Sosnówka ⇒ W gąszczu pytań

[Gertrude]

Oho, pora idealna na odpoczynek, pomyślała. Znalazła kawałek cienia i usiadła pod drzewem. Wyciągnęła wysoko ramiona i zajęła się swoimi myślami. Cóż, po ostatniej walce ledwo uszła z życiem. Musiała wygoić się jej rana pod żebrem. A to wymagało czasu, chociaż, prawdę powiedziawszy, zawsze wychodziła cało z opresji, więc tym razem również miała nadzieję, że będzie podobnie. Jej honor nie miał sobie równych. Gdyby widziała kogoś słabszego w walce, postanowiłaby dać mu jakieś fory. Ale co zrobić, teraz stworzenia są całkiem inne, niż dawniej. Wtedy, gdy zaczynała jeszcze swoją fuchę najemniczki, nie miała pojęcia, że w niedalekiej przyszłości będą chodzić po świecie Alaranii ludzie, którzy mogą mieć gdzieś wszelkie zasady honoru. Z pewnym smutkiem dostrzegła, że istot mających jakiś honor to ze świecą szukać, a jeżeli już się tacy trafią, z reguły nie są zbyt komunikatywni i wolą swoje własne towarzystwo od otaczania się innymi i nawiązywania kontaktu. Z tego powodu Gertrude raczej nie miała wokół siebie przyjaciół ani bliskich. Nowo poznanych długo do siebie przekonywała, gdyż ci zazwyczaj mieli swój własny świat i nie dopuszczali nikogo do siebie. Kilka razy kaszlnęła a z nosa wydobyła się dziwna wydzielina, sięgnęła więc po chusteczkę i wydmuchała nos a później po prostu zasnęła, bo co innego miała do roboty. Nad miastem unosiły się chmury a to mogło oznaczać jedno: zbliżał się deszcz, ale powolnymi krokami, więc tym się nie martwiła. Sądziła, że skorzysta jeszcze trochę z pogody a słońce co prawda się schowało, natomiast liczyła, że jeszcze się pojawi i będzie mogła zakosztować jego promieni. Śnił jej się księżyc oraz niebo i gwiazdy i to, że unosi się ponad chmurami wysoko, wysoko szukając prawdopodobnie czegoś w rodzaju istot innych niż w Alaranii mieszkających. Musiała przyznać z pewnym zaskoczeniem, iż ostatnio nie śniła wcale i to był jej pierwszy sen od pół roku. Pomyślała, że takich snów mogłaby mieć dziesiątki- był bardzo przyjemny, kiedy otworzyła oczy, poczuła, że jest wypoczęta. Tego jej było trzeba. Chciała zaplanować resztę dnia. Nie zostało go dużo. Nastał wieczór, więc temperatura trochę się wychłodziła, wyciągnęła z torby jakieś skórzane odzienie i nakryła się nim. Po namyśle, sięgnęła również po koc, na którym usiadła. Nie mogła jednak tu zostać. Wstała i ruszyła przed siebie w poszukiwaniu pokoju do wynajęcia. Mogłaby przysiąc, że po drodze widziała gdzieś niedaleko ogłoszenie o izbach, za które trzeba zapłacić, by się w nich przekimać. Więc komu w drogę...

Nastrój Gertie miała dość dobry. Na jej twarzy zrodził się uśmiech, rzadki widok, to prawda, ale może dziś jest ten dzień, że zacznie się uśmiechać? Zmianę zaczynaj od razu, czy jakoś tak. Zależało jej, by zatrzymać się z dala od cywilizacji, z tego powodu Sosnówka, będąca uroczą wsią była do tego w sam raz. Gertie nie mogła doczekać się widoku lokalnych potraw na swoim talerzu, żołądek upominał się o jedzenie, gdyż, gdy zbliżała się do pokoju, odczuła głód. Miała jednak zasadę, by nie jeść zbyt późno. Położyła sakiewkę z pieniędzmi właścicielowi przybytku, w którym się zatrzymała z informacją, iż rozliczą się potem.

[Creighton]

Wampir wędrował traktem prowadzącym do Sosnówki pod osłoną blasku księżyca. Bez dwóch zdań wolałby przeznaczyć ów czas na obserwację w nieba, ale podróżowanie za dnia było zdecydowanie zbyt męczące. Jednak żadna wędrówka nie była bez celu, tudzież ośmielała go do przodu chęć przekonania na własnej skórze tego, co usłyszał od swoich współpracowników po fachu. Mnogość gwiazd była ponoć zaskakująca w okolicach właśnie tej lokacji. Jako szanujący się obserwator gwiazd i wszelakich ciał pokrywających niebo, wypadało, aby i jego wzrok nacieszył się tym widokiem. O ile nie był to zwykły bełkot podchmielonego astronoma.

