Granica

Róży pędy dzikie wyrwały się z ziemi,
Oplatając moje kostki, bólem kwitły szczerze,
Wzbiera we mnie chęć i siła by z uścisku ich czułego się wyrwać,
lecz naprzemiennie kolce ranią ciało, liście je znów gładzą,
Płatki róż, barwę mej krwi przybierają.
Pną się w górę jak bluszcz po starym murze,
Dzikie róże, krwawe róże.
Każdy bólu wykwit, daje zniewolenie,
W sercu pozorne, zastaję rozleniwienie.
Daję więc im rosnąć, pochłaniać me ciało.
To Ból z Okrucieństwem tyle z miłości zostało
Już serce me krwawi, oplecione szkarłatnymi kwiatami.
Już wzrok pusty, w przestrzeń wbity.
Zasiałeś nasiono, one skarłowaciało,
Wybiło – teraz wraz z żywicielem umierało,
I powłoka ma słaba, wiotczała w roślinnych splotach.
I tęskno wodzę po ciernistych łodygach wzrokiem,
We wspomnieniach me serce,
nie krwawi.