Syntiel jest sympatyczny, nie unosi się z wyższością wobec innych ras, ze względu na swoje pochodzenie. Jest opanowany. Wielką uwagę przykuwa do dbałości o porządek i ład. Jest systematyczny i dokładny, lecz przez to wiele czasu zajmują mu same porządkowanie otoczenia. Wielką ciekawość wzbudzają w nim przedstawiciele ras śmiertelnych, a szczególnie ludzie. Lubi słuchać życiorysów, bajań i opowieści. Przez swój znikomy kontakt z innymi, gdy już z kimś się zaprzyjaźni to nie zapomni o tej osobie. Unika walki, nie tylko z braku wyszkolenia, ale także z przekonań. Wierny jest odgórnym nakazom władz niebiańskich, przez co intrygują go upadłe anioły, zastanawia go, co je odciągnęło od lojalności. Za życiowy cel postawił sobie spisywanie losów świata, uzupełnianie niebiańskiej biblioteki w granicach możliwości. Wielką wada jest problem z podejmowaniem szybkich decyzji. Poprzez cała swoją wiedze i znane opowieści, potrzebuje czasu by podjąć decyzję, której nie będzie żałował po fakcie.

Syntiel jest smukłym wysokim aniołem. z sylwetki przypomina elfów. Skórę ma lekko ciemniejszą od przeciętnej, wygląda na wiecznie opalonego. Twarz ma łagodną, wyjątkowo gładką. Nie ma nawet śladu zarostu. Blond włosy mają długość do ramion i mają tendencje zawijać się w loki na końcach. Oczy błyszczą, a wraz z fioletowymi tęczówkami, przywodzą na myśl misternie oszlifowany ametyst. Całą sylwetkę otaczają śnieżnobiałe skrzydła. Przez kaprys losu, jego pióra są szersze niż zwykłe i przypominają arkusze czystego papieru. Dopiero z bliska widać ich puchową fakturę.

Codzienny strój jaki nosi w niebiosach składa się z szarej, skórzanej kurty, białej, zwiewnej szaty, szarych, wąskich spodni i butów. Sama kurta ma wysoki kołnierz, a kaptur chowa się pomiędzy niego a kark. Strój wieńczy pasujący do reszty chlebak. Kiedy jednak wyrusza do świata materialnego często przywdziewa trochę za dużą szatę mnicha, by ukryć swe skrzydła przed ludźmi.

Syntiel zrodził się z pary przedstawicieli armii niebios. Dzieciństwo minęło mu spokojnie i radośnie. Młody anioł przez rodziców był widziany jako kolejny wojownik światłości, zważywszy jednak na wątłą budowę, zadecydowali, że większy nacisk mogą położyć na szlifowaniu talentu magicznego. Co prawda, młodzieńcowi wychodziło to stanowczo lepiej niż wszelkie próby walki zbrojnej, to wciąż nie wyróżniał się zdolnościami. Przesiadywał długie dni w bibliotece, by wiedzą teoretyczną nadrobić brak talentu. Kiedyś jednak, przez pomyłkę trafił do całkiem innej części biblioteki. Pchnięty ciekawością przysiadł do lektury. Historie o bohaterach, jak również całej rasie ludzkiej, która na co dzień zmaga się ze świadomością śmierci, zaintrygowały go. W wolnych chwilach zaczął czytać o elfach, naturianach, nordach i innych rasach zamieszkujących świat. 
W końcu jednak nadeszły 21 urodziny. Dzień rozgraniczający młodość, czas nauki i zabawy od dorosłości, okresu działania, spełniania misji. Syntiel, idąc na audiencje no przedstawicieli najwyższej władzy niebios, przeżywał burze myśli. Wciąż był ciekawy historii, dziejów, przypowieści ludów. Wiedział, że może to poznawać również na Ziemi, lecz nie znał lepszego miejsca niż Wielka Biblioteka. Tak też, w trakcie uroczystości nadania poselstwa, poprosił o możliwość zabrania głosu. Zgodzono się na to. 
- "Pragnąłbym by mój los był związany z naszymi księgozbiorami." 
Prośba ta wprowadziła cisze i konsternację. Cisze tę przerwał sam Pan, a jego głos dostojnie rozniósł się po sali: "Niechaj i tak będzie." 
To jedno zdanie przypieczętowało przyszłość anioła. Dostał za zadanie dbać o Niebiańską Bibliotekę. Długie lata zajęło mu poznanie wszystkich zakamarków i zbiorów budynku. Mimo wielu obowiązków związanych z porządkowaniem, czy dbaniem o stan tomów, znajdywał czas by studiować zapisaną wiedzę, jak i zwykłe opowieści. 
Z upływem czasu, poznał zawartość biblioteki, część z lektury, część z przepisywania tomów nadgryzionych zębem czasu. z tego też faktu znał braki w księgozbiorach. Z błogosławieństwem niebios, wyruszył wśród ludzi, by pozyskać perełki literatury. Dalej też zaczął sam spisywać kroniki i roczniki, które porządkowały inne treści, lub wypełniały przerwy zapisanej chronologii.

W czasie jednej z wielu podróży na plan materialny w poszukiwaniu zapomnianych ksiąg, wpadł w nie małe kłopoty z gildią złodziei. Nabył u pewnego starca tom "Historii elfich rodów". Opasłe dzieło, liczące wiele części, a przez dogłębne badania wielce cenione przez naukowców. Zaułek dalej czekała już banda dobrze poinformowanych opryszków. Dość sugestywnie zażądali oddania księgi. Anioł odmówił. Chwilę później dostał pałką w potylice i leżał na ziemi. Nim jednak napastnicy zdążyli tknąć dobytek Syntiela nadeszła odsiecz.
Czarodziejka zwana Viconi prostymi czarami rozgoniła towarzystwo i zabrała anioła do siebie. Jak to później powiedziała: nie mogła pozwolić by niebiańska istota tak zapamiętała ludzkość. Tak czy inaczej, przy filiżance herbaty, w laboratorium na poddaszu, spędzili długi wieczór na dyskusjach od pochodzenia poszczególnych ras, po aktualne ułożenie sił w krainie. 
Wielokrotnie Anioł odwiedzał swoją ziemska przyjaciółkę. Kiedyś nawet Syntiel przepisał dla niej dzieło poświęcone zagięciom czasowym, jako że interesowało to wielce czarodziejkę i w podzięce podarowała mu zaklętą świecę. <br>Wciąż utrzymują ze sobą kontakt a co półroczne herbatki stały się ich tradycją.