Pustynia Nanher ⇒ Na szlaku 2

[Daren]

Chłopak zbudził się, sam nie wiedział czemu. Nieco zaspany usiadł i przetarł oczy dłońmi. Następnie podszedł do bajorka i chlapnął wodą w swoją twarz, przez co lada moment się rozbudził. Podszedł do Mon-Adhura i rzekł półgłosem, uśmiechając się:
- Byłeś na polowaniu? I nie zabrałeś mnie? - po chwili jego uśmiech przerodził się w donośny śmiech. Zakrył prędko usta dłonią, a jego twarz oblał pąs. Mógł przecież obudzić Elianan...

[Yorino]

- O mamo... - szepnął zaskoczony widząc Szangrin. Ona naprawdę była w jego koszmarze. Akcja potoczyła się tak szybko, że nie zdołał wypowiedzieć ani słowa więcej. Patrzył tylko bezradnie na cały senny spektakl. Gdy senna zjawa została pokonana, wydawało się, że to już koniec. Ale z oddali ktoś go zawołał cicho. To była prawdziwa Sasim. Jej usta ułożyły się w nieme "dziękuję". Końcówka snu nieco go zdziwiła. Było... mokro.
- Co? - wymamrotał otwierając oczy. - Widmowa wilczyca! - westchnął z ulgą i objął jej pysk przerywając natarczywe lizanie. Przytulił się do niej jakby nie była ogromną wilczycą, a szczeniakiem. Jego palce wplotły się w jej sierść. - Dziękuję... - szepnął i puścił ją. Przez chwilę patrzył w jej oczy. Uśmiechnął się słabo i jeszcze raz zatopił się w jej futrze, nawet nie starając się ukryć ogromnej ulgi. - To koniec? Co to w ogóle było? Skąd wiedziałaś? - pytał cicho.

[Mon-adhur]

Szangrin siedząc z wywieszonym ozorem przyjmowała pieszczoty Yorina ze stoicka cierpliwością, kiedy centaur wtulił się wreszcie w jej potężny bark, polizała jego ręke. "Mon-adhur nauczył mnie kochać każdego kto potrzebuje pomocy. Domyśliłam się kto jest mieszkańcem twojego snu. Yorinie nikt ale to nikt nie ma koszmarów co noc. Domyśliłam się że to złośliwa istota która albo była efektem klątwy albo wybrała sobie ciebie na ofiarę z własnej woli."


Centaur oparłwszy się o swój głaz osunął się na brzuch i będąc w takiej pozycji rzekł szeptem do Darena. - Daren oporządź proszę te królik ja czuje się zmęczony. - wyjąwszy woreczek z ziołami których nazw on sam nie znał a rozpoznawał je po zapachu podał je elfowi. - Tym możesz przyprawić. I nie zapomnij proszę napełnić miseczki Szangrin. - oprawszy siwa głowę o kamień zamknął oczy.

[Daren]

Chłopak skinął głową i zabrał się do oporządzania danego mu mięsa. Suma sumarum nie znał się na tym tak nie wiadomo jak bardzo, ale parę razy widział jak jego matka przyrządza obiad a i z ojcem często bywał nocą na łonie natury. Oskórował więc króliki, a zdobyte futerka położył na kamieniu opodal. Następnie pooddzielał mięso od kości, flaków i krwi. Posokę wlał do miski przeznaczonej dla Szangrin. W ręku trzymał sporych rozmiarów, jak na należącą do królika, kość. Uśmiechnął się, po czym rzekł do Szangrin, podsuwając ku niej naczynie z czerwoną cieczą: "Czy widmowe wilki lubią gryźć kości?" - psy? Na pewno! Ale czy wilki? I do tego widmowe? Wolał spytać, niźli narażać się na urażenie ze strony ducha. Oczekując na odpowiedź, zabrał się do przyrządzania mięsa.

[Yorino]

Yorino uśmiechnął się i wstał. Odszedł trochę od ogniska i zapatrzył się na horyzont. Jak długo tu jeszcze będą? Pustynia wydawała się nie mieć końca. Po dłuższej chwili stania w bezruchu odwrócił się i wrócić na swoje miejsce.
- Przepraszam... mamy coś... bezmięsnego? Bo wiecie, nie jadam mięsa. - Zrobił zakłopotaną minę, ale cóż mógł na to poradzić? Od bidy może coś dzióbnąć, ale w większych ilościach mogło mu zaszkodzić, zawłaszcza, że jego żołądek przystosowany był do diety warzywno-owocowo-zielenianej.

[Elianan]

Zanim otworzyła oczy przeszła jej przez głowę jedna myśl, która później nie chciała dać spokoju.
Kim była? Do tej pory była dziewczyną obciążoną klątwą. Teraz, kiedy wszystko się zmieniło a klątwa przestała jej przesłaniać obraz siebie… Kim była Elianan? Lub kim chciała być?
Cóż, będzie musiała znaleźć odpowiedź na to pytanie… - uśmiechnęła się do siebie.