***

Zawitanie wampira we wiosce późnym wieczorem odbyło się na szczęście bez zbędnych komplikacji. Jednak i tak niezmiennie był w centrum uwagi tych, którzy zauważyli wysokiego mężczyznę. Nie mógł ich o to winić. Połączenie wampira, teleskopu i nietypowego odzienia prosiło się o to. Jednak nie zamierzał porzucać swojej wygody ani sposobu ubioru na dłuższe dystanse, do którego się przyzwyczaił.

Nienocne stworzenia może rozpoczynałyby poszukiwania ostoi przed nocą, ale nie Creighton. Potrzebował informacji, a nie było lepszego ich źródła niż mieszkańcy. Każde miasto czy wioska miała idealne miejsce do tego celu – karczma.

***

Wampir, przechodząc próg w tawernie „Mała Sosnówka”, spowodował nagłą ciszę. Nie zatrzymało to go jednak przed podejściem do lady, za którą stał starszy mężczyzna.

Bernard mierzył go nieufnym i zdystansowanym spojrzeniem. Widział wiele dziwadeł w życiu, ale nie miał jeszcze okazji widzieć jeszcze „komara” takich rozmiarów. Uśmiechnął się z nieukrywanym niesmakiem, jak przystało na szanującego się rasistę.

— Coś podać? Tylko ost...

— Wino, nieważne jakie. — przerwał właścicielowi w pół słowa. Nie potrzebował żadnych ostrzeżeń związanych z jakością wina. Potrzebował zwilżyć język i gardło czymkolwiek po długiej podróży — Gdzieś w okolicy macie polane ze wzniesieniem? Im wyższe, tym lepiej — zapytał, sięgając wcześniej do sakwy i chwytając dwoma palcami złotą monetę. Przesunął ją po blacie w stronę Berndard, którego wyraz twarzy zmienił się nie do poznania.

Wampir uśmiechnął się neutralnie. Szanował cudze poglądy, ale wiedział doskonale jak sobie radzić z takimi ludźmi. Nie czuł przywiązania do pieniędzy, ale w takowych sytuacjach były darem z nieba, aby zachęcić kogoś do przyjaźniejszych kontaktów.

— Ach, tak panie… — czmychnął złotą monetę jak nurkująca sosnówka, zanim hojny szlachcic się rozmyśli. Rasa zeszła na dalszy plan — … kieruj się głównym traktem przez południowe wyjście, po czym skręć w prawo. Początkowo może się wydawać, że ścieżka jest zarośnięta, ale to tylko pozory. Po dodatkowym kwadransie dojdziesz do celu swojego zapytania.

W międzyczasie wyciągnął najlepszą butelkę trunku, o jaki prosił wampir i podał mu w wypucowanym do czystości kuflu z zadowoleniem.

— Dziękuje za informację — kiwnął ze szczerą podzięką do właściciela i skosztował wina. Ku jego zdziwieniu nie było to tak tragiczne, jak się spodziewał, wręcz wystarczającego na jego potrzeby.

Jeden głód zaspokoił, a drugi wciąż czekał. Krew nie była czymś, o co mógł zapytać w takich okolicach na forum. W większych miejskich przybytkach zdarzało się, że mają taki towar, ale to też było rzadkością.

Powoli popijając, rozejrzał się po obecnych. Już nikt specjalnie nie zwracał na niego uwagi, niestety nie było tu nikogo, kogo mógłby uznać za potencjalnego dawcę. Krew osób starszych jakiejkolwiek płci jest mało pożądana przez jego gatunek. Westchnął cicho, opróżniając kufel do dna, po czym sięgnął po oparty o ladę teleskop i wyszedł przed karczmę.

Oparł swe narzędzie pracy o ramię i spojrzał w niebo, będąc na zewnątrz przed tawerną. O ile wyraz twarzy mu się nie zmienił, jego oczy były pełne pasji i zachwytu. A nawet jeszcze nie był na polanie!

