Granica

Villemo zaczęła biec przez las. To musiało być gdzieś tutaj... Biegła i biegła. Gałęzie raniły jej nogi i ramiona. Coraz dalej i dalej. Las przerzedzał się. Drzew było coraz mniej, krzewy zniknęły już prawie całkowicie. Przed kobietą zaczął pojawiać się trakt, a właściwie, to niewielka dróżka. Biegła po miękkiej, zielonej trawie. Las zmieniał tu kolor na bardziej bajkowy, malowniczy. Zielenie były bardziej soczyste, na planach kwitły kwiaty. Im dalej była, tym miała większą pewność, że to tutaj. Lia stworzyła doskonałą iluzję pięknego świata. Szkoda, że wszystko było iluzją... Ścieżka rozszerzała i teraz biegła pod górę. Villemo musiała zacząć się wspinać. Kiedy jednak dotarła na szczyt pagórka, lekko zziajana, stanęła i spojrzała w dół... Zamek... Tak to było tutaj, gdzieś tam w dole była jej córka...

Kobieta poczęła, powoli, schodzić w dół. Nie mogła pozwolić, by ktoś ją dostrzegł...