- Dzień dobry – powiedziała pogodnie.
Leżąca przed nią tunika, która była przygotowana najwyraźniej dla niej – przez kogo? – przypomniała jej o kłopocie, jaki miała. Czerwieniąc się niemiłosiernie, wsunęła ubranie pod ogromną tygrysią skórę i podjęła próbę założenia jej.
- Dziękuję – mruknęła pod nosem, gdy już skończyła, nie adresując podziękowania do kogokolwiek konkretnego, za to uparcie wpatrując się we własne, dobrze znane kolana. Uszy Elianan płonęły czerwienią.

[Mon-adhur]

Szangrin popatrzyła na Darena jakby zastanawiając się nad czymś. "Nie dziękuje. Nie gustuje w kosatkach, krew mi wystarczy za wszystko. Ale dziękuje." po czym podeszła do Elianan i powąchała jej twarz machając ogonem. "Witaj" pomyślała do Elainan "Wspaniale że czujesz się lepiej." trąciła ją nosem i odeszła do swojej miseczki. Zajęła się chłeptaniem.

Mon-adhur spał jak dziocko z głową oparta o głaz, z otwartymi ustami a na brodzie zawisła mu strużka śliny. Wyglądał słaby i stary a jednak drzemała w nim moc Łuczników Wiatru.

[Emitiel]

po pustyni podróżowała już od jakiegoś miesiąca, obładowana bukłakami z wodą i torbą z ziarnami maszerowała cierpliwie, kopyto za kopytem. Z dnia na dzień miała coraz mniej sił. Poszukiwała Martwego Kwiatu Motyli, to bardzo rzadkie ziele, występuje tylko na tej pustyni. Zasuszony i połączony z innymi składnikami, daje eliksir, który ulecza lepiej niż jakakolwiek magia Pradawnych.
Koło niej dzielnie jak zwykle dreptał Esmodeusz, jej wierny przyjaciel. On również był już na skraju wyczerpania.
Od kilku dni Emitiel nie napotkała żadnego źródła, żadnej niecki ... Jej bukłaki powoli stawały się puste, oszczędzała jak mogła, ale nie wiedziała za ile dni spotka jakieś źródełko. Wiedziałam że będzie to trudna wyprawa, ale za wysoko oceniała swoje możliwości, a tym bardziej nie powinna brać ze sobą Esmodeusza.
Coraz częściej traciła wiarę w odnalezienie rośliny, a podejrzewała najgorsze ...
W pewnym momencie ujrzała obozowisko, ale wszystko zdawało się takie zamazane ... Esmodeusz zaczął szczekać ostatkiem swych sił ... Umysł płata mi figle, to tylko fatamorgana, muszę iść dalej Z kolejnym krokiem upadła, nie miała już siły się podnieść, wszystko w okół zaczęło znikać, stawać się wielką jednolitą czernią ... Ostatnie co widziała to wciąż ten sam obraz obozowiska ... i jakąś istotę która rozgląda się za dobiegającym ją z oddali szczekaniem Esmodeusza ... A może jednak oni są prawdziwi ...
Zapadła w ciemność ...

[Mon-adhur]

Szangrin zastrzygła uszami. Uniosła łeb i zaczęła węszyć. Warknęła krótko i to wystarczyło aby zapoczątkować mlaskanie u Mon-adhura. Warknęła jeszcze raz i Mon-adhur otworzył oczy. Teraz i on poruszył uszami. - Pies? - potarł oczy. - Na pustyni? - podniósł się ociężale. Szangrin prysnęła do przodu a on ruszył za nią. - Daren pilnuj wszystkiego. - ruszył kłusem.

Wilczyca po ujadaniu odnalazła coś co leżało na piasku i pachniało podobnie do jej ukochanego pana. Wokoło kręcił się pies i szczekał jakby prubujac swoim jagotem obudzić to cos. Zatrzymała się i poczekała na Mon-adhura. Wkrótce stali oboje przyglądając sie znalezisku. Pierwszy ruszył centaur, zatrzymał sie nad ...nią. - Bogowie Wiatru i Deszczu. - wyszeptał. Przysiadł na ziemi i dotknął jej twarzy niepewnym ruchem, cofnął dłon i obejrzal palce jakby obawiając sie ze je stracił. - Klacz. - wyszeptał. Ocknął się szybko przystawił ucho do jej piersi. Kiedy uslyszal ciche bicie zerwal prawie bukłak z pleców, trzęsącymi sie dłońmi otworzył go i moczac dłon obmył jej twarz. Kiedy zaczęła dawać oznaki zycia pozwolil sie napić. - Dzięki wam Bogowie wiatru i Deszczu. -

[Emitiel]