[Gertrude]

Sosnówka była małym spokojnym miasteczkiem, więc już ten fakt napełniał ją pozytywnymi wrażeniami dotyczącymi pobytu w tym miejscu. Była przekonana, że nie będzie żałowała, iż tutaj się pojawiła a zarazem ciekawa, co też się wydarzy w jej życiu. Przekroczyła próg pokoju, w którym przyszło jej nocować. Ujrzała całkiem ładny, skromny, acz gustownie urządzony pokoik. Ściany były pokryte białą farbą, podłogi drewniane i ciepłe, na okiennicach wisiały blado różowe zasłony. Gertrude od razu po wejściu do pomieszczenia, położyła swoją torbę podróżną średnich rozmiarów w kącie izby, tuż przy drzwiach, zzuła buty i rozebrała się. Zauważyła, że ktoś zadbał o jej higienę, pośrodku pomieszczenia stała balia z wodą. Kobieta zbliżała się do niej i odkryła, że woda posiada ciepłą temperaturę, więc niewiele się zastanawiając, weszła do środka i umyła całe swoje ciało przy pomocy mydła, które znalazła pod balią. Do drewnianej wanny prowadziły dwa schodki, po których należało wejść, by dostać się do środka. Gertrude po kąpieli ubrała koszulę nocną a następnie weszła do wygodnego łóżka i po chwili zasnęła.

Obudziła się w miarę wcześnie, miała ochotę przejść się po okolicy i rozpytać napotkane osoby o sytuacji, która miała tu niedawno miejsce. Do uszu skrytobójczyni dotarło, że nie dalej, jak dwa tygodnie temu, ktoś pozbawił kogoś życia na polanie. Prawdopodobnie był to atak wampira, wyjątkowo groźny, gdyż ofiara broniła się długo, a że nie zgodziła się oddać trochę swojej krwi, zmarła z jego rąk. Gertrude zastanawiała się jaki mógł być powód odmowy. Czy ofiara wolała rzeczywiście umrzeć, niż oddać swoją krew, czy może padła ofiarą bestii. Od kiedy wampiry są aż tak niebezpieczne? Czy było tak, jak usłyszała? Z doświadczenia Gertrude wiedziała, że niekiedy informacje, o których się słyszy, bywają przeinaczone. Kobieta była ciekawa co wydarzyło się na równinie. Jednak to nie o to chodziło, by zaspokoić swoją ciekawość tylko i wyłącznie. Od pewnego czasu kobieta spotykała się z pewnym doświadczonym katem, który poprosił, by udała się do Sosnówki i dowiedziała co nieco o zabójstwie. Jemu nic nie powiedzą, tylko przegonią, bo pomimo profesji, która powinna wzbudzać szacunek i trwogę, to jego aparycja daleka była od sympatycznej. Gertrude, aby wydać się milsza w odbiorze udała się do czarownika, który przemienił jej wygląd zewnętrzny (poprzednio kobieta była brunetką, obecnie jej włosy są w dużo lepszej kondycji, posiadają brązowo - rudą barwę). Gertie zeszła jeszcze na śniadanie, gdyż chciała zaspokoić głód i gdy zatopiła zęby w pieczywie, wiedziała już dokąd dokładnie pójdzie.

[Creighton]

Pierwsza noc okazała się pechowa dla wampira, gdyż chmury szybko zakryły obiekt jego pożądań. Nie był z tego powodu w najlepszym humorze, ale nie zamierzał się poddać. Postanowił pozostać na polanie, chociaż dotarły do niego lokalne plotki o jakimś nocnym drapieżniku – możliwe, że jego pobratymcy. Nie zraziło go to jednak w żadnym stopniu, chociaż musiał przyznać, iż czuł się obserwowany ostatniej nocy.

***

Słońce powoli wznosiło się na swe prawowite miejsce, gdy wampir odpoczywał w cieniu jednego z większych drzew. Obrał sobie miejsce daleko od jakiekolwiek interwencji słonecznego światła, aby darować sobie związanych z tym przyjemności.
– Bycie wampirem musi być uporczywe. Taki piękny dzień, a ty odsypiasz go pod drzewem w cieniu. Co się stanie, jak wyjdziesz na słońce? – zapytała Lira.
Błogą ciszę przerwał głos bogini, która zazwyczaj wszyscy widzieli jako zwykły teleskop. Ledwo sięgając głową do ramienia krwiopijcy, opierała się o jego ramię, patrząc w koronę drzewa zamyślona.
– Nic, o ile się przygotuje. Niby się wysmarowałem specyfikiem, ale mentalny dyskomfort i tak pozostaje. Wygoń człowieka lub inną nienocną rasę w środku nocy, bez żadnego źródła światła. Efekt ten sam dla wampirów, tyle że u nas dzień i noc się odwrócone. Tak przynajmniej ja to widzę – stwierdził tonem badacza.
Lira odsunęła się od niego i zlustrowała go poważnym wzrokiem.
– Czy jakaś kobieta powiedziała ci, że jesteś sztywniakiem? Nudzisz!!!
– Kobieta? Jakąś mamy w pobliżu? – zapytał retorycznie i zaczął się rozglądać, nie widząc niczego oprócz bogini z napuszonym wyrazem twarzy.
– Pff, wiesz co? Kij tobie w oko. Głupi komar.
Po tych słowach jeszcze teatralnie tupnęła i zamieniła się w teleskop oparty o drzewo.
„Jakbym komuś powiedział, że tak stara istota zachowuje się, jak niewychowane dziewczę, zostałbym wyśmiany” – delikatnie uśmiechnął się z powodu tej myśli, mając jeszcze w głowie poprzednią scenę.
Wędrował z Lirą już tyle czasu, że przyzwyczaił się do boskiej urody, a raczej mu spowszedniała. Miał jedynie nadzieje, że podświadomie również jego standardy urody nie poszybowały w górę. Byłoby to na wiele sposób dosyć problematyczne.

