpowiada zacznie dopytywać o jego przeszłość, Trost szybko i spokojnie go od tego odwiedzie.
Kiedy Trost zostanie napadnięty, okazuje się trudnym do zastraszenia przeciwnikiem, który bez emocji podchodzi do wszelkich gróźb. Często sytuacja taka kończy się ucieczką napastnika, nastawionego na strachliwych kupców.
Trost uwielbia muzykę, dlatego wieczory przed pracą spędza w tawernach. Większość czasu spędza sam lub w towarzystwie raroga Neva, z którym też najczęściej rozmawia. Czyta cztery książki, które ma w posiadaniu, grywa na flecie. Jego życie polega głównie na znośnym przetrwaniu kolejnej doby i próbach spotkania się ze swoją córką. Nie wyznaje żadnej religii, ale wszystkie szanuje, jeśli tylko one szanują jego. Uwielbia czarny humor, którym często peszy pracodawców. Umie przyznawać się do błędów. Nie lubi i nie potrafi kłócić się, ponieważ do większości osób podchodzi z szacunkiem, a odpowiednio dobrane obelgi ranią go, czego nie potrafi ukryć. 

Trost jest postawnym, wysokim na trochę ponad trzy łokcie, szczupłym mężczyzną. Chodzi szybko, w czym pomagają mu długie nogi, lecz kroki stawia cicho i delikatnie. Jego skóra jest bardzo jasna, prawie biała, poznaczona bliznami po oparzeniach, głównie na dłoniach i twarzy. Rude włosy przycina na wysokości łopatek, a brodę związuje często w warkocz. Ma jasnoniebieskie oczy z ledwie widocznymi, czerwonymi przebarwieniami przy źrenicach. Ubrania, które nosi Trost, mają zawsze długie rękawy, dłonie chowa pod rękawiczkami, a głowę pod chustą i kapturem. Kiedy idzie pracować zakłada czarny płaszcz, pozwalający mu ukryć się w ciemnościach. Przez to, że zakrywa twarz, jest niekiedy brany za bandytę, jednak kiedy ją pokaże, wygląda sympatycznie, choć nieco ponuro. Jego uśmiech, choć rzadki, jest niezwykle pogodny i zaraźliwy. Na co dzień mówi cicho, lekko ochrypłym, acz ciepłym głosem, potrafi jednak podnieść go, bez krzyczenia. Słowa wypowiada melodyjnie, dość wyraźnie akcentując. Niemal całkowicie wyzbył się wiejskiego słownictwa i zaśpiewu.

