Aleya była spokojną i dowcipną dziewczyną, lubiącą za dnia przesiadywać na łące i pleść wianki. Teraz rządzi nią głód. Wysiedzenie za dnia w 

ciemnym miejscu jest dla niej torturą, ale zdążyła do tego przywyknąć. Sprawił to wpojony jej lęk przed słońcem. Nocne polowanie wystarcza jej 

zaledwie na kilka godzin, potem jednak znów ogień pali jej gardło. Gdy jednak już się nasyci, staje się taka jak była dawniej - miła i grzeczna 

dziewczyna. Posłuszna, jeśli widzi sens rozkazu czy prośby. Nie znosi kłamstwa, ale tylko gdy to ktoś okłamuje ją - sama się nie cofnie przed tym, 

jeśli jej to pomoże.

Aleya nie ma celu, nie teraz. Ot przeżyć następną noc i nie dać się zabić.

Aleya jest drobną dziewczyną, o bardzo jasnej cerze. Ma 168 cm wzrostu, a twarzyczkę o kszałcie serca okala aureola rozpuszczonych, czarnych 

włosów, zazwyczaj w nieładzie. Za kurtyną gęstych rzęs kryją się oczy wampirzycy - niegdyś brązowe, teraz ciemnoczerwone. Te oczy są 

najwyraźniejszą częścią jej twarzy. Przyciągają spojrzenie, niemal hipnotyzują. Szaleje w nich głód, albo wściekłość. Albo i jedno i drugie.

Ubiera się przeważnie w czarne sukienki, sięgające co najwyżej do kolan. Nie przepada za dłuższymi, bo krępują jej ruchy. Przeważnie ma też 

odsłonięte ramiona, a jedyną ozdobą jaką nosi jest naszyjnik w kształcie pajęczyny, na której jest jeden, mały pajączek. Sukienkę zawsze spina 

pas z czarnego aksamitu, do którego jest przytroczona sakwa z całym jej dobytkiem. Nie nosi broni.

***
Otworzyłam oczy. Czerwone tęczówki zabłysły jasno, gdy zamrugałam kilka razy, rozglądając się. Trwało to może ułamek sekundy, nim jęknęłam, 
a potem krzyknęłam. Moje gardło płonęło. Szarpnęłam się, ale niewiele to dało. Ktoś mnie trzymał. Ktoś nie pozwalał mi ugasić tego żaru, który 
doprowadzał mnie do szaleństwa. I po chwili ten ktoś podsunął mi rękę przed twarz, a ja wyłączyłam rozsądek, myślenie, cały umysł w którym 
wirowały setki pytań. Nie liczyło się teraz nic poza tą skaleczoną ręką i ciemnym płynem, który z niej płynął. 
Bez słowa przywarłam do rany. Instynktownie wiedziałam, że to jest to czego szukam. Krew. Jej zapach, słodki smak... jak cudownie gasiła to 
szalone, pierwotne pragnienie! Piłam szybko, łapczywie, z mojego gardła dobywały się jedynie błogie jęki i pełne zadowolenia westchnięcia. Po 
chwili jednak ktoś wyrwał rękę z mojego uścisku.
- Nie... - zaprotestowałam słabo.
- Wystarczy ci. Jeszcze będziesz miała nie jedną okazję by zaspokoić swój głód.
Ten niski, aksamitny głos musiał należeć do mężczyzny, który stał przed nią. Uśmiechnął się lekko, zakładając ręce. Miał piękne oczy. Błyszczące 
lekko, ciemne, prawie czarne. Jasna skóra odbijała się wyraźnie od czarnych włosów. Usiadłam na stole, podciągając nogi pod brodę. Ten 
mężczyzna budził ze mnie niepokój.
- Witaj moja droga w swoim nowym życiu - uśmiechnął się, siadając obok. - Nazywam się Vincent Ryou. Pewnie mnie nie znasz, ale to nic 
dziwnego - rzadko kiedy pokazuję się ludziom.
Patrzyłam na niego chwilę, a potem starłam resztę krwi z moich ust.
- Co się stało? Kim jesteś? - zapytałam przestraszona.
- Twoim stworzycielem. Przedstawiłem się już. I jak zapewne zauważyłaś - rozłożył ręce - jestem wampirem.
***
- ...wtedy pojawiłem się ja. Ci idioci nawet się nie zatrzymali, a ty leżałaś na drodze bez ruchu, cała we krwi. Nie wiem co mnie powstrzymywało 
przed dobiciem cię, ale teraz wiem - zabrałem cię i uczyniłem jedną z nas, bo jest w tobie coś wyjątkowego... ale jeszcze nie wiem co. A teraz 
opowiedz mi o sobie. Ja już powiedziałem ci dlaczego.
Zamyśliłam się. Teraz, po polowaniu na jakie mnie zabrał mogłam skupić się na czymś innym poza palącym pragnieniem, ale nie było to łatwe, 
mimo kilkunastu wypitych litrów.
- Nazywam się Aleya. Po prostu Aleya. Nie mam nazwiska, na wsi niewiele znaczy. Mam czterech braci - David, Mario, Aleksander i Nandor. Moi 
rodzice.... nie są nikim ważnym. Kupcy i rolnicy, co wychodują to sprzedadzą.
- Teraz ja jestem twoim rodzicem, twoim mistrzem. Przejmiesz więc po mnie nazwisko Aleyo. Będziesz się nazywała Ryou. Smok.
Bez słowa skinęłam głową. Zauważyłam, że bardzo dużo potakuję. Siedzieliśmy tak obok siebie długo. Sama nie wiem ile. Musiało to być jednak 
przynajmniej kilka godzin, bo na górze zaczęło się robić ciemniej. Spojrzałam na Vincenta uważnie.
- Mistrzu?
- Tak?
- Jestem głodna.
***
Teraz już wiem o co chodzi z tłumem z pochodniami i widłami. Oblężyli pałac mego mistrza. Byłam z nim tylko kilka dni. Nic nie wiem. Nic nie 
umiem. Ogień pali moje gardło coraz częściej, a ja nie umiem się powstrzymać. Nikt mnie nie kontroluje. Potrzebuję nauczyciela.
Wieśniacy, którzy zabili mego mistrza zapłacili życiem. Wszyscy. Bez wyjątków.