[Gertrude]

Śniadanie było pyszne, jedzenie dosłownie rozpływało się w ustach a głód został szybko zaspokojony. Kobieta ujrzała przed sobą wiklinowy koszyczek a w środku kilka kromek chleba posmarowanego masłem, na paterze z kolei znajdowały się owoce a na osobnym talerzu kawałki pomidorów, ser i dwie małe kiełbaski. Gertie ucieszyła się na widok tych wszystkich pyszności. Kiedy opuszczała przybytek, miała uśmiech na twarzy, dawno nie jadła niczego tak dobrego. Miała zamiar wrócić na kolację, bo pewnie nie dane jej będzie posilić się obiadem z racji obowiązków, które na nią spłynęły. Kobieta spojrzała przed siebie i ujrzawszy ścieżkę złożoną z kamyczków, podreptała wzdłuż niej, kierując się do przedszkola w Sosnówce. Dowiedziała się o tym miejscu całkiem przypadkowo, gdyż podsłuchała pewną rozmowę. Miała zamiar rozpytać opiekunki dzieci o wampira zabójcę, czy ta sytuacja w ogóle miała miejsce. Tak się składało, że przedszkole sąsiadowało z równiną, gdzie miało dojść do zabójstwa. Pomyślała, że opiekunka może wiedzieć kto z odpowiednich służb zajmuje się tą sprawą. Podejrzewała, że, jak we większości alarańskich wsi, radzenie sobie ze złoczyńcami wygląda w ten sam sposób, okoliczni mieszkańcy ruszają śladem podejrzanego, dopóki nie dojdą do granicy wsi, a następnie lokalna ludność sąsiadującej miejscowości wyrusza za jego śladem aż nie znajdzie gagatka.

Po pewnym czasie dostrzegła niewielki budynek kryty strzechą, z bardzo skromnym obejściem. Zapukała do środka. Nie sądziła, że dowie się jakichś ekscytujących szczegółów, ale pomyślała, że ostatnie wydarzenia mogły mieć wpływ na poczucie bezpieczeństwa dzieci z przedszkola. Musiała czym prędzej porozmawiać z opiekunką, żeby dowiedzieć się, czy dzieci są całe i zdrowe. Pomyślała, że ta historia mogła zostać przez kogoś podkolorowana, zdarzało się tak często, że słyszała jakieś rewelacje, które później okazały się bredniami bez pokrycia. Drzwi otworzyła skromnie ubrana młoda kobieta w fartuchu. Przedstawiła się jako Izayene. Gertie podała swoje personalia i ukłoniła się a następnie weszła do środka.
- Czy pani zdaniem wampiry są niebezpieczne? - spytała na samym początku.
- Cóż... jeżeli chce pani dowiedzieć się, pani Obvar czegoś więcej o tych stworzeniach, to proponuję udać się do biblioteki. Sama korzystam z tych zbiorów i muszę przyznać, że kiedyś słyszałam tam długie godziny, jak coś mnie nurtowało. Od kiedy zostałam matką, nie mam czasu na czytanie książek, a szkoda. Pojmie to pani w odpowiednim czasie... ma pani dzieci?

Gertie dała znak głową, że nie i rozsiadła się wygodnie w fotelu obok biurka, przy którym siedziała opiekunka. To będzie długa rozmowa. Kobieta została poczęstowana ciasteczkami domowego wypieku oraz herbatą z imbirem. Uśmiechnęła się, po czym zadawała kolejne pytania...

Wtem poczuła, jak ktoś ciągnie ją za głowę mocno do tyłu. Runęła na ziemię. Potem były kopniaki, siniaki, krew. I nie było już niczego. Także jej.