Trost urodził się we wsi Przedbory. Był drugim z piątki dzieci i starszym z dwóch synów. Od wczesnego dzieciństwa był przygotowywany do przejęcia gospodarstwa, dlatego dostawał najwięcej obowiązków. Już w wieku siedmiu lat skarżył się na pieczenie skóry i oczu po długim przebywaniu na słońcu w polu. Kiedy miał dziesięć lat po raz pierwszy odmówił wyjścia na zewnątrz. Rodzice zbesztali go, ale pozwolili mu zostać w chacie. W nocy Trost wyszedł dokończyć pracę, na tyle, na ile pozwalały warunki. Kolejnego poranka sytuacja się powtórzyła, jednak ojciec chłopaka nie wiedział o tym, co Trost zrobił w nocy i wrzasnął na syna, że nie będzie utrzymywał darmozjadów. Kazał mu pracować, albo się wynieść. Zmęczony nasilającym się z wiekiem bólem wywoływanym przez kontakt ze światłem słonecznym, Trost uciekł do lasu. Przez dziesięć miesięcy żył tam sam, polując, czego nauczył go ojciec, i zbierając odpowiednie rośliny, o których uczyła go matka. Pewnego wieczoru tropiąc łanię, wpadł na grupę elfów. Po długiej rozmowie, prowadzonej przez dłuższy czas z łukami gotowymi do strzału, elfy przyjęły go do siebie. Była to bandycka grupa nazywająca sama siebie Żbikami, napadająca na podróżnych i kupców jadących leśnym traktem. Dookoła ich kryjówki porozstawiał pułapki, a w ciemnościach widział lepiej niż oni, dlatego szybko zdobył ich szacunek. Zaprzyjaźnił się z najmłodszym elfem, Reithenem, który uczył go walki rapierem i lewakiem, a starszy elf, Valkar, przyjął rolę jego opiekuna i nauczył go korzystać z symboli, amuletów i swoich kryształów akceleracyjnych. Korzystał z własnych słabości, biorąc na siebie nocne wachty i zadania. By pozostawać niewidocznym ubierał się zawsze na czarno, a gdy musiał wyjść z cienia, naciągał na twarz kaptur i chustę, zostawiając na widoku tylko pasek twarzy z oczami. Jego choroba postępowała i wieku trzynastu lat nie mógł wyjść na kilka minut na słońce bez zasłaniania się, by nie skończyć z poważnymi poparzeniami. Po pięciu latach od spotkania Żbików po raz pierwszy dał się namówić i poszedł na jarmark w pobliskim miasteczku. Najpierw poszli do handlarza, któremu zwykle sprzedawali łupy, by omówić przyszły rok współpracy.
- Witajcie Żbiki! - krzyknął mężczyzna, gdy tylko przeszli przez próg. Jego wzrok od razu skupił się na Troscie, którego nigdy wcześniej nie widział. - To też Żbik? Wygląda bardziej jak koya, jeśli już mamy trzymać się kocich porównań - zażartował. Chłopak zjeżył się trochę, gdy handlarz podkreślił jego odrębność od grupy, będącej dla niego rodziną, jednak pozostali również się roześmiali.
- Fakt - przytaknął Reithen - czarny z jasną plamą wokół oczu. Pasuje idealnie.
Tego samego dnia Trost zobaczył na targu dziewczynę, która przykuła jego uwagę. Kupiła chustę z haftowanymi kwiatami i kolorową krajkę. Dopiero przy stoisku z biżuterią zauważyła śledzącego ją od dwudziestu minut chłopaka. Wpatrywali się sobie w oczy przez dłuższą chwilę, po czym on uciekł ze łzami w oczach, a ona stała i patrzyła. Trost chciał uciec z powrotem do lasu. Przebiegł dwie uliczki. Na rogu złapał go Reithen.
- Hej! Spokojnie. Co się stało? To ta dziewczyna? Odmówiła ci? Przestań płakać. Zajdziesz inną, ładniejszą, choćby i dzisiaj.
- Nie o to chodzi. - wydukał chłopak. - To... moja siostra. - Stali chwilę w ciszy, którą przerwał elf.
- Aha. Posłuchaj. Możesz teraz pójść do niej, przedstawić się i pójść do domu. Będziesz wtedy Trostem rolnikiem, synem rolnika. Możesz też spróbować dobrze się bawić do końca dnia, wrócić do obozu i być jednym z nas, Trostem Koyą. - Zaśmiali się obaj cicho. - Nie połączysz tego. Odcinasz się od jednego życia, albo od drugiego, inaczej nie będziesz szczęśliwy. - Chłopak pokiwał głową, otarł łzy i wyciągnął do elfa rękę. Ruszyli razem w stronę stoisk.
- A koya do ciebie pasuje.

Jeszcze cztery lata spędził ze Żbikami. Jednak pewnego dnia nie wrócili z akcji. W nocy poszedł na trakt, gdzie znalazł ich ograbione ciała, zaszlachtowane i zrzucone na stos przy drodze. Przesiedział przy nich dwa dni, nie mając siły, ani chęci się ruszyć. Później zabrał kryształy Valkara, których nie znaleźli ich zabójcy. Odszedł, jak wiele zdesperowanych osób, do miasta, Ekradonu. Najpierw szukał dla siebie miejsca w tamtejszym półświatku, jednak nie czuł się jak wśród Żbików, ponieważ ludzie, których spotkał wydawali się pozbawieni wszelkich skrupułów. Zaczął za to pracować, ochraniając domy i magazyny w nocy. Sprzedawał też leki, które robił z rosnących w okolicy ziół. Przedstawiał się już zawsze, jako Trost Koya.