Na swych wargach poczuła kroplę wody smakowała jak ambrozja. Czyżbym była już w niebie? Przez nozdrza wciągnęła obca, aczkolwiek znany zapach ... Centaur ... Tylko jak to możliwe ? Podobno wszystkie centaury już wyginęły ... Miała być ostatnią ...
Powoli otworzyła oczy, na początku widziała jakby przez mgłę , dopiero po chwili wyostrzył jej się obraz ... ukazał się jej centaur o karej maści. Jego tors był pokryty symbolami żywiołów ... Kim on do diabła jest? Spojrzała na centaura z wyraźnym zapytaniem w oczach. Do końca jeszcze nie odzyskała świadomość , nie wiedziała co począć ... Esmodeusz ...
- Esmodeusz?! - zawołała z wyraźnym niepokojem
Jej przyjaciel z wielkim trudem przydreptał do niej. Postanowiła nadużyć uprzejmości nieznajomego . Nachyliła lekko bukłak i wylała trochę wody na swoją rękę podtykając ją psinie pod pysk. Esmodeusz od razu odżył ...
- Dziękuję - powiedziała nieśmiało ...
Próbowała się podnieść ... ale sama nie dała rady ...

[Daren]

Chłopak kiwnął głową, gdy Mon-Adhur rozkazał mu pilnować obozowiska. "Czyżby kolejna osoba cudem uratowana an pustyni przez Adhura?" - pomyślał, widząc z daleka, iż centaur nad kimś klęczy. Po kilku minutach przyglądania się sytuacji, elf zwrócił się do Yorina:
- Mon-Adhur powinien mieć chyba gdzieś kukurydzę... Spytaj go, jak wróci - uśmiechnął się do przyjaciela. Mięso było już gotowe, toteż Darenowi nie pozostało nic innego, tylko chwycić za lutnię i począć na niej grać. Po kilku minutach przygrywki, w melodię wplótł jeszcze swój miękki głos, co dało przepiękny efekt.

[Mon-adhur]

Stary patrzył jak urzeczony. Wreszcie otrząsnął się i Błogosławił bogów że nie odebrali mu całkowicie wzroku. Podjął pod ramiona klacz i postawił na kopyta a następnie pozwolił oprzeć się o jego ciało. Powoli ruszyli w stronę obozowiska.
- Wybacz maniery. Zwą mnie Mon-adhur. Jestem Łucznikiem Żywiołów. A to jest Szangrin. To moje oczy. - chciał się uśmiechnąć lecz natychmiast uznał to za słabość i spoważniał.
- Tam wypoczniesz i jeżeli będzie taka twoja wola wyjawisz nam co ciebie tu sprowadziło. -
Poprowadził centaurzycę w stronę oazy podtrzymując aby nie ugrzęzła w piasku lub nie upadla.

[Elianan]

Elianan przypatrywała się z zaciekawieniem sytuacji.
Patrzyła na Mon-adhura i jego towarzyszkę i zastanawiała się nad zmianami, jakie w nim zaszły: promieniał, mimo, że jak widziała starał się być ze wszystkich sił poważny – swoją drogą, była ciekawa dlaczego? – i jakoś tak… trzymał się prościej. Uniosła brwi, nie będąc pewną, jak powinna interpretować zachowanie pół mężczyzny-pół konia (Kiedyś jakiś wędrowny bard próbował jej to wytłumaczyć, ale niewiele zrozumiała z tego, co mówił).
Popatrzyła po pozostałych, którzy najwyraźniej nie mieli tego problemu, starając się wyczytać jakąś podpowiedź z ich twarzy.

[Mon-adhur]

Kiedy dotarli do obozowiska w oazie, posadził Emitiel pod "swoim" głazem i podał jej kawałki suszonego mięsa oraz garść kukurydzy. Postawił jeszcze przed nia bukłak i odszedłszy kilka małych kroków zaczął jej się przypatrywać. Po twarzy Mon-adhura błąkały się cienie przeszłości a jego muskuły grały pod skórą. Nic nie mówił i nie poruszał się. Tylko przypatrywał sie klaczy. Szangrin usiadła kolo swojego pana i przyglądała sie na zmianę to centaurzycy to Mon-adhurowi stojącemu niczym posąg.

[Yorino]

Yorino stał i patrzył bezradnie na wszystko dookoła. Kolejna zagubiona na pustyni. I to na dodatek... nie, nie może być! Centaur przetarł oczy. A jednak - centaurzyca! Przysunął się bliżej Darena, jakby ten był jego osobistą tarczą. - Jej. Ładnie się tu porobiło, co? - powiedział w zastanowieniu nawijając włosy na palec. Wszystko wydawało mu się tak odległe, że nie wierzył, że rzeczywiście ma miejsce w tym świecie. Może nadal śpi? Tą opcje jednak szybko odrzucił. Już miał dość koszmarów i senny majaków.
Westchnął cicho i przyglądnął się dokładniej nowej obozowiczce.

[Elianan]

Elianan nie bywała przesądna, ale patrząc na nowo przybyłą zastanawiała się, czy jest może jakiś inny, wyższy cel, dla którego się tu zebrali? Czy być może każdy z nich miał się zmierzyć z własnymi słabościami i ruszyć dalej, odmieniony...?

Westchnęła.