Granica

Niara siedziała na miękkiej, zielonej trawie. Dzień był słoneczny, a ciepły wiatr owiewał jej skórę. Minęło pół roku odkąd Zora zaczął ją nauczać. Tak wiele zrozumiała przez ten czas. Wcześniej nie miała pojęcia jak wielki potencjał w niej drzemie. Nie znała siły swojej magi. Początki były trudne, nie potrafiła uwierzyć, że tak niewielka istota jak ona może posługiwać się tak ogromnymi mocami. W końcu jednak zrozumiała, że to co w niej drzemie najwidoczniej było jej przeznaczeniem. Nauczyła się nad tym panować i korzystać. Oczywiście wymagało to od niej wielkiej cierpliwości i powagi, ale tego nigdy jej nie brakowało.

Choć było jej tu dobrze, Zora przekazał jej już wszystko co wiedział, więcej nie mógł jej nauczyć. Niara musiała znów ruszyć w swoją stronę. na szczęście przez cały ten czas Luna była jej nieodłączną towarzyszką. Dziewczyna spojrzała na klacz pijącą właśnie wodę przy wodospadzie. Już wcześniej pożegnała się z Zora.

- Już czas - powiedziała, Luna spojrzała na nią i czym prędzej przybiegła do swej Pani.

Niara westchnęła cicho i zamknęła oczy. Wtem jej skrzydła zaczęły iskrzyć na niebiesko i ... zniknęły. Anielica zarzuciła na siebie płaszcz i wskoczyła na grzbiet swojej klaczy.

- Ruszajmy...

Ciąg dalszy