Dwa lata później poznał Paili, dziewczynę z bogatej rodziny, która postanowiła sama zapracować na siebie w mieście. Sprzedawała kwiaty, którymi Trost regularnie przystrajał wynajmowane mieszkanie. Polubili się, mimo skrytej natury mężczyzny. Paili nauczyła go grać na flecie, czytać, pisać i rysować, pomogła mu wyzbyć się wiejskiego sposobu mówienia. W wieku dwudziestu trzech lat Trost znalazł raroga Reitha, prawdopodobnie porzuconego podczas łowów przez właścicieli. Kupił dom, w którym rok później zamieszkała również Paili, jako jego żona. Po trzech latach doczekali się córki, nazwanej Vinthirs, na cześć rzadkiego, magicznego kwiatu. Po jej narodzinach Trost zaczął zajmować się również leczeniem ludzi, by móc zapewnić dziecku lepszą przyszłość niż ta, czekająca na dziewczynkę z przedmieść miasta. Żyli razem szczęśliwie, pokonując przeciwności i skupiając się na dobrych stronach świata, który ich otaczał. Jednak, jak w niemal każdej takiej historii, szczęście się skończyło. Gdy Vinthirs miała trzy lata, jej matka zachorowała. Początkowo jej mąż starał się leczyć ją sam, jednak gdy tylko zrozumiał, że go to przerasta zaczął szukać kolejnych medyków i uzdrowicieli. Wydał wszystkie oszczędności, mimo że część z nich nie przyjmowała zapłaty po tym, gdy oznajmiali, że nie wiedzą jak pomóc kobiecie. Nikt w Ekradonie nie wiedział. Mężczyzna zużył prawie całą energię z kryształu światła, by ją leczyć, jednak na próżno. Paili zmarła. Jej rodzina, gardząca Trostem, zabrała Vinthirs, ponieważ nie uznawała załamanego, żyjącego w nocy bankruta ze wsi, za odpowiedniego opiekuna. Przez jakiś czas regularnie odwiedzał córkę, później jednak nie wpuszczono go do domu. Zabezpieczano każdą drogę, którą mógłby się dostać do domu. Od dwóch lat jego wiedza o córce bierze się jedynie z listów od jej opiekunki, które dostaje co tydzień. Dlatego wciąż pracuje i zarabia, by móc odzyskać córkę, która wciąż pyta o niego nianię, babkę i ciotkę.

Od kiedy zamieszkał w mieście, utrzymuje kontakt z pewnym alchemikiem, który wytwarza mu napój, dostarczający Trostowi witaminę D, której nie może oczywiście wytworzyć jego skóra. Przez to pod jego stołem zawsze stoi beczka z owczą krwią, w której trzeba specyfik rozmieszać. Jego wrażliwość na słońce i fakt, że pije krew, sprawiają, że jest niekiedy brany za wampira.

Trost znalazł Neva podczas zbierania ziół na łące. Ptak był w złym stanie, którego nie można było dokładnie określić w ciemności. Mężczyzna wziął go do domu i zaczął leczyć, okazało się jednak, że ptak nie ma oka i nie radzi sobie dobrze z lataniem i polowaniem. Trost przystosował dla niego wynajmowany wówczas pokój, z którego, ze względu na obecność ptaka, musiał się wynieść i kupić własne mieszkanie dalej od magazynów przy których zwykle pracował, za to bliżej lasu. 
Nev jest dość małym ptakiem o typowym dla rarogów jasnym opierzeniu z brązowymi pręgami.

	Mieszkanie na pierwszym piętrze, składające się z sypialni i pokoju dziennego, zawierającego w sobie kuchnię i jadalnię. Znajduje się na przedmieściach miasta, dość blisko lasu. Umeblowane jest głównie przedmiotami używanymi, naprawionymi przez właściciela. Jest dość regularnie sprzątane, co zostało wymuszone przez obecność sokoła. Własnością Trosta jest również mały ogródek, w którym hoduje zioła, odporne na panujące w mieście warunki atmosferyczne. Wewnątrz budynku ma też skrzynkę z bardziej delikatnymi roślinami.